Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 33

Loksins rann upp sá langþráði dagur, að þau
fengu ibúðina. Þetta var stór ibúð. Stærri ibúð,
en þau höfðu eiginlega ætlað sér, en fyrst svona
ibúð kom upp i hendurnar á þeim var nú annað
hvort að nota sér hana! Þrjú herbergi og eld-
hús! Og bað! Flisalagt frá gólfi og upp að lofti!
Hvilik dýrð!
<.Þetta er barnaherbergið”, sagði konan,
þegar þau komu inn i- minnsta herbergið.
'.Hérna höfum við börnin okkar. Ég ætla að
veggfóðra það með veggfóðri, sem á eru
barnamyndir og bangsamyndir og brúðu-
•wyndir og blóm og....” Hún gat ekki sagt
meira, því að hún sá fyrir sér tvö eða fleiri litil
l'úm, þó að fleiri hefðu nú raunar ekki komist
tyrir i herberginu. ,,Ef þau verða mörg höfum
við kojur”, sagði hún svo hugsandi, þvi að hún
sé fyrir sér litla glókolla, sem allir héngu i pils-
faldinum hennar mömmu sinnar svona bros-
andi og hlý.
<<Ég var nú að hugsa um að leigja það svona
fyrst um sinn”, sagði maðurinn.
En þá varð konan reið við hann í fyrsta skipti
frá þvi, að þau kynntust.
-,Þú skalt rétt ráða þvi, hvort þú leigir út
herbei gi barnanna minna!” sagði hún og næst-
um hvæsti á manninn. Að þetta skyldi vera
konan, sem alltaf var svo blið og gæf. ,,Hér
yeröur aldrei neinn, fyrr en börnin okkar koma
■ heiminn!”
Einn góðan veðurdag gerðist kraftaverk að
þvi er konunni fannst. Hún ætlaði að eignast lit-
ið barn. Hún átti að eignast litið barn. Þau áttu
að fá lítið barn.
Ekki strax, en bráðum, ef guð gæfi eins og
konan hugsaði alltaf.
,,Við bjuggum barnið til með aðstoð guðs,”
sagði hún við sjáifa sig,” en það er guðs að sjá
um að það verði hraust. Ég geri mitt og svo
gerir guð sitt.”
Það mátti nú segja, að konan gerði sitt. Hún
borðaði gulrætur og appelsinur, vitamin og
epli. Hún hætti að drekka kaffi og drakk mjólk.
Hún fór snemma að sofa á kvöldin og gætti þess
vandlega að lyfta aldrei neinu þungu. Svona
langaði hana mikið til að verða mamma.
Maðurinn var lika góður við hana. Hann
klappaði á hverjum morgni á magann á henni,
en maginn var raunar orðinn eins og litil kúla.
,,Lukkukúlan min”, sagði maðurinn um leið og
konan fór i vinnuna. ,,Nú verðurðu að hugsa
um litlu lúsina, þegar þú burðast með þungu
m jólkur grindurnar. ’ ’
Konan reyndi og reyndi, en það er dálitið erf-
itt aðlyfta þungum mjólkurgrindum og eiga að
gera það varlega. Loks komst hún að þeirri
niðurstöðu, að réttast væri að halda áfram eins
og áður og Iyfta, en hún beygði ekki bakið held-
ur lét sig siga niður á hælana um leið og hún tók
i grindurnar og rétti sig svo upp. Henni fannst
það betra.
,,Hvað eigum við að láta barnið heita?”
spurði konan manninn eitt kvöldið, þegar þau
sátu i stofunni sinni og voru að hlusta á útvarp-
ið.
„Lúsindu, ef það verður stelpa,” svaraði
maðurinn.
„Hvers vegna?” spurði konan.
,,Þá getum við kallað hana Lindu, ef við vilj-
um,” sagði maðurinn.
,,Af hverju?” spurði konan.
,,Ég ætla að kalla barnið lús, hvað sem raul-
ar og tautar,” sagði maðurinn. ,,Ég vissi einu
sinni um stelpu, sem hét Bergljót og hún var
aldrei kölluð annað en Litla Ljóts. Ég ætla að
kalla barnið Litlu Lús.”
,,Ef það verður strákur?” spurði konan
dreymandi.
„Það verður stelpa,” sagði maðurinn ákveð-
inn. „Ég vil fá stelpu, sem er alveg eins og þú,
elskan min.”
„En ef það verður strákur samt?” spurði
konan eilitið áhyggjufull, þvi að enginn veit,
hvort hann fær strák eða stelpu og fólk verður
33