Morgunblaðið - 01.12.2007, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 1. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þuríður Helga-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
hinn 25. júlí 1953.
Hún lést við lend-
ingu flugvélar í
Keflavík aðfaranótt
20. nóvember síð-
astliðins. Allt frá
bernskutíð var hún
jafnan nefnd Dússý,
sem var gælunafn
sem festist við hana
barnunga. For-
eldrar Þuríðar eru
Kristín Sig-
urlásdóttir frá Reynisstað í Vest-
mannaeyjum, f. 28. apríl 1935, og
Gunnar Helgi Einarsson, f. 15.
ágúst 1936, d. 25. júlí 1999. Fóst-
urfaðir Þuríðar er Þórhallur E.
Þórarinsson, f. 2. júní 1935. Hann
gekk henni í föðurstað af fágæt-
um myndarskap allt frá barn-
æsku hennar og ól hana upp sem
eigin dóttur. Systkin sammæðra
Þuríði eru: A) Fanney Þórhalls-
dóttir, f. 30. maí 1957, sambýlis-
maður Axel Jónsson, f. 30. októ-
ber 1959, börn þeirra eru: 1)
Þórhallur, f. 12. maí 1980, 2) Sig-
ríður Helga, f. 21. ágúst 1985, og
3) Jón Freyr, f. 19. apríl 1990. B)
Þórarinn Þórhallsson, f. 20. mars
1960, kvæntur Hafdísi Sigurð-
ardóttur, f. 24. mars 1962, börn
þeirra eru: 1) Írena, f. 27. sept-
ember 1983, 2) Karítas, f. 27.
ágúst 1986, og 3) Þórhallur, f. 1.
nóvember 1993. Systkin samfeðra
Þuríði eru María Hrönn, Jóhann
Ingi, Hilmar, Dagbjört Berglind,
Gagnfræðaskóla Vestmannaeyja
vorið 1969 og hélt síðan ásamt
unnusta sínum, Jóhannesi, til
náms við Menntaskólann í
Reykjavík og síðar Mennta-
skólann á Akureyri. Hún kom aft-
ur til Eyja árið 1974 og hóf fljót-
lega störf á skrifstofu Herjólfs hf.
þar sem hún starfaði farsællega
allt til síðasta dags. Hún var afar
tryggur starfsmaður og bar
ávallt hag fyrirtækisins og við-
skiptavina þess fyrir brjósti svo
víða var eftir tekið. Hinn 13.
október sl. lagði Þuríður upp í
sína hinstu för frá Eyjum. Hún
hélt til Bretlands þar sem einka-
dóttir hennar og barnabarn
dvelja við nám og ætlunin var að
slaka vel á eftir mikið vinnuálag
síðustu mánaða. Skömmu eftir
landtöku gerðu einkenni alvar-
legra veikinda vart við sig og í
ljós kom krabbamein sem dró
hana til dauða á fjórum vikum.
Þessar vikur dvaldi hún á Wals-
grave, University Hospital í Cov-
entry, þar sem reynt var að
hemja meinin. Allt kom fyrir ekki
og þegar ljóst var að batahorfur
voru engar var ákveðið að flytja
hana heim til Íslands í von um að
hún mætti eiga síðustu stundir
sínar á heimaslóð, nærri ætt-
ingjum og vinum, en hún komst
ekki lifandi heim til Eyja. Hún
lést við lendingu flugvélarinnar í
Keflavík aðfaranótt 20. nóvember
sl.
Útför Þuríðar verður gerð frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Steindór og Að-
alheiður.
Þuríður ólst upp í
Vestmannaeyjum og
bjó þar nær óslitið
fram til síðasta dags.
Hún kynntist ung
barnsföður sínum,
Jóhannesi Johnsen,
f. 27. júlí 1953, og
bjuggu þau saman
um nokkurra ára
skeið. Þau eignuðust
dótturina Ásgerði, f.
12. ágúst 1972. For-
eldrar Jóhannesar
voru Árni H. J. Johnsen, f. 13.10.
