Fálkinn - 02.04.1948, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Heppilegt fyrir stelpuna!
★ ★★★★★★
Eftir Leonard Merrick
★ ★ ★ ★
Bagot sag'ði þessa sögu eitt kvöld-
ið þegar niörg af okkur voru
samankomin í leikaraklúbbnum. Við
sátum við arininn og vorum að tala
um ást, og svo var það einhver í
hópnum, sem spurði hann hvort
hann hefði aldrei látið sér detta i
luig að gifta sig.
— Jú, svei mér ef ég var ekki að
hugsa um það einu sinni, sagði
hann og brosti.
— Fannst þér þú ekki liafa efni
á því?
Þá græddi Bagot meira en fimm-
tíu pund á viku, en hann hafði séð
verri daga.
— Það var ekki af því að ég
liefði ekki efni á því, sagði hann
og hló. — Leikararnir bíða aldrei
eftir því að þeir hafi efni á því,
sem þeir gera. Eg komst hjá því
með kyniegum hætti — eiginlega
vegna þess, að ég var orðinn all-
góður leikari þá. Eg' var nefnilega
bálskotinn.
Þið vitið öll að það sem ég „sló
í gegn í“ var hlutverkið „Hans æru-
verðugheit Simon Tibbits“ í sam-
nefndu leikriti Poulteneys.
Það atvikaðist svona: Fyrri hluta
dags eins í júlímánuði gekk ég upp
á skrifstofuna, og þar sat þá ung-
ur maður. Hann var að fikta við
nokkra pappírssnepla og virtist vera
í öngum sínum. Eg þóttist vita að
])etta mundi vera herra Poulteney.
— Leyfist mér að spyrja hvort það
er herra Poulteney, sem ég hefi
þann heiður að tala við? 1 þá daga
var ég alltaf kurteis við rithöf-
unda.
Hann leit vandræðalega upp og
brosti. — Já, það er ég.
•— Eg kem liingað viðvíkjandi
presthlutverkinu í gamanleiknum yð-
ar, sagði ég.
Hann var einstaklega alúðlegur,
spurði livor ég vildi ekki setjast
hjá sér, og svo fórum við að tala
saman. Hann sat og reykti vindil
og ég var að vona að hann byði
mér að reykja líka. En hann var
auðsjáanlega ekki þeirrar skoðunar
að leikari eigi að reykja í skrifstofu
leikhússtjórans, því að innan
skamms lagði hann frá sér vindilinn
Þetta var gentlemaður í húð og liár,
það var hann, en sem leikritahöf-
undur var hann ekki ncma svona
og svona.
Jæja, það leið ekki á löngu þang-
að til ég hafði fengið loforð um
hlutverk. Og ég tók stigann í fá-
einum skrefum þegar ég fór — var
í sjöunda himni. Kaupið var að
visu ekki hátt, en tilhugsunin um að
gera lukku á West-End-Ieikhúsi
belgdi út á mér hjartað.
Eg var ekki sérlega uppburða-
mikill þegar ég tók við hlutverkinu.
Það var hræðilegt! Þetta átti að
vera skopleikur, en það var ger-
samlega ómögulegt að finna það
skoplega í honum. Eg hefði getað
grátið þegar ég las það, sem átti að
heita fyndni. Það er ekkert gort,
en ég segi það í mestu einlægni —
það var ekki höfundinum að þakka,
að leikurinn gekk svona vel, heldur
þessari fígúru, sem ég bjó til úr
prestinum.
Jæja, það voru þrjár vikur þang-
að til æfingarnar áttu að byrja, og
ég var alltaf að vona, að mér dytti
eitthvað gott í hug viðvíkjandi hlut-
verkinu. Eg lék það fyrir sjálfan
mig með öllu hugsanlegu móti, en
þvi meira sem ég glímdi við það
þvi afleitara fannst mér það verða.
Þegar ég át á veitingastöðum reyndi
ég alltaf að ná mér i borð nálægt
einhverjum presti í von um að geta
lært af honum taktana og raddbrigð-
in. En ég rakst aldrei á neina fyr-
irmynd, sem ég gæti notað. Eg fór
í kirkju þrisvar á hverjum sunnu-
degi — það var hræðilegt.
