Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 34

að þiggja það, sem að þvi er rétt.
,,Þá tökum við því, þegar þar að kemur,”
sagði maðurinn.
„Heldurðu, að þér þætti jafnvænt um strák-
inn og stelpuna?” itrekaði konan.
„Ég vildi helzt fá bæði,” sagði maðurinn,
,,en hvað um það. Fáum við strák núna fáum
við stelpu seinna og öfugt.”
„Það væri indælt að eignast stelpu fyrst. Hún
gæti hjálpað mér að passa strákinn sem kæmi
næst,” sagði konan hugsandi.
„Já,” sagði maðurinn aðeins og svo fóru þau
að sofa.
Leigjendurnir voru fluttir. Þau fengu íbúð í
Breiðholti og þau áttu tvibura. Ekki bara eina
steipu eða einn strák heldur tvo stráka. Að
hugsa sér! Mikið var sumt fólk heppið..
Loks var „lukkukúlan” svo stór, að konan
gat ekki lengur verið i hvita sloppnum i mjólk-
urbúðinni. Hún varð að hætta að vinna enda
átti litla barnið alveg að fara að koma. Hún var
þvi heima allan liðlangan daginn og prjónaði
og heklaði. Hún þvoði bleyjur, hún þvoði treyj-
ur, hún þvoði peysur, sokkabuxur, naflabindi,
bleyjubuxur og allt það, sem litlum börnum
kemur bezt. Hún faldaði handklæði handa litla
barninu og á þvi handklæði voru myndir af
filum úti i frumskóginum stóra. Hún saumaði
litla náttkjóla með blúndum og milliverkum og
saumaði i falleg litil sængurver og koddaver
handa litla barninu. Loksins bjó hún upp vöggu
handa barninu. Þar stóð vaggan inni í barna-
herberginu við hliðina á hjónarúminu, þegar
maðurinn kom heim.
„Nú, nú,” sagði maðurinn. „Er það svona,
ja-ha og já. Eigum við ekki að flytja inn i
svefnherbergið í kvöld?”
Konan kinkaði aðeins kolli og svo fór maður-
inn að skilja stóra hjónarúmið i sundur. Fyrst
tók hann dýnurnar úr rúminu, þvi að konan var
að virða sængurnar og koddana og átti eftir að
skipta á rúmum. Siðan tók hann botninn og bar
hann inn i svefnherbergið, sem hjónin, sem
eignuðust tviburana höfðu átt heima i. Gafi-
arnir voru næstir og loks rúmstokkarnir. En þá
var eftir að setja rúmið saman.
„Kona! Kona!” kallaði hann. „Komdu!”
Konan hafði verið að taka inn sængurnar á
svölunum, sem voru út af borðstofunni (sem
raunar var engin borðstofa heldur aðeins stór
og breiður gangur) og hún hélt, að eitthvað
hefði komið fyrir manninn. Hún þaut inn.
„Hvaðn er að?” spurði hún.
„Þú verður að hjálpa mér, elskan mín,”
sagði maðurinn. „Ég get alls ekki komið rúm-
inu okkar upp einn.”
Það gat hann heldur ekki. Þau átti fullt í færi
með það tvö, þvi að maginn á konunni var orð-
inn svo stór, að hún átti erfitt með að styðja við
gaflinn meðan hann kom stokknum i raufina.
En loksins gekk það.
„Þá er það bara botninn og dýnurnar,” sagði
maðurinn og rétti úr bakinu og dæsti.
„Og lökin og sængurverin,” sagði konan og
rétti úr sér og kveinkaði sér.
„Meiddirðuþig, elskan min?” spurði maður-
inn áhyggjufullur.
„Nei, nei,” sagði konan.” Ég fann dálitið til
andartak.”
Maðurinn setti dýnurnar ofan á botninn og
konan setti lök á dýnurnar. Æ, þessi ótætis,
leiðindaverkir! Ætluðu þeir aldrei að taka
enda?
Sængurver á sængurnar. Koddaver á kodd-
ana. Svæfilsver á svæflana. Vögguna inn.
Loksins leit allt út eins og á að lita út i svefn-
herbergi. Uppbúið rúm og litil vagga við hlið
þess.
„Þá er eftir að taka barnaherbergið i gegn,”
sagði maðurinn. „Eigum við ekki að gera það
núna? Illu er bezt aflokið.”
„Ég held, að þú ættir heldur að hringja á bil
fyrir mig,” sagði kona. „Svona, þegar þú ert
búinn að láta vita af því upp á spitala, að ég sé
að koma.”
„Ha?” sagði maðurinn.
„Já, ég var búin að segja þeim frá þvi, að
min væri von, hvað úr hverju, þegar þiú
komst,” sagði konan ósköp róleg, en maðurinn
var ekki aldeilis á þeim buxunum að láta hana
komast upp með þetta.
„Varstu búin að því?” spurði hann. „Og hér
hefurðu verið að setja á lök og sængurver og
koddaver og guð má vita hvað og ekkert sagt!
Skammastu þin ekki?”
Konan leit niður fyrir sig og skammaðist sín
svolitið, en ekki alltof mikið. Litil börn eru svo
lengi að koma og hún vissi, að það er gott að
hafa hreint á rúm og uppbúna vöggu, þegar
farið er á spítalann til að eignast barn.
„Ju-ú,” sagði hún bara, en maðurinn faðm-
aði hana að sér og sagði svo skelfing bliðlega:
„Elsku litla kerlingin min!”
„Segðu bara elsku litiu kerlingarnar minar,”
sagði konan og hló yfir öxlina á honum. „Held-
urðu að henni dóttur þinni liði eitthvað betur en
mér núna?”
Framhald
34