1892, d. 15.4. 1963, og Olga
Karlsdóttir, f. 26.3. 1917, d. 12.4.
1976. Einkasonur Ásgerðar og
augasteinn ömmu sinnar er
Valdimar Karl Sigurðsson, f.
13.8. 1996.
Árið 1983 hóf Þuríður sambúð
með Valdimari Þór Gíslasyni, f.
14. apríl 1953, og gengu þau í
hjónaband 6. júlí 1991. Valdimar
er sonur Gísla Magnússonar, f.
20. október 1924, d. 27. febrúar
2000, og Þórunnar Sigríðar
Valdimarsdóttur, f. 12. janúar
1926. Þuríður og Valdimar hófu
búskap sinn á Brekastíg 19 í
Vestmannaeyjum en festu árið
1987 kaup á húseigninni Hóla-
götu 44 og bjuggu þar síðan. Þur-
íður var bráðger og sérlega
vinnusöm og dugleg alla tíð og
hóf einungis 11 ára gömul sum-
arstörf við fiskvinnslu í Vest-
mannaeyjum. Hún lauk lands-
prófi miðskóla frá
Ástkær eiginkona mín, Dússý, hef-
ur kvatt þennan heim aðeins 54 ára að
aldri. Hvernig þakka ég Höfuðsmiðn-
um fyrir að hafa leitt okkur saman og
hvað var hún mér og minni fjöl-
skyldu? Mig skortir orð og vitna því
til Páls postula:
Kærleikurinn er langlyndur, hann
er góðviljaður. Kærleikurinn öfundar
ekki. Kærleikurinn er ekki raupsam-
ur, hreykir sér ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin, hann reiðist
ekki, er ekki langrækinn.
Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni
en samgleðst sannleikanum.
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu,
vonar allt, umber allt.
Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.
Trú, von og kærleikur styrki okkur
öll og á efsta degi munum við samein-
ast í eilífðinni.
Elskandi eiginmaður,
Valdimar Þór Gíslason.
Kuldi og ótti nístu hjarta mitt þeg-
ar elskulega mamma mín fékk skila-
boð um að hún þjáðist af alvarlegum
sjúkdómi sem einungis á fjórum vik-
um dró hana til dauða. Hún barðist
eins og hetja en varð að láta í minni
pokann fyrir krabbameininu sem hel-
tók hana á svo stuttum tíma. Fótfest-
unni hefur verið kippt undan litlu fjöl-
skyldunni minni og sorgin kvelur
okkur. En þrátt fyrir sorgina og kvöl-
ina er ég þakklát fyrir marga hluti og
á ótal fagrar minningar sem ég get
yljað mér við.
Minningin um hlýjan móðurfaðm-
inn og móðurástina sem umlék líf mitt
víkur mér ekki úr huga. Elskuleg
móðir mín sem leiðbeindi mér svo
blíðlega í gegnum lífið. Hún var klett-
urinn minn, trúnaðarvinur og ráð-
gjafi. Til hennar gat ég leitað með alla
hluti, stóra sem smáa. Mamma mín
elskaði takmarkalaust og gat alltaf
fyrirgefið. Hún skipti nánast aldrei
skapi og var alltaf sem klettur þegar
kom að því að leysa vandamál. Hún
var mörgum haukur í horni og var
alltaf hógværðin uppmáluð þegar
kom að því að hrósa henni eða þakka.
Hún mun ávallt lifa í huga mér og ég
mun heiðra minningu hennar með því
að halda áfram að lifa lífinu lifandi og
njóta þess á meðan það varir. Blessuð
sé minning þín elsku mamma mín.
Takk fyrir allt og allt. Við hittumst
svo handan móðunnar miklu þegar
þar að kemur. Þín,
Ása.
Þuríður Helgadóttir, eða Dússý
eins og hún var ávallt kölluð, hefur
skyndilega verið kölluð á brott frá
þessari jarðvist. Falinn sjúkdómur
ræðst skyndilega til atlögu og innan
nokkurra daga hefur hann lagt Dússý
að velli. Það er skarð höggvið í raðir
samfélagsins í Eyjum þegar fólk á
besta aldri er kallað burt og hugur
samfélagsins er hjá ástvinum sem
sakna og syrgja.
