Morgunblaðið - 05.03.2008, Síða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 5. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bragi Þor-steinsson fædd-
ist í Reykjavík 13.
október 1921. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
mánudaginn 25.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kristín Sig-
urðardóttir, f. 12.4.
1892, d. 26.8. 1985,
ættuð úr Reykholts-
dal í Borgarfirði og
Þorsteinn Pét-
ursson, f. 4.9. 1895,
d. 11.7. 1979, ættaður úr Flóka-
dal í Borgarfirði. Bragi var eina
barn þeirra hjóna.
Bragi kvæntist árið 1946 Grétu
Þorbjörgu Steinþórsdóttur, f.
24.9. 1924, foreldrar hennar voru
Ragnheiður Árnadóttir, f. 23.11.
Kristín, f. 1956, maki Karl Ein-
arsson, hennar synir eru a) Emil,
f. 1976, maki Sigríður Ólöf Sig-
urðardóttir, dóttir þeirra er
Selma, og b) Ísak, f. 1982. 4)
Steinþór, f. 1962, maki Hildur
Kristín Þorbjörnsdóttir, börn
þeirra eru Sunna Kristín, f. 1984,
Aron, f. 1988 og Styrmir, f. 1997.
Bragi starfaði við smurstöðina
hjá Agli Vilhjálmssyni hf. í 40 ár
eða þar til starfsemin þar lagðist
niður. Eftir það vann hann hjá
Vökvaleiðslum og Tengi til 73
ára aldurs. Bragi var alla tíð
mikill áhugamaður um íþróttir,
var duglegur að stunda skíði,
bæði svig- og gönguskíði. Sund
lærði hann ungur á Álafossi og
stundaði það alla tíð, alveg fram
á síðasta dag. Veiðiáhugamaður
var Bragi mikill og fór í margar
veiðiferðir víða um land alveg
fram á síðasta ár.
Bragi verður jarðsunginn frá
Fossvogkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1892, d. 1.7. 1980, og
Steinþór Albertsson,
f. 18.1. 1885, d. 14.4.
1955. Börn Braga og
Grétu eru: 1) Ragn-
ar Vilberg, f. 1945,
börn hans eru a)
Bragi, f. 1965, maki
Hrafnhildur Hilm-
arsdóttir, synir hans
eru Hörður Freyr og
Ragnar Vilberg. b)
Gréta, f. 1967, búsett
í Danmörku, börn
hennar eru Herdís,
Ragnar, Matthías og
Daníel. 2) Þorsteinn, f. 1948,
maki Ólöf Örnólfsdóttir, börn
þeirra eru a) Stefanía Ósk, f.
1973, maki Geir Rúnar Birgisson,
börn þeirra eru Agnes, Björgvin
Óli og Ásbjörn. b) Bragi, f. 1976,
maki Aðalheiður Helgadóttir. 3)
Hann Bragi tengdafaðir minn
var engum líkur og oft kallaður
„Eina eintakið“ af þeim sem
þekktu hann best.
Bragi var einkabarn foreldra
sinna, fæddur á Bragagötunni í
Reykjavík og skírður eftir götunni.
Það er svo margs að minnast þegar
litið er til baka.
Bragi var einstaklega skapgóður
maður, skipti aldrei skapi og hrók-
ur alls fagnaðar hvar sem hann
kom. Húsið á Freyjugötunni þar
sem hann hefur búið frá 10 ára
aldri var sannkallað fjölskylduhús
til margra ára, eins og í sumum
barnasögum þá voru amman og af-
inn á efstu hæðinni þá pabbinn og
mamman og svo börnin, tengda-
börnin og barnabörnin á hæðunum
fyrir neðan.
Mjög samheldin fjölskylda sem
var mikið saman, í húsinu, í úti-
legum víða um landið, veiðitúrum,
skíðum og ekki síst í sumarbú-
staðnum við Rauðavatn þar sem
Bragi og Gréta undu sér í öllum
frístundum frá árinu 1954.
Í Braga kokkabókum voru ekki
til orðin karl og kerling, hann sagði
alltaf strákar og stelpur. Ef hann
heyrði unga menn tala um kerling-
arnar sínar þá leiðrétti hann þá
með:
Strákar, eruð þið að tala um kon-
urnar ykkar? Iss, iss, iss.
