Morgunblaðið - 25.04.2005, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. APRÍL 2005 27
MINNINGAR
hlaup hans, sem var mjög athyglis-
vert dæmi. Þau bjuggu í sumarbú-
stað, óeinangruðum og köldum, með
fullt af litlum börnum meðan þau voru
að byggja. Þessi litla saga kenndi mér
mjög mikið um kapphlaup nútímans,
allt á að vera fullkomið.
Ég er þakklát fyrir að hafa kynnst
honum og fjölskyldu hans.
Blessuð sé minning hans.
Ragnheiður Hrefna
Gunnarsdóttir.
Með örfáum orðum langar mig að
kveðja tengdaföður minn Hjört Guð-
mundsson. Mann sem gaman var að
heimsækja. Þar var maður alltaf vel-
kominn. Þar var alltaf nýlagað kaffi
og nýbakaðar kræsingar.
Hjörtur var maður sem hafði frá
mörgu að segja og mikið að gefa af
sjálfum sér. Þakka þér góðar sam-
verustundir. Minningarnar eru góðar.
Hinsta kveðja.
Helgi Hrafnsson.
Elsku afi minn, það er með sorg í
hjarta sem ég skrifa þessa síðustu
kveðju til þín.
Afi minn var mjög merkilegur mað-
ur í mínum huga og alla tíð hef ég litið
upp til hans. Það eru ótrúlega margar
minningar sem koma upp í hugann.
Þegar ég var átta ára fékk afi hjarta-
áfall, við mamma vorum í heimsókn
hjá honum og ömmu þann morgun.
Ég man að ég vaknaði við umganginn
þegar læknirinn kom. Afi lá í stólnum
sínum inni í stofu. Ég vissi strax að
hann væri mikið lasinn því að lækn-
irinn var að fara að sprauta hann.
Læknirinn sagði við mig að ég yrði að
vera dugleg fyrir afa minn. Ég tók
það mjög alvarlega því ég vildi ekki
leyfa afa sjá mig gráta svo að ég faldi
mig bakvið gardínu til þess að hann
sæi það ekki.
Ég var alla tíð mikið á heimili afa og
ömmu og þar var yndislegt að vera,
alltaf til snúðar og vínarbrauð og auð-
vitað afakaka sem er haframjölslag-
terta sem er sérstaklega góð svo ekki
sé minnst á pönnukökurnar sem voru
þær langbestu í heimi.
Afi minn hafði óteljandi áhugamál
og var ótrúlegur í að tileinka sér nýja
hluti eins og GSM-símann og tölvuna.
Eitt af aðaláhugamálum hans var
ísaumur og eru til mörg sannkölluð
listaverk eftir hann og það var með
miklu stolti sem hann hélt sýningu á
mörgum verkum í kringum 80 ára af-
mælið sitt.
Afi minn var ótrúlega stríðinn og
hafði gaman af því að kitla okkur
krakkana og fíflast í okkur. Afi og
amma voru ótrúleg hjón enda höfðu
þau verið gift í rúmlega 50 ár. Eftir að
amma flutti í Sunnuhlíð fór afi á
hverjum degi til hennar og sat hjá
henni og saumaði í og spjallaði við
hana, ástin milli þeirra var mikil og
voru þau sérstaklega samrýnd og góð
við hvort annað.
Jæja, afi minn, en nú ertu kominn á
góðan stað, eflaust farinn að sjá aftur
og kannski farinn að sauma í. En ég á
eftir að sakna þess að koma í Löngu-
brekkuna og sjá þig í horninu þínu í
eldhúsinu að leggja kapal og drekka
kaffi úr glasinu þínu eða sitjandi inni í
stofu að sauma í og horfa á fótbolta.
Ég sakna þín óendanlega mikið og
hugsa mikið til þín og ég vildi óska
þess að þú hefðir getað verið lengur
hjá okkur.
Takk, kæri afi, fyrir allt sem þú
gafst mér og alla ást þína og um-
hyggju.
Þín
Guðrún Rósa.
Nafni minn og afi, nú þegar þú ert
fallinn frá verð ég að játa það að þínar
pönnukökur voru alltaf örlítið betri en
mömmu.
Hve stutt var í brosið hjá þér og hve
ljúfur og góður þú varst gleymi ég
aldrei, Þó að þú hafir verið örlítið
stríðinn höfðu allir bara gaman af því,
þú gast alltaf fengið alla til að brosa
og hlæja.
Það var ekki illa meint þegar ég
bannaði þér að lyfta þungu hlutunum
eða vinna erfiðu verkin, ég var bara að
gera það sem mér var sagt að gera.