Dússý vann nær allan sinn starfs-
aldur við skrifstofu- og afgreiðslu-
störf tengd siglingum Herjólfs milli
lands og Eyja. Hún starfaði fyrst hjá
Skipaafgreiðslu Hafnarsjóðs í Eyj-
um, sem sá um afgreiðslu fyrsta
Herjólfs sem sigldi milli Vestmanna-
eyja og Þorlákshafnar eða Reykjavík-
ur. Herjólfur hf. tók síðan við ferju-
rekstri milli Þorlákshafnar og Eyja,
þegar nýr Herjólfur kom til Eyja árið
1976, og þá hélt Dússý störfum sínum
áfram við skrifstofuhald viðkomandi
rekstri Herjólfs en þá hjá Herjólfi hf.
Þar starfaði hún alla tíð meðan Herj-
ólfur hf. sá um rekstur siglinga milli
Eyja og Þorlákshafnar eða nær 25 ár.
Þegar Samskip tók við rekstri ferju-
siglinganna starfaði Dússý áfram þar
og svo einnig hjá Eimskip eftir að þeir
tóku við rekstrinum.
Starf hennar var því alla tíð á sama
vettvangi. Hún var í sama starfinu
nánast allan sinn starfsferil og þótt
skipti yrðu á rekstraraðilum og þar
með vinnuveitendum var Dússý ávallt
á sínum stað. Það má því með sanni
segja að hún hafi verið andlit og rödd
Herjólfs á skrifstofunni í Eyjum enda
af mörgum kennd við starfið og flestir
Eyjamenn þekkja hana sem Dússý á
Herjólfi.
Dússý var góður og samviskusam-
ur starfsmaður sem leysti störf sín af
trúmennsku og þekkingu. Hún var
lipur samstarfsmaður og þurfti oft að
taka þátt í að leysa erfið mál gagnvart
viðskiptavinum Herjólfs, sem hún
gerði af lipurð og kunnáttu. Hún
þekkti alla þræði á skrifstofunni eftir
áratuga starf og var staðgengill fram-
kvæmdastjóra Herjólfs hf. í fjarveru
hans.
Fyrir hönd stjórna Herjólfs hf.
þakka ég Dússý samfylgdina og
traust og gott starf fyrir fyrirtækið
gegnum árin. Ég bið þess að góður
Guð leiði hana og vísi veginn í óra-
víddum alheimsins. Þar hefur henni
eflaust verið ætlað nýtt hlutverk og
ekki er ólíklegt að hún sé þegar farin
að afgreiða og þjónusta farþega sem
ferðast með himinfleyjum milli
ókunnra stranda eilífðarinnar.
Hugur okkar er hjá ástvinum sem
syrgja. Hjá þeim er myrkrið, nú í
svartasta skammdeginu, efalaust
dimmara en nokkru sinni fyrr en við
trúum því að góðar og bjartar minn-
ingar um Dússý lýsi þeim veginn til
bjartari tíma og hækkandi sólar.
Um leið og við færum ástvinum öll-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur biðjum við góðan Guð að styrkja
þau og leiða á erfiðum tímum.
Guð blessi minningu Þuríðar
Helgadóttur.
Grímur Gíslason.
Elsku Dússý mín, að leiðarlokum
vil ég þakka einlæga vináttu og hlý-
hug, og senda þér 23. Davíðssálm.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
Guð styrki fjölskyldu þína í sorg-
inni.
Halla Bergsteinsdóttir.
Sumarið ’68, ljúfsætt minninga-
safn. Gullslegin kvöldfegurð Eyjanna
magnaðri en fyrr. Í hlýju húmi lág-
nættis leggjast armar mjúklega um
háls, faðmlagið þétt og hlýtt, fyrsti
kossinn.
Upphaf samveru til sjö ára var
markað. Dússý varð mín og ég henn-
ar, hún varð vonarljósið mitt bjarta,
einlægur og ljúfur vinur sem færði líf-
inu nýjan tilgang og hvatti til dáða
með aðdáun og gagnrýni í senn.
