Morgunblaðið - 03.12.2006, Blaðsíða 34

Slökkvilið
Höfuðborgarsvæðisins
Kerti úr sama pakka
geta brunnið
mismunandi hratt
og á ólíkan hátt.
Munið að
slökkva á
kertunum
i
fyrsta skáldsagan
34 SUNNUDAGUR 3. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
S
igrún býr í miðborg Lond-
on ásamt yngsta syninum,
Ara, sem er tvítugur og
stundar nám í alþjóða-
tengslum við London
School of Economics. „Ég flutti með
strákana mína til Kaupmannahafnar
1988 en eftir tólf ára dvöl þar tókum
við Ari okkur upp árið 2000 og flutt-
um til London,“ segir Sigrún. „Strák-
arnir hennar, Helgasynir, eru, auk
Ara, Davíð, 29 ára, búsettur í Kaup-
mannahöfn, einn þriggja eigenda fyr-
irtækis á sviði tölvuleikja, og Ingvar,
26 ára, sem býr í Þýskalandi og rekur
eigið tískufyrirtæki ásamt sambýlis-
konu sinni. „Kaupmannahafnarárin
voru yndisleg, við lifðum sældarlífi,“
heldur hún áfram. „Við bjuggum á
Austurbrú því ég vildi vera í mið-
bænum og það var ekkert mál þó
strákarnir væru litlir. Það er með
eindæmum þægilegt og gott að vera
með börn í Danmörku, auðveldara en
á Íslandi, þar er svo vel búið að börn-
um og barnafjölskyldum – en ég held
að allir sem flytja til útlanda með
börn hljóti að sakna fjölskyldunnar
heima því við Íslendingar erum yf-
irleitt vanir nánum fjölskyldu-
tengslum.“
Það var ekki að ástæðulausu að
Sigrún flutti til Kaupmannahafnar.
„Ég fékk styrk til að skrifa bók um
handritamálið,“ segir hún. „Bókin,
Håndskriftsagens saga i politisk be-
lysning, kom út 1999. Með rannsókn-
arvinnunni stundaði ég blaða-
mennsku, mest fyrir Morgunblaðið.
Ég kunni vel við Dani án þess ég
hefði endilega í huga að búa þar allt-
af; fyrir sex árum, þegar eldri strák-
arnir voru fluttir að heiman, hugsaði
ég með mér; hvers vegna ekki að
prófa að búa í stórborg? Fannst eins
og það gæti einhvern veginn átt vel
við mig. Ari, sem þá var fjórtán ára,
var til í að leggjast í ævintýrið með
mér. Svo það varð úr að við fórum til
London, Ingvar slóst svo í hópinn en
er nú nýfluttur.“
Frumstæð afstaða til kvenna
Hún segir að þó að þau mæðginin
hafi strax kunnað vel við sig hafi það
verið ótrúleg viðbrigði að flytja til
Bretlands. „Landfræðilega er Eng-
land ekki langt frá Danmörku en
hugsunarhátturinn er mjög ólíkur.
Hér er til dæmis frekar frumstæð af-
staða til kvenna. Það er auðvitað
óhagstætt fyrir aðrar þjóðir að bera
sig saman við okkur á Norð-
urlöndum, þar sem konur eru komn-
ar svo miklu lengra í kvenréttinda-
málum en annars staðar í heiminum.
Englendingar eru aftarlega á mer-
inni í þessum efnum. Það kemur
meðal annars fram í því að mjög fáar
konur eiga sæti á breska þinginu eða
gegna leiðtogastöðum, hvort sem er í
stjórnmálum eða viðskiptaheiminum.
Annar angi af þessu hugarfari er
heldur dapurleg og einhæf kven-
ímynd fjölmiðla og kemur líka fram í
því hvernig breskt kvenfólk klæðir
sig. Besta orðið til að lýsa því er „bil-
legt“.“
Hvað heillar þig við London?
„London er samkomustaður fólks
alls staðar að úr heiminum, það er
það sem gerir hana svo skemmtilega.
Hér er svo mikið að gerast, ótal-
margar áhugaverðar stofnanir og svo
margt fróðlegt að hlusta og horfa á.
Borgin er dýr að heimsækja, sömu-
leiðis húsnæði og samgöngur, en það
er hægt að lifa ódýrt hér. Ég hef allt-
af haft óbilandi áhuga á stjórnmálum,
efnahagsmálum, klassískri tónlist og
myndlist og fyrir mig er þetta sæla.