Þín verður sárt saknað héðan og
verður þín minning ætíð geymd í
hjarta mínu.
Kveðja.
Þinn nafni og barnabarn,
Hjörtur.
Hann afi minn Hjörtur er dáinn.
Það er leitt að hann sé farinn frá okk-
ur, en ég er samt fegin hans vegna,
því að ég veit að nú líður honum vel.
Hann er kominn til Guðs og englanna
og hann pabbi minn hefur örugglega
tekið vel á móti honum. Mér finnst
leitt að hafa ekki getað hitt hann og
ömmu Guðrúnu oftar, en við erum þó
voða fegnar að hafa verið hjá þeim í
byrjun mars. Það var í síðasta skipti
sem ég sá afa, og var hann þá orðinn
voða lasinn.
Ég bið góðan Guð að passa hann afa
minn og vaka yfir ömmu í Sunnuhlíð.
Afastelpa í Vestmannaeyjum,
Guðrún Edda Kjartansdóttir.
Maður úti í horni með gamla kaffi-
bollann sinn í þrönga eldhúskróknum
sínum að hlusta á fréttir – alveg sama
hversu merkilegar þær voru, lækkaði
hann alltaf niður til að hlusta á vitleys-
una sem vall upp úr okkur þegar við
komum í heimsókn.
Mikið á ég eftir að sakna þess að
geta ekki lengur bullað í honum afa
mínum sem bullaði alltaf eitthvað á
móti.
Þú varst besti afi í heimi og ég vil
bara þakka þér fyrir allt – að hafa
fengið að kynnast þér, umgangast þig
og læra af þér, þetta er mér mikils
virði. Takk fyrir allt.
Helga Magnúsdóttir.
Enn saxast á systkinahópinn og vil
ég nú minnast Hjartar bróður míns
sem látinn er eftir erfið veikindi.
Þegar ég man fyrst eftir mér, í litlu
húsi á Bræðraborgarstíg 5, var Hjössi
bróðir fluttur að heiman. Faðir okkar
lét flytja litla húsið á auða lóð vestan
við Bræðraborgarstíg, meðan hann
byggði stærra hús á lóðinni, og tók
Hjössi virkan þátt í þeirri vinnu og bjó
síðan í því húsi um nokkurn tíma eftir
að í það var flutt, 1947.
Minningar frá fyrstu árunum eru
skiljanlega stopular, en þó man ég vel
þegar pabbi og mamma fóru með mig
á leiksýningu í Gúttó sem bróðir minn
lék í, en hann var listfengur á mörgum
sviðum. Man ég enn að þegar bróðir
minn kom inn á sviðið klæddur síðum
ullarbrókum spratt ég á fætur og kall-
aði yfir áhorfendur, svo ekkert færi
nú á milli mála: „Þetta er hann Hjössi
bróðir!“ Þetta vakti misjafna kátínu.
Hjössi var glaðvær maður og ljúfur
í skapi. Bæði í heimboðum hjá for-
eldrum okkar og síðar á hans eigin
heimili lagði hann til söng og gam-
anmál. Var oft fjör hjá þeim Gunnu
mágkonu, enda stórt heimili. Man ég
fyrst eftir þeim saman á Fífu-
hvammsvegi, þar sem þau leigðu hús
á stórri lóð, síðan á Hlíðarvegi og loks
byggðu þau myndarlegt hús við
Löngubrekku, þar sem þau bjuggu
alla tíð síðan.
Hjössi var handlaginn og heimilis-
legur, hvort sem var við hannyrðir
eða bakstur. Að vísu var lengi í minn-
um höfð innan fjölskyldunnar fyrsta
tilraunin á Bræðró þegar hann bauð
öllum í kleinur og kaffi. Harðari
kleinur hef ég ekki komist í snertingu
við, en æfingin skapar meistarann.
Í tilefni áttræðisafmælis Hjössa í
fyrra var efnt til sýningar á margs
konar handavinnu hans í Kópavogi.
Var þar margt fagurra gripa.
Skömmu eftir áttræðisafmælið
þurfti hann síðan að gangast undir
mikinn uppskurð og var haldið sof-
andi lengi á eftir. Þegar hann loks
vaknaði virtist þetta þó hafa tekist
vel og tók hann miklum framförum
fyrst um sinn. Var greinilegt að bæði
líkamlegur og andlegur styrkur átti
þar stóran hlut og aldrei brást honum
góða skapið.
Bragi.
