Morgunblaðið - 05.03.2008, Qupperneq 18

|miðvikudagur|5. 3. 2008| mbl.is
daglegtlíf
Ég er alveg ákveðin í að ég ætla aðverða myndlistarkona þegar égverð stór og kannski líka læknir,“segir Snæfríður Ingadóttir, sex
ára, en hún er ein af átta börnum, blindum og
sjónskertum, sem unnu forvitnileg þrívíð verk
sem nú eru til sýnis á Torginu í Þjóðminjasafn-
inu. „Ég ætla að verða söngkona og píanóleik-
ari enda er ég að læra á píanó,“ segir Íva Mar-
ín Adrichem, níu ára, sem einnig er í þessum
frábæra hópi barna. Listaverk þeirra eru úr
óvæntum efniviði eins og nammi, leir, flísum,
tannstönglum og ýmsu öðru, en unnið var út
frá áferð, lykt og hljóði efnanna.
Verkin unnu krakkarnir í Myndlistaskóla
Reykjavíkur og þrjár listakonur kenndu þeim,
þær Brynhildur Þorgeirsdóttir, Gerður Leifs-
dóttir og Margrét H. Blöndal. „Þær voru allar
mjög góðir kennarar en Brynhildur og Gerður
voru svolítið ákveðnar. Margrét átti hugmynd-
ina að því að nota nammi í listaverkin og það
var mjög gaman af því að það er svo góð lykt af
því. Við áttum að upplifa nammið í gegnum
önnur skynfæri en munninn og máttum helst
ekki borða það, en ég stalst nú stundum til að
stinga einum og einum bita upp í mig,“ segir
Íva og hlær.
Ekkert mál að vera
í ballett og fimleikum
Íva er alveg blind en Snæfríður er sjón-
skert, hún hefur tíu prósent sjón. Á myndlista-
námskeiðinu bjuggu þær meðal annars til
töfrasprota og landsvæði, þar sem litagleðin er
mikil.
„Mitt heitir Leikfanga- og fimleikalandið.
Ég vandaði mig ótrúlega mikið við að búa það
til. Ég gerði slöngutemjara úr leir sem er hluti
af þessu landi og hann er með fílafætur. Kenn-
ararnir sögðu að hann væri eins og fílamað-
urinn,“ segir Íva.
„Stóra listaverkið mitt heitir Slönguheimili
og þar er til dæmis kennileiti sem ég bjó til úr
leir en það er klettur með holu í gegn,“ segir
Snæfríður.
Móðir Snæfríðar segir hana hafi verið svo
spennta þegar myndlistarnámskeiðið stóð yfir
að hún spurði á hverjum morgni um leið og
hún vaknaði hvort það væri þriðjudagur, af því
það voru þeir dagar sem þær fóru í Myndlista-
skólann. Snæfríður varð meira meðvituð um
hluti í kringum sig eftir að hún fór á nám-
skeiðið og hún fór að búa til alls konar lista-
verk úr hinu og þessu, til dæmis úr klósett-
rúllum.
Aðspurðar segjast þær ekki ætla að borða
listaverkin sín þegar þær fá þau heim til sín
eftir að sýningunni lýkur. „Nammi með trélími
er ekkert sérstaklega girnilegt,“ segja þær
frekar hneykslaðar á spurningunni.
Þær láta ekkert stoppa sig þrátt fyrir að sjá
ekki eins vel og flestir aðrir enda ákveðnar
ungar stúlkur sem standa fast á sínu. Snæfríð-
ur æfir ballett og þær hafa báðar farið á hest-
bak og Snæfríður hefur meira að segja verið
við sauðburð fyrir vestan í Laxárdalnum, þar
sem hún á skyldfólk. Íva er ekki aðeins að læra
á píanó, hún er líka í fimleikum og Ástrós
uppáhaldsfrænka hennar, sem er 15 ára, að-
stoðar hana oft þar.
Vilja fleiri bækur fyrir
blinda og sjónskerta
Þær ganga báðar í skóla með sjáandi börn-
um. „Mér finnst stundum pirrandi þegar ég
get ekki lesið eins og hinir. Þó ég kunni að lesa
blindraletur er ekki til mikið af bókum á
blindraletri og mér finnst mjög spælandi að
geta ekki farið á bókasafn eins og aðrir og lesið
í friði,“ segir Íva. Snæfríður hefur þrætt bóka-
búðir til að finna bækur með stækkuðu letri
því hún getur lesið þannig texta, en það geng-
ur misvel að finna slíkar bækur.
„Ég nenni ekki að vera sér í öllu. Þegar ég
bjó í Hollandi var ég í sérstökum skóla fyrir
blinda og sjónskerta og mér fannst svo ósann-
gjarnt að sjónskertu krakkarnir fengu að gera
miklu meira en við sem vorum alveg blind.
Pabbi minn er hollenskur og þess vegna bjó ég
í fimm ár í Hollandi, en þar var svo mikil um-
ferð og ekki hægt að fara eins mikið út að leika
sér og á Íslandi,“ segir Íva.
Þær Snæfríður eru ekki í sama skóla en
kynntust úti á róló. „Amma mín á nefnilega
heima í sama hverfi og Snæfríður. Einn daginn
hittumst við á róló þar og við höfum þekkst
síðan,“ segir Íva og með það sama býður Snæ-
fríður henni að koma sem fyrst í heimsókn til
sín því hún eigi míkrafón og þá geti Íva æft sig
að syngja.
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
Frumlegt Listaverkin á sýningunni eru sérlega forvitnileg og ekkert vantar upp á litagleðina enda unnu blindu og sjónskertu börnin þau úr nammi og ýmsu öðru óvenjulegu efni.
Puttarnir eru augun þeirra
Stoltar Íva og Snæfríður standa hér við verkin sín Slönguheimilið og leikfanga- og fimleikalandið, þar sem m.a. má finna slöngutemjara.
Fléttuormar Íva fléttaði saman nammi-
slöngum og bjó til þetta fallega listaverk.
Litagleði Flísar, leir og ýmislegt fleira var
notað til að búa til löndin.
Ilmandi listaverk úr litríku
sælgæti gleðja augu þeirra
sem sjá. En þau gleðja líka þá
sem ekki sjá en nota fingurna
til að skoða og skapa. Kristín
Heiða Kristinsdóttir hitti
tvær kjarnakonur sem láta
ekkert stoppa sig þótt augun
nýtist þeim takmarkað.
Sýningin í Þjóðminjasafninu: Að horfa með
fingrunum, stendur til 9. mars.
Við áttum að upplifa nammið
í gegnum önnur skynfæri en
munninn og máttum helst
ekki borða það, en ég stalst
nú stundum til að stinga ein-
um og einum bita upp í mig.
khk@mbl.is