Mjög fljótlega eftir að ég kynnt-
ist Braga gaf hann mér gælunafnið
Lufa, ég var nú ekki sátt við það í
fyrstu en það var bara nokkuð sætt
þegar hann sagði það.
Bragi var einstaklega barngóður
og hafði gott lag á börnum. Oft í
seinni tíð hafði hann gaman af að
labba um Þingholtin og var oft tíð-
rætt um börnin sem urðu á vegi
hans.
Það var ekki svo sjaldan sem
litlu pjakkarnir í húsinu voru búnir
að taka allt það timbur og dót sem
afi átti í og við bílskúrinn og dreifa
um allan garðinn þegar hann kom
úr vinnunni. Afi var ekkert að æsa
sig yfir því heldur fékk hann þá í
lið með sér til að taka allt saman
og svo var þessu gleymt, þar til
næst og þá endurtók sig sama sag-
an.
Bragi var mikill dansherra og
þau hjón stunduðu dansæfingar
reglulega til margra ára.
Bragi var mikill íþróttamaður á
fyrri árum og fór í sund þrisvar í
viku, skíði, sund og veiðitúra allt
fram á síðasta ár. Hann kenndi
mér á skíði þegar ég kom í fjöl-
skylduna og hans aðferð var sú að
aldrei að líta til baka, hinir sem
kunna eiga að beygja. Þannig var
hræðslan tekin úr manni og þá var
tilganginum náð.
Bragi varð fyrir miklu áfalli árið
1982 þegar smurstöðin hjá Agli Vil-
hjálmssyni hf. brann, hann missti
vinnuna og gamla Morrisinn sem
var honum afar hugleikinn. Hin
síðari ár, eftir að hefðbundinni
vinnu lauk, lét hann sér aldrei leið-
ast, það sem hann gat dundað sér
við að stafla upp dóti í bílskúrnum,
gömlu hitakompunni og á háaloft-
inu aftur og aftur var með ólík-
indum, það mátti auðvitað engu
henda.
Fyrir rúmu ári síðan lærbrotnaði
Bragi á hálkubletti og aftur fyrir
viku síðan á hinu lærinu, líka í
hálku, hann gat alltaf allt sjálfur og
lét ekkert stoppa sig.
Að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga.
Þegar ég kvaddi hann í síðasta
skipti daginn fyrir andlátið þá
sagði hann: Lufa mín, passaðu að
slíta ekki slöngurnar úr mér með
gleraugunum þínum, og svo kom
glottið í djúpu augunum.
Ólöf tengdadóttir.
Á mánudaginn fyrir rúmri viku
lést afi minn, 86 ára að aldri. Bragi
afi var hress og skemmtilegur mað-
ur. Duglegur fram úr hófi og alltaf
að. Það var gaman að sjá dugn-
aðinn í honum, hann fór í sund á
morgnana, stundaði veiði og skíði
langt fram eftir aldri og gönguferð-
irnar um Þingholtin voru aldeilis
ekki fáar. Afi bjó á Freyjugötu frá
unga aldri til dauðadags. Ég á
margar minningar af Freyjugöt-
unni. Fyrstu 8 ár ævinnar bjó ég á
fyrstu hæðinni, síðar bjó ég 3 ár í
kjallaranum (meðan ég var við
nám) þar sem mörg barnabörn og
börn afa og ömmu hafa búið. Í
kjallaranum var mjög þægilegt að
búa og ef eitthvað vantaði var afi
ekki lengi að segja: ég á nú svona í
kompunni. Hann átti alltaf í
„kompunni“ það sem þurfti þó að
ástandið á þeim munum væri æði
misjafnt því það var nú þannig að
engu mátti henda. Um daginn vor-
um við í heimsókn og hann bauð
okkur ferðatösku sem hann átti í
„kompunni“ og sú var með „hjóla-
stelli“ undir eins og hann sagði, al-
veg ónotuð. Svona var afi alltaf að
hugsa um aðra og að einhverjir
gætu notað dótið sem hann vildi
ekki henda. Hann var barngóður
og þótti gaman að spjalla við börn
og leika við þau. Amma og afi voru
samhent hjón og mjög gott að
koma til þeirra. Amma á alltaf eitt-
hvað gott með kaffinu og honum
þótti kaffi sérlega gott og drakk
vel af því á hverjum degi. Að
drekka kaffibolla með ömmu og afa
og spjalla um heima og geima er
svo þægilegt og rólegt.