Látinn er Hjörtur Magnús Guð-
mundsson móðurbróðir minn, rúm-
lega áttræður. Hann var albróðir
móður minnar, sonur Lilju Hjartar-
dóttur húsfreyju, en hún var dóttir
sæmdarhjónanna Hjartar Jónssonar
sjómanns og steinsmiðs, og Mar-
grétar Sveinsdóttur húsfreyju, en
þau hjón voru kennd við steinbæ
sinn, Reynimel, sem stóð við Bræðra-
borgarstíg. Frá þeim Hirti og Mar-
gréti er kominn stór ættbogi, sem
teygir sig víða. Faðir Hjartar var
Guðmundur R. Magnússon bakara-
meistari, ættaður úr Æðey í Ísafjarð-
ardjúpi, oftast kenndur við Sælgæt-
isgerðina Fjólu sem hann átti og rak
á Vesturgötu 29. Síðari kona Guð-
mundar afa míns var Svanhildur
Gissurardóttir frá Hvoli í Ölfusi, mik-
il myndar- og sómakona. Ól hún upp
systkinin Margréti og Hjört Magnús,
en móðir mín Valgerður ólst hins
vegar upp hjá móðurömmu sinni og
afa. Þau alsystkinin eru nú öll látin.
Guðmundur og Svanhildur áttu þrjú
börn saman, Gissur Karl, sem er lát-
inn, Elsu Unni og Braga Kristin.
Líf móður minnar var samtvinnað
lífi hinnar stóru ættar hjónanna frá
Reynimel. Hún var skyldurækin
kona og ræktaði sambandið við ætt-
ingjana. Fastir liðir voru heimsóknir
til ættingja, sérstaklega afa og
ömmu á Bræðraborgarstíg 5, en í
litlu íbúðinni þeirra var hægt að hýsa
ótrúlegan fjölda ættingja í einu. Ég
man líka eftir heimsóknum til Hjart-
ar frænda míns og Guðrúnar, hans
góðu konu, í Kópavog. Þau áttu sam-
an sjö börn, en höfðu bæði átt börn í
fyrri samböndum, þannig að alls
voru börnin níu. Það var því alltaf
mikið að gera, nóg að stússast og líf í
tuskunum. Áður en Hjörtur og Guð-
rún byggðu íbúðarhúsið í Löngu-
brekku 47 bjuggu þau í því sem mér
fannst vera ævintýrahús og í minn-
ingunni var þar alltaf sumar og sól.
Risastór lóðin þar sem Digranes-
kirkja stendur núna var ævintýra-
heimur barna, þar voru blóm og tré
og fuglar og þar gátu mömmurnar
farið í berjamó. Sjálfsagt hefur þetta
ekki verið alveg svona, en það er
hollt og gott að halda í góðar minn-
ingar.
Hjörtur var góður frændi þó svo
að samgangur yrði minni eftir að
móðir mín lést. Hann hafði endalaus-
an áhuga á öllu sem honum var sagt,
fylgdist vel með og lagði alltaf eitt-
hvað skemmtilegt til málanna. Aldr-
ei man ég eftir að hann hafi hallað
orði á nokkurn mann, miklu frekar
tók hann lífinu létt, augun glettin og
stutt í bros og hlátur. Á áttræðisaf-
mælinu lék hann á als oddi, hélt sýn-
ingu á handavinnu sinni og efndi til
stórveislu, þar sem börn hans og
barnabörn sungu og skemmtu sér og
öðrum gestum. Hann hafði sjálfur
bakað flestar kökurnar sem voru
reiddar fram í veislunni og á þeim
var enginn viðvaningsbragur. Þarna
gekk hann um léttur á fæti og fjarri
því að þar færi einhver öldungur, þó
að aldurinn segði annað.
En nú er komið að kveðjustund.
Ég vona að allar góðar vættir veri
með Guðrúnu sem saknar nú vinar í
stað. Blessuð sé minning Hjartar
frænda.
Sigríður Ásta Hallgrímsdóttir.
SJÁ SÍÐU 28
✝ Kristinn Jónsson,fv. tilraunastjóri
hjá Rannsóknastofnun
landbúnaðarins á
Sámsstöðum í Fljóts-
hlíð, Birkivöllum 32 á
Selfossi, fæddist í
Þverspyrnu í Hruna-
mannahreppi í Árnes-
sýslu 14. apríl 1926.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítalans
við Hringbraut þriðju-
daginn 12. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guðlaug Ei-
ríksdóttir húsmóðir, f. 23. maí 1895
í Hraunbæ í Álftaveri í V-Skafta-
fellssýslu, d. 24. apríl 1988, og Jón
G.Jónsson bóndi, f. 24. september
1888 í Þverspyrnu, d. 26. mars
1965. Systkini Kristins eru: Eiríkur
bóndi, f. 31. júlí 1920, d. 15. febrúar
2005, Sigurjón bóndi, f. 22. október
1921, Sigríður húsmóðir, f. 1. júní
1923, d. 7. mars 2002, Guðmundur
smiður, f. 16. október 1928, Sigrún
ljósmóðir, f. 14. apríl 1929, Guðrún
húsmóðir, f. 17. janúar 1933, Stefán
byggingameistari, f. 2. desember
1934, Ásta húsmóðir, f. 1. maí 1936,
og Valgeir bóndi, f. 14. júní 1939.
