Fálkinn - 02.04.1948, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET
Tveggja herra þjónn
19
þegar liann sá, að ég liafði skammbyss-
nna tilbúna lianda honum. Hann liefir víst
lmgsað margt um livar ég liafi getað geymt
liana. Eg miðaði á hann. Augnablik varð
hann hugsi. Svo hristi hann höfuðið og
brosti. — Maður getur ekki annað sagt
en að þú sért skrambi óheppinn með karl-
mennina sem þú krækir þér í, finnst þér
það ekki sjálfri? Jafn lagleg stelpa og þú
liefðir sannarlega átt betra skilið. Nú jæja.
Hann stjáklaði kringum eyðilagða rúmið.
— I rauninni er ég feginn því að ég skaut
ekki dónann, þrátt fyrir allt.
Hún gekk fram hjá honum út að dyrun-
unum sem vissu út að ganginum.
Hann spurði: — Hvað var það, sem vakti
þig?
— Eg veit ekki, svaraði hún og nam
staðar.
— Ekki hefði mér dottið i hug að postu-
lín gæti gert annan eins déskotans hávaða
þegar það brotnar. Hann þagnaði og virti
liana betur fyrir sér en áður, meðan liún
var að fara fram að ganginum. —- Góða
mín, þú hefir Ijómandi fallega fætur. En
ef þér stendur á sama, þá væri ekki úr
vegi að þú færir í eitthvað svolítið meira
en minkafeldinn. Þvi miður færðu víst elcki
að sofa meira í nótt, og það er ekkert grín
að þramma upp um fjöll í rigningu og vera
ekki í neinu nema einni loðkápu. Eg liefi
hugsað mér að komast liéðan á burt sem
allra fyrst, áður en gestgjafinn vaknar.
ílertu þig nú. Yertu eins fljót og þú getur
að komast í garmana. Mér þætti verra að
týna þér í flaustrinu.
Þegar hún liafði gengið nokkur skref inn
Í ganginn fannst lienni liún vera svo óum-
ræðilega ósjálfbjarga. Hún sneri aftur fram
að dyrunum. — Hoot, sagði liún með víl-
andi rödd, — geturðu ekki verið lijá mér
inni i lierberginu meðan ég er að klæða
mig?
Það var auðséð að hann vai’ð forviða
sem snöggvast. — Vitanlega! svaraði hann.
VII. Umferðarbíó Didons.
Glóðin í vindlingi Hoots var eins og rautt
gat í myrkrinu inni i herberginu herinar
meðan hún klæddi sig í snatri. — Nú verð-
ur þú að haska þér, sagði hann, og hún gat
séð að glóðin færðist út að dyrunum. — Eg
heyri að ]>að er komin hreyfing ó einhvern
uppi. Hávaðinn í bílnum tians vinar þíns
liefir víst vakið fólkið.
Henni gramdist að Hoot skyldi halda
áfram að kalla Paul „vininn liennar“, og
óskaði að hann hætti því. Hann gerði þetta
sjálfsagt af ásettu ráði. Ilann var reiður.
Hún sagði: •— Þá förum við héðan. Eg er
tilbúin!
Svarið kom samstundis út úr myrkrinu:
— Góða, besta Cally, sagði hann, og hann
sagði þetta með lilýju, sem ekki var liið
minnsta svipuð hinni fáguðu og stundum
tilgerðu rödd Pauls. Ilún reyndi að finna
leiðina út um dyrnar í snatri, en það á
maður hclst ekki að gera i niðamyrkri.
Hún hljóp beint á Hoot. Hann reisti hana
við og dró hana svo á spretti fram gang-
inn. Þau sáu að ljós var í eldliúsinu.
Eldhúsdyrnar opnuðust og þarna stóð frú
Landoc með lampann i uppréttri hendinni.
Hún var alklædd. Það var eldur í elda-
vélinni og það snarkaði í feitinni undir
eggjaköku á stórri pönnu. Og ilmur af ný-
soðnu kaffi barst að vitum þeirra. — Eruð
þið komin á fætur svona snemma? spurði
hún og brosti út undir eyru. Ivinnar heririár
voru hraustlegar og rjóðar þó að ekki væri
áliðnara morguns. Hún sagði þeim að hún
liefði heyrt þegar verið var að láta hreyfil-
inn liitna, og þessvegna hefði hún farið á
fætur til að taka til matarbita lianda þeim
áður en þau færu.
Hoot sagði: —1 Því er nú verr, frú, en við
verðum að halda af stað án þess að borða
morgunverð. Hve mildð skuldum við?
Nú lieyrðu þau sótbölvandi rödd innan
úr sýningarstofunni. Það var bert af stam-
andi, þyrrkingslegri fjallabúamállýskunni,
að það var herra Landoc, sem spýtti úr.
sér ókvæðisorðunum. Það var sviðalykt af
því sem hún sagði, að hún ágerðist eftir
því sem ragnið varð innilegra og ákafara.
Frú Landoc setti lampann frá sér á borðið.
— Nú hefir hann vist rekið líkþornið sitt í,
sagði hún róleg og brosandi.
— Nú hugsa ég, sagði Hoot við Cally :—
að réttast sé að við liypjum okkur á burt
sem allra fljótast.
