Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 26

maðurinn krækti keðjunni af
hálsbandinu og sagði að nú
skyldi Pan sýna, hvað hann
væri mikill veiðihundur. En þá
hljóp Pan beint heim i hunda-
húsið og íaldi sig.
Þannig gekk það á hverjum
degi, sem þeir ætluðu á veiðar.
Loks sagði maðurinn: — Nei,
ég held að þú verðir aldrei
veiðihundur. Það er bezt að þú
verðir bara heima og gætir
alls þar. Þá varð Pan glaður
og fór inn i skóginn til að segja
vinum sinum frá þessu. Hann
hljóp langt, langt og þefaði og
kallaði. Loks fann hann þau
utan við nýja grenið og Lilli og
Lina urðu ákaflega glöð þegar
þau heyrðu að hann ætti ekki
að vera veiðihundur.
Þau fylgdu honum áleiðis
heim, en þegar þau komu i
grennd við bæinn, námu þau
— Þau eru I verkfalli. Þau vilja fá
greitt fyrir aö vera i sumarleyfi eins
og viö.
— Nei, þetta er ekki stripalingur.
Hann var aö borga skattana sina.
staðar. — Nú þorum við ekki
lengra, sagði Lilli, — en þegar
þú vilt hitta okkur, skaltu bara
fara upp á steininn og kalla. Á
morgun er veiðitiminn búinn
og þá flytjum við aftur i gamla
grenið i urðinni.
Og enn þann dag i dag fer
Pan upp á steininn og kallar á
þau og þau eru alltaf að leika
sér saman, ánþess að mamma
hans Pan hafi hugmynd um
það.
— Þetta var Ifkt honum. Stinga af á
barinn og skilja okkur einar eftir
hérna.
— Er ég ekki biiinn aö banna þér aö
koma meö drykkjubræöur þina heim?
H$GIÐ
26