Fálkinn - 02.04.1948, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
við föður hennar. Eg sagðist tilbiðja
hana og vilja gera allt sem i mínu
valdi stæði til að gera liana ham-
ingjusama. Þetta kom á hann eins
og reiðarslag. Hann hefir víst ekki
grunað hvað var að gerast og sam-
viskan farið að híta liann fyrir að
þetta skyldi komast svona langt.
En hann var ótrúlega alúðleg'ur.
Hann sagðist að vísu liafa vonað
að stúlkan ætti aðra framtíð fyrir
liöndum, en vitanlega óskaði liann
þess fyrst og fremst að hún yrði
hamingjusöm. Ifann vildi ekki verða
Þrándur í Götu fyrir þessu, ef hún
væri örugg um að lienni væri al-
vara. Loks sagði hann að hann
mundi gefa samþykki sitt til ráða-
iiagsins, ef við biðum með gifting-
una í þrjú ár. Þá væri geng'ið úr
skugg'a um hvort hugur fylgdi máli
•— á báðar hliðar.
Daginn eftir fórum við sitt í
hvora áttina og töldum. okkur trú-
lofuð.
Þegar ég kom til London lágu
þar orð fyrir jnér um að æfingarn-
ar byrjuðu eftir nokkra daga. Eg
var eins og lamaður! Síðustu dag-
ana liafði ég alveg gleymt hlutverk-
inu, og nú sá ég allt í einu að
hlutverkið mitt gekk út á það að
gera föður stúlkunnar, sem ég elsk-
aði, hlægilegan.
Eg gat ekki gert það. Vildi það
ekki. Það náði ekki nokkurri átt!
Ekki svo að skilja að ég væri hrædd
ur um að það kæmist upp. Þau
fóru aldrei í leikhús og svo áttu þau
hcima langt frá London. En sam-
viska mín sagði mér að þetta væri
níðingslegt. Að herma eftir föður
hennar! Segja allar þessar heimsku-
legu setningar með hans rödd! Sýna
fjöldanum alla klækina, sem gerðu
hann broslegan. Nei, það gat ég
ekki.
Hinsvegar var erfitt aö komast
hjá því. Eg hafði æft þetta svo itar-
lega — lært það. En á fyrstu æf-
ingunni reyndi ég að leika hlut-
vrkið eins og ég hafði hugsað mér
það áður en ég sá prestinn. Árang-
urinn var býsna lélegur. Eg sá það
þeg'ar fram í sótli að leikstjórinn
var lítið hrifinn af frammistöðunni.
Eg fékk ekki eitt viðurkenningar-
orð! En það er nú alltaf svo,
þegar liöfundarnir skrifa léleg leik-
rit. Það lendir á leikaranum. í
fyrstu sagði leikstjórinn ekki neitt,
en svo einn daginn spurði liann
hvort ég gæti ekki hugsað mér að
leggja meiri persónumótun í leikinn.
Eg reyndi það lika, en það mistókst.
Það var ein persónulýsing sem ég
gat notað, cn ég vildi það ekki.
Einn dag þegar ég sat niðri í
áhorfendasalnum og liorfði á hina,
kom leikstjórinn og Poulteney nið-
ur og settust hjá mér. Það var
dimmt í salnum, svo að þeir sáu
ekki hver ég var, en ég heyrði að
þeir voru ergilegir yfir að hafa ekki
betri mann í prestshlutverkið. Mér
sárnaði þetta, ]jví að ég' vissi að
ég gat látið leikinn standa og falla
með prestinum ef ég vildi.
Og þegar að mér kom hugsaði ég
mér að sýna þeim hvað ég gæti.
Þeir skyldu svei mér fá að sjá að
ég væri ekki neinn vandræðaleikari.
Eg gleymi aldrei hve forviða þeir
urðu. Þeir ætluðu ekki að trúa sín-
um eigin augum. Jvórstúlkurnar
stóðu að tjaldbaki o g biðu eftir
markorðinu, en gleymdu alveg að
tala um kjólana sína, því að þær
horfðu svo mikið á mig. Sá sem
lék aðalhlutverkið ætlaði að rifna
af gremju. Hann kunni ekki við
að óþekktur sveitaleikari eins og ég
skyldi draga alla athyglina frá lion-
um. Þetta var sælasta augnablik-
ið sem ég hefi lifað.
— Hún kemst aldrei að því. Hún
kemst aldrei að því, tautaði ég i
sífellu. Eg ákvað sjálfur hvernig
hárkollan mín ætti að vera, og
undir eins og ég liafði sett liana
upp sá ég að sigurinn var vís. Eg
og lilutverkið voru eitt. Eg lék ekki
litla prestinn lieldur var ég hann.