En svo var það einn dag þegar
ég var með hugann í órafjarlægð
frá leikhúsi, skopleikjum og hlut-
um, að ég heyrði allt í einu rödd-
Nei, ekki ' rödd, heldur röddina.
Röddina, sem ég gat notað í lilut-
verkinu mínu.
Hjartað hoppaði í mér. Þarna
— rétt lijá mér stóð svolítill prest-
ur og spurði með sælubrosi risa—
vaxinn lögregluþjón um leiðina til
Baker Street. Hann var líkur gam-
ahlags engli, með litlar, rauðar
bollu-kinnar og sakleysislegt spyrj-
andi augnaráð. Þegar liann hafði
fengið svar við spurningunum sín-
um þakkaði hann fyrir og trítlaði
áfram. Eg hefi aldrei séð mann
trítla eins og hann gerði, og nú elti
ég hann til þess að læra þetta merki
lega göngulag.
Þegar hann kom til Charing Cross
hoppaði hann upp í strætisvagn, og
ég gerði það saraa. Eg ætlaði að
reyna að komast á tal við hann með
einhverju móti. og kynnast röddinni
hetur.
— Ekkert rúm nema uppi, sagði
vagnstjórin og rétti skitugan hnef-
ann í veginn fyrir mig þegar ég
ætlaði að troðast inn á eftir litla
prestinum. Eg hefði getað harið
hann.
Eg hafði sífellt auga á þeim sem
stigu af, og við Baker Street fór
hann út úr vagninum. Hann liljóp
þvert yfir götuna, að brautarstöð-
inni. — .Bíðum við, liugsaði ég, —
skyldi ég nú ekki fá tækifæri til að
tala við hann. Eg verð að reyna að
komast í sama klefa.
Eg' stóð bak við hann þegar hann
keypti farmiðann og heyrði að hann
sagði:
Einn miða, III. rými •— til Rick-
mansworth.
— Eg get ekki sagt að ég hafi
orðið stórhrifinn af þessu, því að
ég hafði ekki hugmynd um livar
Rickmansworth var, en ég neyddist
nú til að elta hann. Hann vatt sér
inn í klefa um leið og lestin var að
fara af stað — og ég á eftir. Og
liugsið ykkur — við sáturn á sama
bekk — með digra kerlingu og lier-
mann á milli okkar.
Skrambans óheppni! Ekki aðeins
að mér væri ómögulegt að tala við
liann heldur gat ég ekki einu sinni
séð hann. Eg var að vona að þau
færu út á einliverri millistöðinni,
en þau högguðust ekki.
Við komum til Rickmansworth án
þess að ég svo mikið sem sæi prest-
inn á leiðinni. Eg var í öng'um mín-
um! En hann hafði ekki gengið
mörg skref inn götuna áður en ég
var kominn á lilið við hann. Með
blíðustu röddinni sem ég átti til
spurði ég hann hvort hann gæti
vísað mér á matsöluhús eða ein-
hvern dvalarstað. Mér datt þetta
svona í hug, en það sýndi sig að
vera það slyngasta sem ég gat gert.
— Eg er nú bara í leyfi hérna í
bænum, sagði hann og hrosti til
mín mð englaandlitinu sínu, — en
ég hugsa að það séu laus herbergi
til í Cornstalk Tcrrace. Mig minnir
að það væri auglýst í morgun.
Eg hlustaði á röddina eins og hún
væri af himnum ofan.
Er erfitt að rata þnngað? spurði
ég-
•— Nei alls ekki. Og ég ætla sömu
leiðina, svo að ef þér viljið verða
mér samferða ........
— Það er einstaklega vel gert af
yður, sagði ég. Eg hefði getað fað.m-
að hann að mér.
Þegar við skildum og liann var
kominn i hvarf hljóp ég eins og fæt-
ur toguðu á stöðina. En lestin mín
var farin. Þarna stóð ég. Eftir að
hafa fengið mér að borða fór ég
að skoða bæinn. Þetta var litill bær
en laglegur. Og í útjaðri stóð ég aft-
ur augliti til auglitis við prestinn
minn. Hann stóð þar í garðshliði og
gáði út á götuna.
Hann hélt víst að ég hefði ver-
ið að leita mér að lhisnæði síðan
við skildum, og ég lofaði honum að
lifa í þeirri trú — Það var hægast.