Ég notfæri mér óspart hvað hér er
mikið í boði, fer oft á listsýningar,
tónleika og sæki fyrirlestra, meðal
annars opna fyrirlestra í London
School of Economics. Það er gaman
að vera blaðamaður í London því það
er svo margt spennandi að fylgjast
með. Eftir að ég flutti hingað hef ég
fengist við blaðamennsku fyrir ís-
lenska og erlenda miðla, auk frétta-
pistla fyrir Ríkisútvarpið. Útvarps-
vinnan var mér nýnæmi, spennandi
að takast á við nýjan miðil og það
besta við vinnuna fyrir RÚV er frá-
bært samstarfsfólk þar. Svo hef ég
haft augun á íslensku útrásinni, í vor
gerði ég skýrslu fyrir Útflutningsráð
um íslensk fyrirtæki á Norð-
urlöndum og sinni einnig ráðgjaf-
arverkefnum á því sviði.“
Á réttum stað í eigin tilveru
Talið berst að matarást og bóka-
skrifum Sigrúnar en hennar fyrsta
bók, Matreiðslubók handa ungu fólki
á öllum aldri, kom út 1978. Síðan
fylgdu Matur sumar vetur vor og
haust, Pottarím og Brjóstagjöf og
barnamatur. Sigrún sendi einnig frá
sér barnabókina Silfur Egils 1989 og
hlaut fyrir hana barnabókaverðlaun
Reykjavíkurborgar. „Ég hef satt að
segja ekki skrifað um mat langa-
lengi,“ segir hún, aðspurð. „En ég hef
alltaf jafnmikinn áhuga á mat og hef
gaman af því að elda og fá gesti. Það
er svo gaman að kaupa í matinn í
London því hér fæst allt, meira að
segja íslenskur fiskur! Eins og aðrir
af minni kynslóð ólst ég upp við ný-
lagaðan mat á hverjum degi en það
virðist sannarlega vera deyjandi sið-
ur. Hjá mér snýst málið um að elda
góða máltíð úr fersku hráefni. Mér
finnst hins vegar frekar þreytandi að
hlusta á umræður hobbíkokka um
mismunandi tegundir ólífuolíu eða
hvers konar hnífar séu bestir – kom
ekki matarsnobb til sögunnar þegar
karlar fóru að elda upp á sport? Hef
það smá á tilfinningunni, en nei, það
er ekki sú hlið nútíma eldamennsku
sem höfðar til mín.“
Hver var kveikjan að Feimn-
ismáli?
„Ég held ég hafi alltaf ætlað mér
að skrifa skáldsögu – vissi það bara
ekki fyrr en ég var byrjuð – en hug-
myndina að bókinni fékk ég fyrir ell-
efu árum. Ég var í rauninni með
þrjár bækur í kollinum, sem ég hafði
lengi velt fyrir mér, en mér fannst ég
lengst komin í að hugsa þessa. Það
var engin ein kveikja, ég var bara
einhvern veginn alltaf með hugann
við þessar persónur, Jón og Eddu.
Ætli ég sé ekki komin á réttan stað í
eigin tilveru, og í heiminum, þar sem
ég hef bæði svigrúm og andrými til
að setjast niður og skrifa. Bókin var
fjögur ár í smíðum. Feimnismál er
ástarsaga tveggja Íslendinga, ungs
ljósmyndara og mun eldri konu sem
bæði eru búsett erlendis. Þetta er
samtímasaga sem gerist í New York,
París, Napólí og á Íslandi en angi af
sögunni nær lengra aftur í tímann.“
Af hverju valdirðu að skrifa þessa
sögu?
„Þegar flutt er frá heimalandinu
kynnist maður tveimur löndum, land-
inu sem maður flytur til – og heima-
landinu, af því að maður fer að sjá
það utan frá. Smám saman fer maður
að draga dám af nýja staðnum, án
þess að glata sínum upprunalega
kjarna. Íslenski kjarninn er um
Ástin er eins og mu
Sigrún Davíðsdóttir,
blaðamaður og mat-
gæðingur, hefur verið
búsett erlendis í tæpa
tvo áratugi. Þar hefur
hún unnið fyrir íslensk
og erlend blöð, flutt út-
varpshlustendum á Ís-
landi fréttir að utan og
síðustu árin setið við að
skrifa sína fyrstu skáld-
sögu, sem nú er komin
út á bók. Feimnismál
bar því töluvert á góma
í spjalli, sem Bergljót
Friðriksdóttir átti við
höfundinn.
»Ég man eftir aðkoma úr bíói fyrir
nokkrum árum, hafði
séð mynd eftir ungan
leikstjóra, og hugsa með
mér að mikið væri ég
orðin þreytt á að láta
krakka fræða mig um
ástina.
Ljósmynd: Mark Molloy
Vellíðan„Mér líður vel í London, hlutverk útlendingsins á vel við mig.“