Kristinn kvæntist 4. apríl 1974
Starfsþjálfun hlaut hann í Bret-
landi, Hollandi, Írlandi og Noregi á
vegum OECD árið 1963.
Kristinn var héraðsráðunautur
hjá Búnaðarsambandi Suðurlands
frá 1953 til 1967. Hann var tilrauna-
stjóri á Sámsstöðum í Fljótshlíð á
vegum Rannsóknastofnunar land-
búnaðarins frá 1967 til 1994. Hann
gegndi jafnframt ýmsum trúnaðar-
störfum á vettvangi sveitar-
stjórnarmála og í félagasamtökum
bænda. Hann var oddviti Fljótshlíð-
arhrepps frá 1974 til 1994. Í jarða-
nefnd Rangárvallasýslu frá 1976 til
1994 og í gróðurverndarnefnd
Rangárvallasýslu frá 1987 til 1994.
Hann var formaður Hrossaræktar-
sambands Suðurlands 1958–1967, í
stjórn Kaupfélags Rangæinga var
hann frá 1980 til 1994 og í héraðs-
nefnd Rangárvallasýslu frá 1988 til
1994.
Eftir Kristin liggja ritgerðir um
niðurstöður tilrauna svo og blaða-
greinar á sviði búvísinda og félags-
mála.
Útför Kristins var gerð í kyrrþey,
samkvæmt ósk hins látna, og fór at-
höfnin fram í Selfosskirkju laugar-
daginn 23. apríl.
Vegna mistaka í vinnslu birtust
greinar þessar um Kristin Jónsson
með mynd af alnafna hans í Morg-
unblaðinu sunnudaginn 24. apríl og
eru því endurbirtar hér með réttri
mynd. Hlutaðeigendur eru innilega
beðnir afsökunar á þessum mistök-
um.
Ernu G. Sigurðardóttur
aðstoðarmanni hjá
RALA, f. 16. maí 1932.
Erna er dóttir Kristínar
Sigurðardóttur húsmóð-
ur, f. 6. október 1906, og
Sigurðar Karlssonar, út-
vegsbónda í Hafnarnesi
við Fáskrúðsfjörð, f. 29.
mars 1904. Stjúpsynir
Kristins eru Óskar
Björgvinsson, f. 29. sept-
ember 1958, sambýlis-
kona Dórathea Mar-
grétardóttir, f. 29. apríl
1967, og Hafsteinn
Björgvinsson, f. 16. mars 1961,
kvæntur Lindu Andrésdóttur, f. 7.
desember 1965. Dætur þeirra eru
Kristín, f. 11.mars 1989, og Hólm-
fríður, f. 16. apríl 1993. Dóttir Haf-
steins fyrir hjónaband er Erla Björg,
f. 8. desember 1978, sambýlismaður
Hermann Ragnarsson, f. 18. ágúst
1972. Stjúpdóttir Erlu Bjargar er
Lóa Linda, f. 23. ágúst 1992. Móðir
Erlu Bjargar er Sæunn Erlingsdótt-
ir, f. 27. apríl 1962. Kristinn varð
búfræðikandídat frá búvísindadeild
Bændaskólans á Hvanneyri árið
1951. Hann stundaði framhaldsnám í
Noregi og Svíþjóð á árunum 1952–
1953.
Okkur systurnar langar til þess að
minnast afa okkar í örfáum orðum.
Við eigum margar góðar minningar
um afa sem alltaf hafði tíma til að
spjalla og spila. Oft var farið í göngu-
túra og berjamó með afa og ömmu.
Áttum við margar ánægjulegar
stundir með þeim, bæði í gönguferð-
um í Þrastaskóg og eins þegar farið
var til hestanna.
Afi hafði alltaf tíma til þess að tala
við okkur og sýndi áhuga á öllu því
sem við vorum að gera. Hann hafði
mjög gaman af ljóðum og oftar en
ekki kom hann með ljóðabókina góðu,
100 hestavísur, og bað okkur að lesa
upp úr henni. Sum ljóðin voru lesin
oftar en önnur og eitt af þeim hljóðar
svona:
Minn þótt Sokki brúki brokk,
burt hann lokkar trega.