Hann kenndi skelfing í brjósi um
mig og hljóp inn til húsmóður sinn-
ar til að spyrja Iivort hún vissi af
nokkrum stað. Eftir augnablik kom
hann út og sagði, að konan hefði
eitt herbergi laust. Ilvað átti ég að
gera? Mér hafði alls ekki komið til
hugar að leigja mér lierbergi í Rick-
mansworth, en gat ómögulega láið
þetta tækifæri ganga mér úr greip-
um.
Bak við liúsið var svolitil ræma,
sem fólk kallaði garð. Eftir miðdag-
inn kom ég auga á prestinn þar
sem hann kom trítlandi út í garðinn
til þess að fá sér frískt loft. Eftir
augnablik var ég kominn út til lians.
Samtal okkar snerist aðallega um
stjórnmál og bókasöfn — nokkuð
tormelt fæða fyrir mig, en ég var
ánægður mcðan ég fékk tækifæri
til að hlusta á hann og athuga
röddina.
Við settumst á bekk neðst í garð-
inuin. Allt i einu opnuðust hús-
dyrnar og ung stúlka kom út í garð-
inn. Hún var með þvi allra yndis-
legasta sem ég hefi séð. Hún var í
óbreyttum livítum léreftskjól og var
hvorki méluð né máluð. Það var slik
ur lireinleikablær og yndi yfir henni
að maður hlaút að fara hjá sér.
Hún var eins og madonna.
— Dóttir mín, sagði presturinn.
Eg starði hugfanginn á liana þeg-
ar hún settist hjá mér, og í liálf-
tíma gleymdi ég alveg að læra föð-
ur hennar utanbókar, meðan ég
lilustaði á dótturina. Eg fékk að
vita hvar Jiann væri prestur og hvers
vegna þau væru hér í leyfinu. Eg
stamaði ])ví út úr mér að ég væri
leikari og sagðist vona að þau mis-
virtu það ekki við mig. Og þau
fullvissuðu mig um að það gerðu
þau ekk.i.
Það var fallegt þarna kringum
bæinn og við fórum í skemmtileg-
ar göngur. Þegar vikan var liðin
vorum við saman frá morg'ni til
kvölds. Þau buðu mér að drekka
te hjá sér á ^kvöldin, og Marion
spilaði og söng fyrir okkur. Þetta var
svo notalegt og friðsamlegt. Eng-
inn getur ímyndað sér hversu ég
naut þess. Það var hrífandi að sjá
hve vænt þeim þótti hvort um ann-
að, feðginunum.
Ef leikæfingarnar hefðu byrjað á
réttum tíma hefði þetta allt orðið
einfaldara fyrir mig. En þeim var
frestað, og þegar frá leið var ég
farinn að hugsa meira um Marion
en hlutverkið mitt. Eg gat talað við
hana um allt milli himins og jarðar
— um hluti, sem ég hafði aldrei
minnst á við neinn nema móður
mína.
En samt fannst mér þetta allt svo
vonlaust. Eg hafði ekki leyfi til að
elska hana eins og ég gerði, við
vorum sitt úr hvorri veröldinni.
Eg sagði við sjálfan mig oft á dag
að ég ætti að fara heim undir eins
— að það væri vitfirring' að verða
þarna áfram. En ég gat ekki slitið
mig þaðan. Eg elskaði hana meira
en ég liefi nokkufntíma elskað
nokkra manneskju •— og stundum
fannst mér, að lnin mundi elska
mig líka.
Og loksins meðgekk hún það.
Það var daginrt áður en þau ætluðu
heim. Við vorum að tala um „vin-
áttuna“ okkar. Eg missti alla stjórn
á mér og eftir augnablik lá lnin í
faðminum á mér.
Eg bað hana um að giftast mér.
Sór og sárt við lagði að hún skyldi
aldrei iðrast eftir það. Hún hlust-
aði á mig með yfirbragði, sem ég
aldrei mun gleyma. Hún var hrædd
— ekki við sjálfa sig, en við það
sem faðir hennar mundi segja. Þau
höfðu eiginlega ekki neina andúð
á leikhúsunum. En hún hafði bara
aldrei verið i leikhúsi og fannst
óhugsandi að giftast leikara.
Eg fór undir eins inn til að tala