Nú hefur stórt skarð verið
höggvið í fjölskylduna sem erfitt
verður að fylla. En lífið hefur sinn
tilgang og vist okkar á jörðinni er
mislöng. Afi fékk langa og góða
ævi, kom upp heilbrigðum börnum
sem eiga heilbrigð börn og lifði
hamingjuríku lífi, meira er ekki
hægt að biðja um.
Ég bið góðan Guð að styrkja
okkur og ömmu mína elskulegu í
sorginni og í sameiningu höldum
við áfram, því það er það sem afi
hefði viljað og hugsum til hans þar
til við hittum hann aftur.
Ósk Þorsteinsdóttir.
Nú er hann ástkæri afi minn lát-
inn. Þrátt fyrir að hann væri orð-
inn fullorðinn komu fréttir af and-
láti hans mér mikið á óvart. Í
kjölfarið fylgdi mikill söknuður og
minningar um liðnar stundir tóku
að streyma fram.
Þegar ég sest hér niður til að
skrifa nokkur orð til þess að minn-
ast afa míns er af nógu að taka. Afi
hefur verið stór hluti af lífi mínu
þar sem ég bjó á Freyjugötunni í
sama húsi og hann fram til 25 ára
aldurs. Allan minn uppvöxt fram á
fullorðinsár naut ég því þeirrar
lukku að vera nánum samvistum
við hann og tel ég mig búa mjög
vel að því í dag.
Afi var einstakur maður. Hann
var búinn mörgum mannkostum
sem auðvelt er að dást að og virða.
Hann var hraustur og duglegur og
virtist alltaf þurfa að hafa eitthvað
fyrir stafni. Hann fór í sund á
morgnana eins lengi og heilsa
leyfði og ef hann var ekki í löngum
gönguferðum um Þingholtin var
hann að dytta að garðinum, húsinu
eða bílnum. Á Freyjugötunni
heyrði ég iðulega í afa frammi á
gangi eða úti í garði að dytta að
hinum ýmsu hlutum. Þegar ég kom
heim á daginn átti ég alltaf von á
að mæta afa við húsið. Það var sér-
lega notalegt og oft settumst við
niður í garðinum og spjölluðum
saman ef veður var gott. Jafnvel
seint á kvöldin mætti ég honum, þá
hafði hann oftar en ekki verið að
tína maðka fyrir komandi veiði,
með vasaljós í annarri og maðka-
dós í hinni. Ég mun sakna þess að
koma á Freyjugötuna og mæta afa
fyrir utan og eiga notalegt spjall
við hann um daginn og veginn.
Þegar ég hugsa um afa er mér
efst í huga hversu kátur og hress
hann var alltaf. Hann bjó yfir lífs-
gleði sem smitaði út frá sér í öllum
samvistum við hann. Hann hafði
sérlega gaman af því að vera í
kringum fólk. Þetta var einkar
áberandi þegar eitthvað var um að
vera í miðbænum en þá var afi
ávallt mættur í bæinn til að fylgj-
ast með. Svo kom hann aftur á
Freyjugötuna og deildi með öðrum
hvað hafði drifið á hans dag. Í öll-
um samverustundum fjölskyldunn-
ar sást á honum hversu mikið hann
naut þess að vera í kringum sína
nánustu. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og ávallt hrókur alls
fagnaðar. Í veislum dansaði hann
og söng og var oftar en ekki með
síðustu mönnum heim þrátt fyrir
að vera elsti maðurinn á staðnum.
Með fráfalli afa er skarð skilið
eftir í fjölskyldunni. Hann var höf-
uð fjölskyldunnar og sterkur per-
sónuleiki hans hafði mikil áhrif.
Það sem situr eftir ferðalag hans í
gegnum lífið er fjölskylda með ljúf-
ar minningar um góðan mann.
