Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 35

kurteis, hvað sem á gengi? Til að svara spurning-
unni: Ég þoli ekki Glennister og því síður þessa
uppskafningslegu vini hans.
— Mér er óskiljanlegt, hvernig þú getur dregið
ályktanir um fólk á skömmum tíma. Hún hugsaði
um slappleg handabönd Kettrings-hjónanna og
óákveðnar samræður, en ekki einu sinni mannýgt
naut gæti fengið hana til að samsinna þessu með
orðum.
— Þú segir að þig vanti sambönd til að byrja og
þegar þú svo færð tækifæri, vísarðu því viljandi f rá
þér. Hann ræskti sig og hún leit á hann. — Hvað er
svona skemmtilegt?
— Er það sjálft dyggðablóðið, sem talar núna?
Eða er það hin ágjarna f rú Allen í Brook Street? Ég
hélt að þú værir búin að yf irstíga þess háttar veik-
leika. Sagðirðu ekki einmitt um daginn, að ef raun-
verulegir hæf ileikar væru til, fyndu þeir tækifæri til
útrásar án aðstoðar annarra? Hann sá, að henni leið
illa. — Leiðist þér ég?
— Þúgerir mig ruglaða. Svolítil heiðarleg aðstoð
hefur aldrei skaðað neinn. Ef þú hefur efni á að
láta góð viðskiptatækifæri lönd og leið, er það þitt
rnál, en komdu ekki og kvartaðu yfir að hafa ekki
fengiðtækifæri til að sýna, hvað í þér býr.
— Ég hélt ekki að þú aðhylltist þá kenningu, að
öllu máli skipti hverja maður þekkir, en ekki hvað
rnaður er nú á tímum.
— Ég geri það ekki, en því miður er það þannig í
þessum heimi, að hæfileikar og dugnaður skiptir
niinna máli en þjóðfélagsleg staða. Kalþhæðnin
nninnkar ekki þegar maður hugsar til þess að það
fólk sem hef ur mest í aðra hönd af þessu snobbiríi,
einmitt það sem rak mestan áróður fyrir afnámi
stéttaskiptingar.
— Stórkostlegt! Greiðið Allen atkvæði og vísið öll-
om launamismun á bug. Ég skal vera við ræðukass-
an út i Hyde Park fyrir þig á sunnudaginn. Hann
lyfti hattinum.
— Geturðu ekki tekið nokkurn hlut alvarlega?
~ Jú það get ég,ef ég fær einhverntíma tækifæri
til þess.
~ Þú hafðir tækifæri áðan á hótelinu, en vildir
heldur sleppa því. Hvað er að þér? Er eigingirnin
farin að kvelja þig? Hún gaut á hann augunum, en
andIit hans var stífnað í óræðum svip. Hún gat ekki
sagt, hvort skot hennar hafði hitt í mark eða ekki. —
h’egar þú birtist í Brook Street, fullvissaðirðu mig
orn að þetta væri tilviljun og eingöngu viðskiptalegs
^lis. Síðan þá er ekki útlit fyrir að þú hafir gert
neitt og ég hef enn ekki hugmynd um, hvort þú ert
góður arkitekt.
— Jú, ég er góður, svaraði hann hægt.
— Sannaðu það þá. Hún lyfti höndinni af stýrinu
og sveiflaði henni að honum. — Ég var búin að
hugsa mér, að gera fyrir þig það sem ég gæti, en
dónaskapurinn í kvöld verður líklega til þess að ég
hætti við það.
— Það hlýtur að vera þér ótakmörkuð ánægja,
sagði hann hæðnislega.
— Þvert á móti, mér f innst leitt að þú skulir sýna
slíkan skort á ábyrgðartilfinningu.
— Ég vel viðskiptavini mína sjálfur, þakka þér
fyrir, án aðstoðar þessa íburðarmikla kærasta þíns.
Stanzaðu þarna. Mig vantar sígarettur.
Hún lézt ekki heyra þetta og ók f ramhjá veitinga-
húsinu með fótinn fast á benzíngjöfinni. Aftur hló
hann, lágum stríðnislegum hlátri. — Vertu ekki
svona smámunasöm. Þú þarft ekki að setja upp
neinn ,,ég er betri en þú"-svip bara af því mér geðj-
ast ekki að vinum þínum. Það er sígarettusjálfsali á
næsta horni.
Hún stanzaði við gangstéttina og beið. Hann kom
aftur og settist, fitlandi við sellófanpappírinn, tók
upp sígarettu, kveikti í og rétti henni.
— Nei, takk, ég vil ekki.
— Er þetta ekki það sem maður kallar reynslu-
augnablik?
— Ekki frekar en mörg önnur.
Hann hallaði sér fram og drap á bílnum, fleygði
sigarettunni út um gluggann og greip Gaybrielle
snöggt og fast í faðm sér. í fyrstu gerði hún ekki
einu sinni tilraun til að víkja sér undan og varir
hennar voru kaldar og samanbitnar undir hans, en
svo tók gamli straumurinn að gera vart við sig.
Þetta var eitthvað annað en f yrstu faðmlögin i eld-
húsinu á Peldar's Fair. Hún brast í lágt kjökur, þeg-
ar hún fann ástríðuna ná tökum á sér og iyfta lík-
amanum, eins og falið af I og hún hataði þessi svik.
Veikleiki mannlegs líkama hafði brotið á bak aftur
allar hennar háleitu hugsjónir. Hann lyfti höfðinu
og horfði niður í andlit hennar. Afar blíðlega snerti
hann vanga hennar, votan af þöglum tárum sem
glitruðu á augnahárunum. Hann kyssti hana aftur
og hendur hennar gripu um axlir hans og líkaminn
þrýstist að hans. Gróf t ef nið í jakkanum hans stakk
hana í kinnarnar. Loks sleppti hún takinu og hall-
aði sér aftur í sætinu.
— Af hverju gerðirðu þetta?
— Er það ekki nokkuð Ijóst?
— Þú ætlar þó ekki að segja mér, að þú elskir mig
ennþá? Fyrirlitning, efi og eitthvað meira gerði
35