Undan nokkrum fákaflokk
fer hann þokkalega.
(Andrés Magnússon.)
Við minnumst alltaf afa sem rólegs
og góðlynds manns sem ávallt sat í
hægindastólnum sínum, drakk kaffi
og borðaði rúsínur.
Áður en við fórum, eftir ánægju-
legar heimsóknir, heyrðum við afa
alltaf segja: „Komið nú og faðmið
hann afa ykkar.“
Við viljum þakka fyrir þær stundir
sem við höfum átt með afa og við vit-
um að hann er kominn á góðan stað
þar sem hann getur hvílt í friði.
Elsku amma, megi Guð veita þér
styrk í sorg þinni.
Hólmfríður og Kristín
Hafsteinsdætur.
Kristinn á Sámsstöðum, góður vin-
ur, nágranni og samstarfsmaður um
margra ára skeið, hefur skyndilega
verið burtu kallaður. Hann hafði átt
við vanheilsu að stríða um nokkurt
skeið, en vonir stóðu til þess að úr
mætti bæta með hjálp hinna færustu
lækna. En svo sem oft má reyna eig-
um við engan dag til enda tryggan –
og nú eru þau umskipti orðin sem
enginn flýr.
Kristinn gerðist tilraunastjóri á
Sámsstöðum árið 1967 og tók við því
starfi af hinum kunna brautryðjanda
Klemensi Kr. Kristjánssyni sem stýrt
hafði tilraunastöðinni frá stofnun
hennar árið 1927. Hélt Kristinn áfram
merkilegum rannsóknum hans í gras-
rækt, kornrækt, áburðarnotkun og
fleiri greinum búvísindanna, sem
komið hafa bændum og búskap í land-
inu til góða um undanfarna áratugi.
Kristinn ávann sér fljótt traust og
álit sveitunga sinna og tók eftir fárra
ára dvöl í Fljótshlíðinni við starfi odd-
vita sveitarstjórnar og gegndi því um
20 ára skeið – eða þar til hann lét af
störfum og fluttist á Selfoss. Í því
starfi, sem og hverju því sem honum
var á hendur falið, vann hann af alúð
og nákvæmni og einstakri reglusemi
um allar færslur og fjárhagsskil sveit-
arfélagsins. Vakandi áhuga og góða
yfirsýn hafði hann jafnframt á verk-
efnum og væntingum til framtíðar.
Svo sem vænta mátti lét hann sér
annt um gróðurfar og gróðurvernd í
sveit og héraði. Hann átti t.d. sæti í
svonefndri gróðurnefnd sveitarinnar
sem m.a. beitti sér fyrir beitarstjórn-
un og uppgræðslu lands á heiðum og
afrétti. Var það gert með uppsetningu
girðinga á mörkum byggðar og af-
réttar, svo og á mörkum aðliggjandi
sveitarfélaga og með dreifingu fræs
og áburðar m.a. úr flugvélum. Þannig
voru ræktaðar upp fallegar graslend-
ur sem gleggst má greina á Einhyrn-
ingsflötum og Markarfljótsaurum.
Allt var þetta unnið í góðri sam-
vinnu við Landgræðslu ríkisins. Að
slíkum verkefnum vann Kristinn
einnig á víðari vettvangi, m.a í gróð-
urverndarnefnd Rangárvallasýslu.
Kristinn á Sámsstöðum kom að
margvíslegum félagsmálum og fram-
kvæmdum öðrum í þágu sveitar og
héraðs og á sviði búvísinda í landinu.
Hann var sjálfstæður í hugsun og gat
einatt vakið athygli á nýjum sjónar-
hornum og varpað fram óvæntum at-
hugasemdum í umræðum um áhuga-
mál sín.
Hann var í eðli sínu hlédrægur og
lítt gefinn fyrir að láta á sér bera, en
staðfastur og óhviklyndur þar sem
honum þótti við þurfa.
Jafnan var gott að sækja þau hjón
heim, Kristin og Ernu, hvort sem var
á Sámsstöðum eða Selfossi. Hlýr
höfðingsbragur var á móttökum og
kræsingar á borðum.
Við Ingibjörg söknum vinar í stað,
þökkum liðnar stundir og biðjum góð-
an Guð að styrkja og leiða Ernu og
alla fjölskyldu hins látna heiðurs-
manns í söknuði þeirra og eftirsjá.
Sváfnir Sveinbjarnarson.
KRISTINN
JÓNSSON
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is