Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 37

— Ég het sagt þér það áður. Hún er dóttir mín
líka. Hann tók hönd hennar frá augunum og lagði
varirnar blíðlega að vanga hennar. — Hugsaðu þig
vel um, Gay. Líf okkar allra þriggja getur breytst
við ákvörðun þína.
Hún þurrkaði sér um augun.— Ég held, að best sé
að þú takir við akstrinum.
Þau skiptu þegjandi um sæti og sátu hvort með
sinar hugsanir, án þess að finna samræðuhvöt,
meðan bíllinn lagði kílómetrana að baki. Þau komu
að vegamótum, þar sem brött brekka endaði í einu
horninu. Nicholas leit til vinstri, hrökk við, steig
fast á bensínið og sneri stýrinu af öllum kröftum.
Bíllinn slengdisttil, mikið högg kom á hann aftan til
og hann hentist út af og á limgerðið við vegarbrún-
ina. Þau köstuðust fram. Gaybrielle bar ósjálfrátt
fyrir sig hendurnar, en Nick gat það ekki og höfuð
hans rakst í framrúðuna. Hann strauk sér gremju-
lega um enniðog sneri sér að Gaybrielle. — Er allt í
lagi með þig? spurði hann áhyggjuf ullur. Hún hafði
ekki gef ið f rá sér eitteinasta hljóð, en starði í skelf-
ingu á brotna framrúðuna. Á síðustu tíu sekúndun-
um hafði hún séð allt líf sitt fram að þessu þjóta
fyrir augum sínum og ein hugsun hafði yfirgnæft
allar aðrar: Ef við Nick deyjum saman núna, hef
ég í rauninni ekkert á móti því. Ef áhyggjum henn-
ar af framtíð Melissu var sleppt, hafði hún tekið
þessu rólega og talið það vilja örlaganna. En örlög-
in virtust vilja annað, það átti hún eftir að sjá. Hún
reyndi að kæfa ógleðina, sem sótti á hana. — Þú ert
meiddur á höfðinu, sagði hún.
— Það er ekkert. Hann þreif upp hurðina, þegar
hann kom auga á tvo menn, sem nálguðust. Annar
þeirra var greinilega bilstjóri f lutningabílsins, sem
komið hafði niður brekkuna. Hinn var lítill, með
gleraugu og harðan hatt.
— Það blæðir. Lof aðu mér að líta á það.
— Hugsaðu ekki um það. Það er bara skráma. í
rauninni fannst honum eins og hálft höf uðið væri að
rifna af. Hann strauk vasaklútnum yfir ennið, og
varð hissa á að sjá það verða rautt. Það blæddi-
greinilega mikið úr sárinu, jakkinn og skyrtan var
þegar orðið rautt.
— Þú verður að láta búa um þetta strax. Gaybri-
elle elti hann eftir veginum.
— Bíddu aðeins, ég ætla að vita, hvað þessi
bölvaður asni hefur sér til málsbóta fyrst. Hann
rétti úr sér og sneri sér að mönnunum tveimur.
11. kafli.
Bílstjórinn, heljarmenni á vöxt, á að giska
fertugur, var með hræðslusvip í augunum, en þegar
hann sá, að þau voru ekki alvarlega slösuð, taldi
hann sig geta komist úr klípunni með brögðum.
Hann leit á beyglað afturbrettið. — Þú ert hepp-
inn, maður minn. Þú og stúlkan hefðuð geta farið
verr. Voruð það annars ekki þið, sem ég sá koma út
úr Toby Jug, þegar ég fór með vörur þangað? Hann
blés f yrirlitlega.— Það eru þessir ölvuðu ökumenn,
sem valda öllum vandræðunum á vegunum nú
orðið.
— Sammála kvakaði sá með hattinn. — Þetta er
niátulegt á svoleiðis menn.
Nicholas horfði á hann köldum augum. — Voruð
þér sjónarvottur að árekstrinum?
— Nei, ekki alveg, en ég heyrði..
— Þá skaltu heldur ekki segja neitt. Ég hef ekki
áhuga á skoðunum þínum. Nicholas ýtti honum til
hliðar, þegar hópur fólks frá strætisvagnabiðstöð
skammt frá kom að. — Þarna kemur lögreglubíll,
sagði einhver. — Þeir eru svei mér snöggir.
Nicholas lét fallast niður í grasið og lagði höf uðið
fram á handleggina. Það var eins og hvert æðaslag
ætlaði að sprengja höfuð hans.
Gaybrielle gekk til hans. — Við verðum að ná í
lækni strax. Hún var föl, en tók eftir því, að sem
betur fór sáust ekki á henni nein merki um móður-
sýki.
Hann leit upp og horf ði á bílinn — Þetta f íf I ætlar
ekki að viðurkenna minnstu óvarkárni. Ef við get-
um ekki f undið sjónarvott, verður staðhæfing gegn
staðhæfingu, en hann gerir það sem hann getur til
að láta dæma mig fyrir ölvun við akstur.
— Þú ert ekki hið minnsta drukkinn. Gaybrielle
fylgdi augnaráði hans og tók eftir að flutningabíll-
inn hafði staðnæmst um þrjá metra frá fram-
hurðunum. Hefði hann rekist á hlið bílsins hennar,
sem tvímælalaust hefði orðið, ef Nich hefði ekki
verið svona snar í snúningum, hefði hún kramist
undir þessum geysilegu hjólum. — Hann getur ekki
talað sig út úr kæruleysinu, sagði hún og hækkaði
eilítið röddina. — Það þarf ekki annað en líta á
hvernig bílarnir standa til að sjá, að hann hefur
verið á minnst áttatíu niður brekkuna og þess vegna
ekki geta numið staðar á vegamótunum. Hemlaför-
in ættu að vera sönnun þess.
— Ekki endilega. Hann getur sagzt hafa runnið
til, þegar hann reyndi að forðast að lenda á okkur.
Hann brosti svolítið. — Það versta er að ekki voru
önnur ökutæki á veginum og þetta er á þjóðvegi
klukkan tíu á sunnudagskvöldi í góðu veðri. Hann
benti á fólkið. — Ekki ein einasta manneskja getur
sannað, að ég hafi verið í rétti.
— Eruð það þér sem ókuð sportbílnum? Lögreglu-
þjónninn gnæfði yf ir hann og augnaráðið var fyrir-
litningarf ullt..
— Já, ég heiti Courtney. Nicholas Gobham
Courtney.
— Get ég fengið ökuskírteinið?
— Því miður, ég er ekki með það.
Nicholas hélt f ast um handlegg Gaybrielle meðan
lögregluþjónninn spyrði spurninga og skrifaði
niður. — Ég skal láta hringja á lögreglulækninn,
sagði hann kallaði á samstarfsmann sinn og tók
síðan að yfirheyra bílstjóra flutningabílsins.
— Hvað hafið þér svo að segja?
Risinn dró andann djúpt. — Ég kem niður Lecey
Hill og áður en ég kom að þjóðveginum, hemlaði ég
og sá þessa eldf laug þjóta áfram og áður en ég gat
talið upp að tíu, rann hún til að beint á trén. Hann
var áreiðanlega á meira en hundrað.
— Bill yðar rakst á afturbretti hans.
— Já hann kom beint á móti mér. Ég hefði farið
þvert í gegn um þetta leikfang, ef ég hefði ekki ver-
ið svona snöggur að hemla og beygja til hliðar. En
Framhald.
37