Náttúrufræðingurinn - 1944, Qupperneq 20

74
NATTÚRUFRÆÐINGURINN
dalur Svarfaðardal, Klaufnabrekkudalur Svarfaðardal, Hafnar-
fjall Sigluf., Bakkasel Öxnadal, Kerlingarfjöll ’41, Víðikér, Sel-
landafjall, Öxnadalur, Grafarlönd vestri ’ 12, Rafnseyrardalur
’43. Hefi enn ekki gelað greinl með fullri vissu milli tegund-
anna E. eriocephulus og E. unalaschemis, en eitthvað af plönt-
um þessum mun a. m. k. teljast lil hinnar fyrrnefndu.
Senecio vulgaris L., Varmahlíð Skagaf. ’41.
Halldór Pálsson :
Fjölbreytni litareinkenna íslenzka
sauðfjárins o. fl.
Fauna íslands er fáskrúðug, sérstaklega þó hvað snertir spen-
dýr, sem lifa á landi.
Það væri eðlilegt, að við gæfum hetur gaum að þcim at-
riðum, sem einkenna dýrategundir okkar og lifnaðarliætti
þeirra, sakir þess live dýralíf hér á landi er fáhrevtt.
Náttúrufræðingar leggja oft meira kapp á að rannsaka hið
vilta dýraríki, einkum lifnaðarhælti og einkenni þeirra dýra,
sem erfitt er að handsama og kynnast, en skeyta minna um
þau dýr, sem maðurinn umgengst mest.
Þetta er raunar auðskilið, því að flestum finnst, að allir viti
allt, sem hægt er að vita, um húsdýrin og búféð, því að þessi
dýr séu alltaf fyrir augum raanna.
Frá náttúrufræðilegu sjónarmiði er þetta óheppilegt, eink-
um vegna þess, að í siðmehningarlöndum, er fátl i náttúr-
unnar ríki eins háð hreytingum af mannanna völdum eins og
einmitt húféð og húsdýrin. Bændur allra landa, þar sem rækt-
unarmenning fvrirfinnst, eru sifellt að umskapa húfé sitl, eftir
því sem þeir telja heppilegast, til þess að það gefi þeim sem
mestan arð. Það er unnið sleitulaust að því að útrýma þeim
einstaklingum og kynjurn, sem talin eru að hafa mikla galla
frá hagnýtu sjónarmiði. Reynt er að mynda ný kyn með kyn-
hlöndun og síðar hreinræktun o. s. frv. Búféð er því stöðugt
að breytast, og þær breytingar eiga sér svo undarlega ört
stað, að í mörgum löndum gjörhreytist t. d. sauðféð eða naut-