Ég er lánsamur og þakklátur
fyrir að hafa átt afa minn að og bý
að mörgu úr okkar samvistum sem
móta mig sem persónu. Elsku afi,
þín verður sárt saknað en góðar
minningar um þig munu ávallt búa
með mér.
Emil og Ísak.
Af ýmsu er að taka þegar við
minnumst afa okkar, Braga Þor-
steinssonar. Minningarnar eiga það
nær allar sameiginlegt að tengjast
þeim tveimur stöðum sem voru
honum hvað kærastir, heimili hans
að Freyjugötu 30 og sumarbú-
staðnum við Rauðavatn. Ein minn-
ingin tengist gamlársdegi og þeirri
hátíðarstund sem börnin í fjöl-
skyldunni, og Raggi frændi, biðu
ávallt spennt eftir: þegar afi settist
á mitt stofugólfið uppi á Freyjó
með risastóru nammikörfuna á
milli fótanna og gaf öllum sem
vildu eins mikið nammi og þeir
gátu í sig látið þar til karfan var
tóm. Stemningin var í rauninni
ólýsanleg og afi í essinu sínu; hrók-
ur alls fagnaðar eins og hans var
von og vísa. Uppi í sumó var hann
líka í essinu sínu og það var alltaf
svo gaman að fara í heimsókn til
hans og ömmu á sumrin. Í hvert
skipti sem við komum fór hann
með okkur inn í skúr og spurði
hvað við vildum leika okkur með.
Skúrinn var eiginlega eins og fjár-
sjóðsgeymsla í augum okkar
krakkanna þar sem þar leyndust
gjarnan forláta leikföng, eins og til
dæmis gamalt krikkettsett sem við
tókum ástfóstri við og lékum ófáa
leikina á flötinni fyrir framan bú-
staðinn. Afi fylgdist af athygli með
og hvatti okkur áfram á milli þess
sem hann dyttaði að einhverju við
bústaðinn eða fékk sér kaffibolla í
sólinni. Við skemmtum okkur kon-
unglega eins og alltaf í návist hans
en stundirnar með honum verða nú
því miður ekki fleiri.
Við munum ávallt minnast afa
okkar sem yndislegs manns sem lét
öllum líða vel hvar sem hann kom
og glæddi barnæsku okkar mikilli
gleði og skemmtun.
Sunna Kristín og Aron.
Það kom sem mikið áfall fyrir
okkur systkinin er við fréttum af
láti ástkærs afa okkar sem í gegn-
um tíðina hafði verið okkar stoð og
stytta. Alltaf var hann reiðubúinn
að hlusta á okkur og gefa góð ráð.
Það eru mörg minnisstæð atvik úr
æsku sem við getum auðveldlega
rifjað upp. Hann var ávallt fyrstur
manna til að fara með okkur í 17.
júní göngur svo ekki sé talað um að
fara með okkur niður í bæ að kíkja
á jólasveinana þegar líða tók að jól-
um. Eins þegar hann fór með okk-
ur að skauta á Rauðavatni og hvað
við urðum yfir okkur hrifin af afa
þegar hann kom á fleygiferð skaut-
andi afturábak til okkar.
Já, þær voru margar gleðistund-
irnar sem við áttum með afa og
ömmu á Freyjugötunni sem og í
sumarbústaðnum þeirra við Rauða-
vatn. Alltaf var hann afi okkar já-
kvæður og hress, snöggur í til-
svörum og mikill gleðigjafi og átti
einatt svar við öllu. Maður gat ver-
ið viss um að ef hann var spurður
að einhverju fékk maður svar og þá
var nokk sama um hvað var spurt.
Já, það er mikil eftirsjá í honum
afa og ekki grunaði okkur að fráfall
hans yrði svona snöggt. Alltaf var
hann heilsuhraustur og frár á fæti
og lét það ekki stoppa sig við að
fara í sína árlegu Þorláksmessu-
göngu niður í bæ að hann væri að
jafna sig af lærbroti. Hann lét sig
aldrei vanta í fjölskylduboð og þess
er skemmst að minnast að síðasta
boðið sem hann kom í var hjá lang-
afabarni sínu Ragnari Vilberg, og
var hann þar hrókur alls fagnaðar
og lék á als oddi.
