Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 25

neðstu greinunum. — Nei, nei,
nei! hrópuðu yrðlingarnir. —
^að er liættulegt að trufla
vespurnar!
En það var of seint. Pan
stökk upp og sló i vespubúið.
l*að datt ekki og hann ætlaði
að slá aftur, þegar eitthvað
stakk hann i trýnið. Á næsta
andartaki suðaði allt i kring
um hann og ekkert dugði þótt
hann biti og sloægi um sig.
— Hlauptu! hlauptu! æptu
yrðlingarnir og með vespurn-
ar eins og ský á eftir sér, hljóp
Pan i litilli tjörn. Hann stakk
sér út i og á bólakaf. Vespurn-
ar hringsóluðu reiðar yfir svo-
htla stund, en foru svo heim i
húið aftur.
Loks áræddi Pan að stinga
höfðinu upp úr vatninu. — Eru
Þær farnar? spurði hann og
yrðlingarnir kinkuðu kolli.
Rannblautur og þreyttur
skreið Pan upp á bakkann.
— Þið ættuð að koma með
Wiér heim og sjá hvernig ég
hef það á bænum, sagði hann.
Þetta er alveg rétt hjá svo
ttiamma ykkar tekur ekkert
eftir þvi. Lilli og Lina hikuðu,
en þegar Pan sagði þeim frá
Wtatarfatinu, sem fólkið setti
út handa honum á hverjum
degi, komu þau með. Þau
veltu boltanum á undár og á
leiðinni sagði Pan þeim frá
fina hálsbandinu sem hann
fengi, þegar hann yrði stór. Þá
fengi hann lika hundahús og
fallega, gljáandi keðju.
— Hvað er hálsband og
keðja? spurði Lina og Pan
sagði henni að það setti fólkið
á hundana sina til að þeir væru
á sama stað. — Það er eigin-
lega merki þess að maður sé
orðinn fullorðinn hundur,
sagði Pan hreykinn.
Bráðlega voru þau komin að
húsinu, þar sem mamma lá og
hvildi sig eftir matinn. En
þegar hún vaknaði og sá Pan
og yrðlingana, tók hún að
gelta: — Voff, voff, voff! Ref-
ur refur! svo hátt að fólkið á
bænum kom til að sjá, hvað
gengi á.
Yrðlingarnir tóku til fótanna
i átt að skóginum eins hratt og
þeir gátu. Pan stóð ringlaður
og horfði á mömmu sína.
Hann skildi ekkert. — Þetta
eru leikfélagar minir, sagði
hann. — Okkur fannst svo
gaman i skóginum.
Þá tók mamma hans i
hnakkadrambið á honum og
dró hann inn í hundahúsið. -r-
Veiztu ekki að við erum veiði-
hundar? sagði hún reið. —
Þegar þú verður stór hundur,
áttu lika að veiða refi. Veiði-
hundar leika sér ekki við
refi...
Pan varð óttalega leiður og
hnipraði sig saman úti i horni.
Þá vil ég ekki verða veiði-
hundur, hugsaði hann, þvi ég
vil ekki veiða refi.
Allt sumarið læddist hann út
i skóginn á hverjum degi og
lék við Lilla og Linu. En þegar
fór að hausta og bæði Pan og
yrðlingarnir stækkuðu, sagði
Lina eitt sinn: — Nú fer veiði-
timinn að byrja og þá segir
mamma að við eigum að finna
okkur öruggari stað lengra
inni i skóginum. En við hitt-
umst aftur, þegar veiðitiminn
er búinn.
Daginn eftir kom húsbónd-
inn að hundahúsinu og sagði
að nú væri kominn timi til að
Pan yrði almennilegur veiði-
hundur, Pan skreið inn og
íaldi sig, en var dreginn út.
Svo fékk hann hálsband og
Iagt var af stað út i skóginn.
Þeir voru komnir langt, þegar
15