Náttúrufræðingurinn - 1946, Síða 46

92
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Kverkíjalla. Var okkur ekið í bíl að HoluJrrauni, en þaðan gengum
við beinustu Ieið yfir Dyngjujökul og stel'ndum á op hveradalsins
í norðvesturhlíðinni. Fengum við ágæta færð á jöklinum, vorum
fimm klukkustundir yfir liann og komum af honum við upptök
þeirrar kvíslar Jökulsár, er kemur lengst suðvestan úr fjöllunum.
Þar tjölduðum við og gcngum svo á fjöllin næsta dag.
Þetta er ágæt leið, greið og torfærulaus fyrir gangandi menn og
oft hægt að skoða jarðhitasvæðið, þótt veður sé slæmt á háfjöllunum.
Hitt og þetta
Einkennileg veiðiaðferð
1 þorpinu Sai-Hong í suðurkínverska fylkinu Fukien eru árlega
færðar fórnir til minningar um stjórnarembættismann einn að nafni
Lin.
Ekki var þó Lin þessi neinn ættfaðir þorpsbúa og liggja sérstakar
ástæður til þess, að hans skuli enn vera minnst. Fyrir mörgum öld-
um er Lin var í tölu lifenda, hafði hann haft í þjónustu sinni mann
frá áðurnefndu þorpi. Vildi þá það óhapp til að Lin missti stöðu þá,
sem hann haíði gegnt og hafði nú hvorki efni á að halda þjón né
heldur gat goldið honum laun hans að skilnaði. Hins vegar gaf hann
þjóni sínum gjöf, senr reynst hefir notadrjúg. Voru það skarfahjón,
sem flutt höfðu verið alla hina löngu og torsóttu leið frá Shansi til
Fukien. Afkomendur þessara fugla eru enn á lífi og eru ein nregin-
stoðin undir afkomu þorpsbr'ia, og fer þá að verða skiljanlegri hin
mikla rækt þeirra við minningu Lins heitins.
Þessi kínverska skarfategund er náskyld hinni evrópisku, enda
þótt fuglafræðingar Eokki hana í sérstaka deilitegund, sent ber hið
hljómmikla nafn Plialacrocorax cabo subcormoranus. Er tegund
þessi mjög útbreidd meðfram Kínaströndum og hafa Kínverjar tam-
ið þá og kennt þeim að stunda fyrir sig fiskveiðar í stórum stíl. Á
nótturn eru fuglarnir hafðir í keilulaga körfum eða búrum, en eru
aldrei hafðir margir saman, því að þeir eru önuglyndir og skapstygg-
ir og lenda fljótt í erjum sín á milli. Jafnvel þótt.þéir hittist á víða-
vangi lendir þeim fljótt saman, en sitja hins vegar spakir og rólegir
á burðartrjám þeim, sem fiskimennirnir láta þá sitja á, þegar þeir
flytja þá til skips og frá.