Náttúrufræðingurinn - 1944, Qupperneq 26

80
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
brei'ð, snoppan venjulega livíl og' livilir laumar aftan við evrun
og vangana.
f) Höfðóll eða albíldótt. Þá er liausinn aldökkur nema ef
lil vill siío])])an og stundum smál)lettur i bnakka. t’essi litur er
sjaldséður. Algengast af l)íldóllu virðist mér kjömmubildótl
og krögubildótt, þá golgildótt og baugóll.
I. Hosótt. Fjölniörg afbrigði eru lil af hosóttu. Yfirleilt er
sameiginlegl einkenni á hosóllu að eiltlivað meira eða ininna
af fólunum og upp eftir lærum er livítl og oft eitltivað livill
á hausnum.
a) Leistótl. Þá eru aðeins leislarnir npj) á mé)ts við lágklaufir
eða rétt þar upp fyrir livílir, stundum livíl doppa í lmakka
eða enni, en kindin að öðu leyti dökkleit, grá mórauð eða svörl.
1)) Hrein/iosótt. Fætur livítir u])p um hné og hækla eða
stundum allt upp á læri. Ilausinn aldökkur. Sé annað lærið
eða nárinn meira hvítur þá sums staðar kallað krikótt.
c) Blesuhosótt og Blesule.istótt. Eins á lilinn og leislótt og
hreinhosótt neina livít l)lesa í enni og niður á snoppu, misjafn-
lega breið. Sé blesan mjög breið er þessi litur ofl kallaður
glámuhosóttur.
Arnhosótt ær með 2 dilaflekkóltum
lömbum.
d) Arnhosótt. Fætur
og kviður að mestu eða
alveg livítt og oft upp
eftir lærmn. ttlesa í and-
liti og auk þess hvítur
hringur um hálsinn rétt
aftan við liaus.
e) Golhosótt. Eins og
golsótt, nema fæturnir
upp um iniðjan legg eru
r.n j al 111 v í I i r. S j a 1 d s é ð 11 r
litur.
f) fíotnhosótt. Eins og
botnótt, nema fætur
bvítir ii])]) um niiðjan
legg, eins og á golhos-
ótfu og stundum alhvít
bringan. Þelta er mjög
sjaldséður litur.
5. fílesótt. Kindin
dökk að lit, nema hcf-