Í faðmlögum lásum við saman til
Landsprófs, saman sigldum við suður
til náms og hönd í hönd leiddumst við
misgreiða leið til vits og þroska. Ástin
var grunnur alls og bakhjarl sem
blómstraði fölskvalaust.
Á sólbjörtum ágústdegi ’72 fæddist
okkur dóttir og á Heimagötunni stig-
um við okkar fyrstu spor sem foreldr-
ar. Síðustu jólin fyrir gos urðu jól
jólanna, dóttirin var skírð og við þrjú
urðum fjölskylda á eigin forsendum.
Handan hæðar biðu þó hremming-
ar sem engan óraði fyrir. Heimaeyj-
argosið og allur sá gríðarlegi glund-
roði, upplausn og eirðarleysi sem
fylgdi í kjölfar þess ollu óræðum
vanda og kollsteyptu fyrri áformum.
Veraldarvafstrið varð að óvissutafli
sem bældi vilja og þrek til góðra
verka. Ástin til hvors annars og um-
hyggja fyrir litlu dótturinni tvinnuðu
haldreipin sem héldu. Dússý stóð
ætíð sem klettur í hafi þegar eitthvað
bjátaði á og engin vitræn rök er nú
hægt að færa fyrir því að óvönduð öfl
á ókunnri slóð megnuðu að tæla svo
til sín að ekki varð aftur tekið.
Dússý var særð að hjartarótum,
sári sem aldrei greri, og á hrollköld-
um vordegi ’75 rann upp skilnaðar-
stund, faðmlagið hinsta, síðasti koss-
inn.
Þuríður Helgadóttir (Dússý)
Hún amma mín var alltaf svo
góð við mig. Henni féll aldrei
verk úr hendi. Ef maður
þakkaði henni fyrir eitthvað
þá var hún aldrei montin.
Hún hafði svo mikinn kær-
leika, hún var aldrei frek og
var alltaf að hugsa um mig.
Ég hugsa mikið til hennar og
sakna hennar svo mikið.
Samt hugsa ég um góðu
stundirnar okkar og þá líður
mér vel. Ég elska þig alltaf
amma mín.
Þinn
Valdimar Karl
(Valli Kalli).
HINSTA KVEÐJA
Elsku besta amma
mín. Það eru ótrúlega
þung spor, að skrifa
þessa grein. Því um leið og ég skrifa
þetta geri ég mér grein fyrir því að
ég mun aldrei hitta þig aftur. En
minningin um þig mun lifa með mér
alla ævi. Og það líður varla sá dagur
að ég noti ekki eitthvað af heilræð-
unum þínum. Þau heilræði lýsa þér
líka betur en nokkuð annað.
Gleymdu því leiðinlega, en mundu
eftir því skemmtilega, er til dæmis
heilræði sem lýsir þér og ævarandi
glaðlyndi þínu svo ótrúlega vel. Og
ég hef alltaf reynt að fara eftir því.
Lára Ó. Kjerúlf
✝ Sesselja LáraÓlafsdóttir
Kjerúlf fæddist á
Tjörn á Vatnsnesi í
V-Hún. 20. apríl
1909. Hún andaðist
á sjúkrahúsinu á
Seyðisfirði 22. októ-
ber og fór útför
hennar fram frá
Vallaneskirkju 27.
október.
Þú kenndir manni að
líta alltaf á björtu hlið-
arnar á öllum hlutum,
og hefur það reynst
mér gott veganesti í
lífinu. Hláturinn þinn
ógleymanlegi og fal-
lega brosið þitt yljaði
öllum sem kynntumst
þér um hjartaræturn-
ar. Enda er með ólík-
indum erfitt að kveðja
þig. Þú áttir fullan
þátt í uppeldi okkar
systkinanna, og leystir
það óaðfinnanlega af
hendi. Það voru forréttindi að eiga
ömmu eins og þig, og erfitt að skilja
við yndislega manneskju eins og þig,
sem hefur verið hluti af manni frá
fæðingu. Það er þó huggun harmi
gegn, að svo hjartagóðrar mann-
eskju eins og þín bíður örugglega
góð vist í faðmi æðri máttarvalda.
