Tíminn - 14.07.1974, Blaðsíða 36

36
TÍMINN
Sunnudagur 14. júli 1974.
Skrautgjarna
drottningin
Ég vona, að þú sért
ekki mjög skrautgjarn,
lesari góður. Ég á nú
ekki við það, að þú meg-
ir ekki lita i spegil ein-
staka sinnum. Það
verða allir að gera. Það
eiga auðvitað allir að
lita eins vel út og þeir
geta. En við megum
ekki hugsa um skrautið
eingöngu. Og það er
mesti óvani, að spegla
sig i hvert sinn, sem
gengið er fyrir spegil
eða gljáandi rúðu. Þá
gæti nú vel farið fyrir
ykkur eins og
drottningunni i ?... Nú,
ég hefi alveg gleymt i
hvaða landi hún ríkti,
drottningin sú. En það
skiptir lika minnstu
máli. Hitt er vist, að hún
var ákaflega falleg og
óhemjulega skraut-
gjörn.
— Ég vil fá stóran
spegil i hvert einasta
herbergi i höllinni, sagði
drottningin. Mér þykir
svo leiðinlegt að geta
ekki speglað mig reglu-
lega vel.
— Þú þarft nú ekki
alltaf að vera að spegla
þig, sagði köngurinn. Þú
ert alveg nógu falleg.
— Já, en ég er nýbúin
að fá gullsaumaðan
silkikjóksem mér þykir
svo gaman að horfa á í
speglinum. Og ekki
hætti hún fyrr, en hún
fékk það, sem hún bað
um.
En nú fer svo alltaf, að
þegar drottningin er
skrautgjörn og hégóm-
leg, verða allar hirð-
meyjarnar það lika. En
sé drottningin iðin og
sparsöm, verða hirð-
meyjarnar eins. Eftir
höfðinu dansa limirnir,
segir máltækið.
Þegar búið var að
hengja upp allan þennan
aragrúa af speglum,
tóku allar hirðmeyjarn-
ar og vinnukonurnar i
höllinni til að spegla sig.
Þetta varð að lokum svo
mikill óvani, að engu tali
tók. Og ekkert komst af,
sem gera þurfti.
Konunginum leiddist
þetta ákaflega. Einn dag
gekk hann út í skóg til
þess að ráðfæra sig við
gamla konu, sem þar
bjó. Hann sagði henni
áhyggjur sinar og spurði
hana ráða. Gamla konan
draup höfði og sagði: —
Ég skal taka þetta að
mér. En þú mátt ekki
láta þér bregða, þótt það
verði á þann hátt, sem
þér ekki geðjast að i
fyrstu. Ég skal venja
m
Kóngsdóttirin sat og fyrir framan
henni kökur og ávexti
drottninguna af þessu,
þvi lofa ég.
Konungurinn lét sér
þetta vel lika og sneri
heim til hallarinnar.
Drottningin átti eina
dóttur. Og það var
fallegasta konungs-
dóttirin i öllum heimin-
um. Hún var nú átta ára
gömul, skynsöm og góð.
Eitt var þó, sem olli
konunginum áhyggjum.
■j
hana stóðu þrir dvergar og færöu
Litla dóttir hans var að
verða svo ákaflega hé-
gómleg og skrautgjörn.
Dag einn gekk
drottingin um öll her-
bergin i höllinni til þess
að skoða sig. Hvert sinn,
er hún gekk fyrir spegil,
nam hún staðar til þess
að dást að hálsfesti, sem
hún var nýbúin að fá.
Hún var úr gimsteinum
og kostaði of fjár.
Allt i einu heyrði hún
rödd fyrir aftan sig. —
Hættið þessu, drottning.
Það endar með skelf-
ingu, ef þessu heldur
áfram.
Drottningin sneri sér
við, alveg steinhissa. Úti
fyrir glugganum stóð
gömul kona. Það var
hún, sem hafði talað.
— Af hverju má ég
ekki spegla mig? spurði
drottningin. Mér þykir
svo vænt um skrautgrip-
inn minn.
— Það verður að vera
hóf á öilum hlutum. Þú
eyðileggur sjálfa þig og
allar hirðmeyjarnar
með þessar skrautgirni
iSannarlega, nema( Vertu ekki
þú sért búinn að jab reyna að
Það komst þangað
einu sinni rann^
sóknarleiðangur, |
Dásamlegt, dá-
samlegt. Óvinveiti
-__ir ibúar?: X
Ekki höldumV í
við það. Engir\tí
ibúar. ],
en við
W höfum
aldrei heyrt
frá honum
[siðan. ■
v/éfák, Hvernig datt
llp^þér það i hug!
Features
iyndicate, lnc.,

Hvað um það, og eigumvið svo bara
við bjuggum J. að fara tveir til þessl
i trjám áðurv'J^Jíomast
___•- Ijhmu sanna.
íyrr, v— v