Já, það er mikil eftirsjá í þessum
góða manni sem við vorum svo lán-
söm að geta kallað afa. Þú munt
ætíð vera í okkar hjarta.
Kveðjum við þig með eftirfarandi
ljóðlínum Jóhannesar úr Kötlum:
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
Vér hverfum - og höldum víðar,
og hittumst svo aftur - síðar.
Elsku amma okkar, Guð gefi þér
styrk til að komast í gegnum þenn-
an erfiða tíma. Hugur okkar er
ávallt hjá þér.
Bragi og Greta.
Elsku afi minn kvaddi þennan
heim hinn 25. febrúar sl. og skildi
eftir stórt skarð í fjölskyldunni.
Hans verður sárt saknað. Það er og
verður manni ferskt í minningunni
hversu hress og lífsglaður hann
var. Það var engu líkara en hann
hefði gleymt að eldast eftir fimm-
tugt því krafturinn og úthaldið til
útiveru og hreyfingar var með ólík-
indum miðað við aldur. Við töluðum
oft um það hversu gaman það væri
að ná svona háum aldri og vera
alltaf svona hraustur, hress og
glaður.
Það var alltaf gaman að koma á
Freyjugötuna til að heimsækja
ömmu og afa. Alltaf voru jafnhlýjar
móttökur og alltaf voru það orðin
„vei, vei, nafni“ sem heyrðust þeg-
ar ég birtist. Afi að bardúsa í bíl-
skúrnum er mynd í huga mér sem
ég mun seint gleyma. Það var engu
líkt að koma þar inn, það bar ekki
á öðru en hann væri með söfnunar-
áráttu á háu stigi en í raun var
hann aðeins með það í huga að
þetta myndi nýtast seinna meir.
Einnig á ég margar góðar minn-
ingar úr sumarbústaðnum hjá afa
og ömmu við Rauðavatn, þar sem
við Emil frændi eyddum ófáum
stundum þegar við vorum yngri.
Alltaf hélt hann jafnaðargeði þrátt
fyrir uppátæki okkar eins og að
velta kamrinum, taka allt dótið sem
hann var búinn að raða inn í
geymsluskúrinn og dreifa því út
um allt eða þegar við hlupum í
gegnum kartöflugarðinn, sem var
að sjálfsögðu ekki vinsælt. Þegar
maður hugsar til baka er með ólík-
indum að hann skyldi nenna að fá
okkur aftur og aftur upp í bústað
og jafnvel í nokkra daga í einu,
hann var einstakur afi. Að hafa
verið orðinn 86 ára gamall og geta
samt skíðað, synt, dansað og keyrt
til síðasta dags er guðs gjöf og það
er með þá mynd í huga sem ég
kveð hann Braga afa.
Elsku amma, guð styrki þig á
þessum erfiðu tímum.
Bragi Þorsteinsson.
Mig langar að kveðja vin minn
Braga Þorsteinsson með fáeinum
orðum. Kynntist ég Braga fyrir
nokkrum árum. Við urðum fljótt
mjög góðir vinir. Bragi var mjög
félagslyndur og þar af leiðandi var
oft glatt á hjalla á Freyjugötunni.
Áður fyrr héldum við þorrablót og
var þá Bragi fremstur í dansi og
söng langt fram á nótt. Bragi hafði
mikinn áhuga á veiði og voru veiði-
sögurnar oft skemmtilegar. Bragi
og Gréta ferðuðust mikið um landið
hér áður fyrr og voru það þeirra
Bragi Þorsteinsson
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
EINAR BJARNI STURLUSON
skipasmíðameistari
frá Hreggsstöðum,
lést á Hrafnistu í Reykjavík mánudaginn
25. febrúar.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 6. mars kl. 11.00.
Kristín Andrésdóttir,
Valgerður Björk Einarsdóttir,
Guðný Alda Einarsdóttir,
Þórdís Heiða Einarsdóttir,
Sturla Einarsson, Freyja Valgeirsdóttir,
Andrés Einar Einarsson, Halldóra Berglind Brynjarsdóttir,
Guðrún Björg Einarsdóttir, Helgi G. Bjarnason,
María Henley, Kristján Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.