Justin Landoc kom inn. Hárið á honum
var eins oe hænurass í ofviðri. Hakan á
O
lionum, sem var eins og gref í laginu, hjó
sig áfram í æðiskastinu. Náttskyrtan lians
flagsaði utan á buxunum. Heilbrigða aug-
að í horium ranghvolfdist, en nam staðar
þegar hann sá Cally og Iloot. — Styttan
mín! sagði liann. •— Bófar! Skemmdarvarg-
ar! Maraudeurs! Villains!
Þegar frú Landoc kom inn i sýningarstof-
una og sá viðurstygging eyðileggingarinn-
ar imeig hún örmagna niður á heila rúmið.
Hún tók svunlunni fyrir andlitið og grét
beisklega. Cally laut niður að henni: — Það
er sjálfsagt að við borgum þetta. Það erum
ekki við, sem gerðmn það, en vitanlega
borgum við það. Þér megið trúa mér þegar
ég segi, að við erum að minnsta kosti eins
hrygg yfir þessu og •— •—.
Landoc hljóp fokreiður út úr stofunni
og upp stigann. Hoot gekk rólegur fram og
lauk upp útidyrunum. Rokið þeytti rign-
ingargusu framan í hann. — Við skulum
komast af stað, Cally. Við getum sent þeim
peningana í póstinum. Flýttu þér nú!
Cally sagði: — Það var sonur liennar,
sem gerði myndina. Við getum ekki verið
! þekkt fyrir að stelast burt.
— Stoini hrópaði Justin Landoc. — Upp
með hendurnar! Hann stóð og bandaði með
einni af þessum ensku stuttlileyptu vélbyss-
um, sem fleygt var niður i fallhlífum til
maquis-liermanna, úr Lancaster og Ilali-
fax-flugvélunum. Byssan var ætluð til ná-
vigis. Á 200 metra færi gat hún spýtt vél-
byssukúlum með jafnmilcilli nákvæmni og
maður spýr vatni úr garðslöngu.
Best að taka þessu rólega, sagði IJoot
við Cally og rétti upp liendurnar.
Cally færði sig nær frú Landoc. — Land-
oc! sagði. hún andæfandi. — Við eigum
engan þátt í að myndin yðar hefir verið
brotin. Eg segi yður það alveg eins og
það er.
— Hvar er þriðja fígúran — digri dólg-
urinn? hrópað Landoc í bræði sinni. •—
Þetta skuluð þið öll fá að borga fyrir!
Hoot lét hægri handlegginn síga og tók
upp riiestan partinn af peningunum, sem
Samuel Hook hafði gefið honum, og rétti
Landoc þá. — Eg liræki á bölvaða seðlana
yðar, sagði Landoc, og það gerði liann
líka. Svo fleygði hann búntinu í áttina til
arinsins.
Frú Landoc var elcki sein á sér að taka
svuntuna frá andlitinu þegar seðlarnir fóru
að fjúka. Hún liætti fljótlega að gráta. Hún
lagðist á hnén og fór að tína upp seðlana.
Það var hún sem var fulltrúi skynseminnar
í fjölskyldunni. Það var hún sem liafði
laumað góða víninu í kjallaranum undan,
þeg&r karlmennirnir fóru að heiman til að
berjast. Það var hún, sem hafði liaft stjórn
á gistihúsinu á þessari skálmöld, og hélt
flestu i horfinu þangað til liægt væri að
byrja á nýjan leik. Og henni fannst með-
ferð mannsins síns á peningunum ekki vera
sem viturlegust. Peningaseðlarnir voru ekki
gerðir lil að brenna þá! Öllu má nú of-
bjóða!
Maðurinn hennar liafði rígskorðáð stuttu
vélbyssuna í hægri handarkrikanum. Það
var auðséð að liann var vanur að hand-
léik'a þessháttar verkfæri. Hann gekk fráiri
lil IJoot. - Þú ert enginn Englendingur. Eg
hefi Iiitt marga Englendinga, en þú talar
ekki eins og ]ieir, þegar þeir reyna að tala
frönsku við okkur. Það kemur ekki til
mála! Hann var auðsjáanlega upp með sér
af skarpskyggni sinni. — Eg held að þú sért
ílali. Það eru mikils til of margir útlend-
ingar hérna i nágrenninu, herra minn. Hér
er sífelld runa af vörubílum og fólksbílum,
sem hruna gegnum þorpið, en okkar bílar
fá ekki nóg af bensíni til þess að geta dreift
því litla af mat, sem við náum i.
— Augnablik, sagði Hoot og reyndi með
varúð að komast út úr skotlínu vélbyss-
unnar. — Hvaða kynjar eru það, sem ger-
ast hér á nóttinni?
— Hvaða kynjar? Nú liafði Justin Land-
oe fengið málið að fullu aftur, og spurði
með þrumuraust. Það dró heldur ekki nið-
ur í honum þegar hann jós yfir Hoot
skömmunum um fortíð lians og forfeður,
og um allskonar fjölskyldumál að því er
snerti Paul. Hoot hafði lialdið sig liafa
góða kunnáttu í frönsku, en nú gekk fram
af honum. — Og vandali eins og þér spyrj-