Náttúrufræðingurinn - 1944, Síða 29

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
83
hefjast lianda með' að koma uj)j> fullkomnu myndasafni, er
sýni alla helztu sauðfjárliti okkar, ásamt skráðri lýsingu á
titnum og heilum hans i hinum ýmsu landshlutum.
Ennfremur vil ég t)eina þeirri spurningu til Náttúrufræði-
félagsins, hvort ekki væri eðlilegt að revna að varðveila i
þjóðgarði sýnishorn af ýmislega litu sauðfé íslenzku, og þá
fyrst og fremst forvstufé. Væri I. d. auðvelt að hafa slíkt fé
í þjóðgarðinum á Þingvöllum.
Eg hygg, að engin þjóð nema íselndingar myndu kalla það
svæði þjóðgarð, sem engar jurlaætur, nema nagdýr og fuglar
mega koma í.
Eitt af störfum Náttúrufræðifélagsins ætti að vera að reyna
að fá því lil Ieiðar komið, að þjóðgarður okkar verði bæði
til gagns og sóma.
Jóhannes Áskelsson :
„Allt er í heiminum hverfult.“
Þegar við lítum með athvgli vfir fornar slöðvar, sem við
höfum dvalizt fjarri um nokkurra ára skeið, fer varla hjá því,
að okkur virðist þar flest vera hrevlt frá fyrri dögum. Menn,
sem við þekktum, og geymdum af ákveðna mynd i liuga okkar,
eru annaðlivort horfnir, og aðrir seztir í þeirra rúm, eða, að
þeir eru svo breyttir orðnir, að við þekkjum þá vart sem sömu
og áður. Mannvirki, sem við liöfum ef til vill ált einhvern þátt
í að hvggja, eru hrunin, horfin og önnur ný risin i þeirra stað.
Dýr, sem við minnumst að verið hafa vinir okkar, eru úr sög-
unni, og önnur ókunn okkur hafa leist þau af liólmi. Gróðurinn
er með öðrum hlæ. Sums staðar hefir skógurinn stækkað, ann-
ars staðar liafa hrjóstrin aukizt. Allt virðist breytt og „öðruvísi
en var í gamla daga.“ í fljótu bragði finnst okkur þó, moldin og
klettarnir óbreyttir. Jörðin sjálf sýriist okkur með sömu verks-
ummerkjum og við áttum áður að venjasl. Það er eins og lióll-
inn og hjallinn liafi hoðið öllum hreytingum hirginn. Áin er
sjálfri sér lík sem áður. Fjallið og dalurinn eru að lögun eins,
og þegar við sáum þau síðast. í rauninni er þó þetta hlekking,
sem stafar af fljótri og ónákvæmri eftirtekt okkar sjálfra.