Ég elska þig að eilífu, elsku Lára
amma mín. Og ég mun alltaf sakna
þín.
Þinn sonarsonur,
Jón Hauksson.
Fallinn er frá föður-
bróðir minn Jón Frið-
riksson frá Stóra-Ósi í
Vestur-Húnavatnssýslu. Jón fæddist
og ólst upp á Stóra-Ósi, sem þá var
mannmargt heimili í þjóðbraut og var
einskonar umferðarmiðstöð á svæð-
inu. Jón var alinn upp við að leysa úr
þeim vandamálum sem að hans borði
komu og var það að sönnu hans lífs-
stíll enda mjög bóngóður og hjálpfús.
Jón flutti til Reykjavíkur ungur
maður og starfaði þar við bifreiða-
akstur.
Hann ók um tíma leigubíl og vöru-
bíl en lengst var hann vagnstjóri hjá
Jón Friðriksson
✝ Jón Friðrikssonfæddist á Stóra-
Ósi í Miðfirði 2. jan-
úar 1918. Hann lést
á dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Holtsbúð 7. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Vídal-
ínskirkju 19. nóv-
ember.
Strætisvögnum
Reykjavíkur og ók þá
einnig sendibíl á frí-
vöktum. Síðar starfaði
hann sem birgðavörð-
ur á lager hitaveitunn-
ar í Reykjavík í all-
mörg ár.
Jón giftist móður-
systur minn Þorgerði
Jónsdóttur frá Svert-
ingsstöðum og eignuð-
ust þau þrjú börn. Ég
var svo lánsamur ung-
ur maður að þau ágætu
hjón buðu mér að
dvelja á þeirra heimili þegar ég hóf
iðnnám í Reykjavík 1963.
Hjá þeim dvaldi ég í tvö ár og var
sannarlega eins og einn af fjölskyld-
unni.
Heimili þeirra í Ásgarði 73 var gott
heim að sækja enda var mikill gesta-
gangur hjá þeim Jóni og Gerðu, en
oftast voru þau nefnd bæði í einu ef
um þau var rætt á mínu heimili. Þau
áttu bæði mörg systkini og marga
kunningja sem komu í heimsókn. Jón
og Gerða voru afskaplega samhent
hjón og tóku vel á móti gestum.
Ég minnist þess þegar Jón kom
norður í frí á sumrin með fjölskylduna
og farið var í stutt ferðalög um ná-
grennið á bílnum hans, en bílar voru
ekki eins algengir í þá daga og nú er.
Jón var einn af þeim fyrstu sem
keyptu „Volkswagen-rúgbrauð“ eins
og þeir bílar voru kallaðir og stundaði
hann sendibílaakstur á slíkum bílum í
mörg ár en þessir bílar voru jafn-
framt hinir bestu fjölskyldu- og ferða-
bílar og var Jón áhugasamur um
ferðalög og tók þá oft vini og kunn-
ingja með ásamt fjölskyldunni.
Eftir að árin færðust yfir fækkaði
ferðum Jóns norður en þó kom hann
lengi vel í réttir á haustin akandi á
eigin bíl með einhvern góðan kunn-
ingja sinn með sér. Síðasta ferð Jóns
norður var í júlí 2006 þegar hann kom
í afmæli mitt, en þá keyrði hann ekki
sjálfur. Mér fannst einhvern veginn
að þegar Jón hætti að keyra eigin bíl,
sem var á síðasta ári, þá væri búið að
slökkva á einhverjum hlut í honum,
svo samofinn var bíll öllu hans lífs-
hlaupi. Að leiðarlokum vil ég þakka
Jóni fyrir alla hans hjálpsemi og art-
arsemi og votta Gerðu og börnum
hans og barnabörnum samúð mína.
Minningin lifir.
Þorvaldur Böðvarsson.