Liltu bolukinnarnar, hárið, röddin,
göngulagið ......
Frumsýningin kom. Loks kom að
því að ég átti að leika í London i
fyrsta sinn.
Það var troðfullt hús. Allir leik-
dómarar og frumsýningafólk, sem
vettlingi gat valdið, liafði komið.
Mér var mjög órótt og fór snemma
að liafa fataskipti. Eg var tilbúinn
löngu áður en byrjað var.
Eg fór niður til að híða þar. Það
tók svo á taugarnar að biða í fata-
herberginu. Dyravörðurinn kom til
mín með bréf, sem komið hafði i
þeim svifum. — Það var frá Marion!
Hún sagðist fara í leikhúsið ásaint
vinstúku sinni, til þess að sjá mig
leika! Æ, hvað átti ég að taka til
bragðs? Þið skiljið að mér var ó-
mögulegt að breyta hlutverkinu á
síðustu stundu. Iig var viss um að
ég gal það ekki, en ég varð að gera
það. Varð að gera það vegna Marion,
þvi að annars var úti um mig. Ann-
ars hafði ég ekki langan umliugsun-
artíma, þvi að nú kom að mark-
orðinu mínu.
Fyrstu setningarnar voru alveg
dauðar. Áheyrendurnir tóku mér
með iskuida og meðleikendurnir
horfðu forviða á mig. Allt í einu
heyrði ég einhvern hlæja. Án þess
að vita af því hafði ég lagt hjákát-
lega áherslu á eitthvað eða hreyft
mig þannig, að það féll í góða jörð.
Eg hafði æft mig of vel. Hláturinn
steig mér til liöfuðs. Eg varð að
gera lukku, varð að láta fólkið lilæja
betur. Eg sagði við sjálfan mig, að
ég skyldi útskýra þetta fyrir Marion
á eftir. Ilún mundi eflaust skilja
það og fyrirgefa mér. En þó fannst
mér einhvernveginn að ég væri að
missa liana.
Eg gat ekki staðist freistinguna.
Eg varð ör af lilátrinum og gekk
nú allur upp í hlutverkinu. Áhorf-
endurnir ætluðu að tryllast af hlátri,
en samtímis engdist hjartað í mér
út af skaprauninni, sem ég hlaut að
gera lienni. Eg þjáðist með henni,
en leikurinn í mér liafði yfirhönd-
ina. Leikstjórinn stóð að tjaldabaki
og livíslaði:
— Þér eruð Ijómandi. Alveg af-
bragð!
Allt leikliúsið var á suðupunkt-
inum. Uppi á svölunum hafði fólk-
ið fcngið að vita nafnið mitt, og
eftir hvern þátt heyrðist hrópað i
kór: •— Bagot — Bagot — .Bagot!
TIZKOIY^DIR

Fögur sem málverk. Skrautbún-
ingarnir, sem við þekkjum frá
gömlum málverkum, eru nú að
koma fram aftur. Þessi fagra
Elísabeth Henry fyrirmynd er
úr hvítu silkidamask og er ynd-
isleg svona mikið rykkt. Gló-
andi rósirnar, sem prýða aðra
öxlina og gægjast út frá fell-
ingum á mjöðminni, auk mjög
1 á fegurð kjólsins.
I skíðafríinu. Mislitur kjótl. —
Eftir skíðaferðina er gaman að
fara í þenna fallega klæðnað,
græna jerseytreyju, rautt jersey-
pits og kanílitaða handprjónaða
sokka. Þá er maður öruggur
um að líta vel út.
Þegar tjaldið féll eftir síðasta þátt
kom höfundurinn hlaupandi og
faðmaði mig. Fólkið hrópaði og
lamdi stólsetunum. Kvöldið var mitt!
En bak við þennan stóra skara
af fagnandi fólki var eins og ég
sæi veru, sem ég hafði misst. Eg
sá í huganum skelfinguna og angist-
ina i augum hennar.
— — •— — Bagot hafði misst
pípuna úr munninum. Aug'un voru
fidl af tárum. Á þessu augnabliki
var hann ekki í neinum vafa um, að
hann hafði aldrei borið þess bætur
sem hann missti.
— Daginn eftir skrifaði hún mér
bréf og sagði að allt væri búið á
milli okkar, sagði hann með klökkva
í röddinni. — Hún vildi alls ekki
lilusta á skýringar mínar. Ef til
vill var þetta list, sagði hún. En
ást var það að minnsta kosti ekki.
— Hefirðu aldrei séð hana siðan?
— Jú, einu sinni, svaraði liann.
— Mörgum árum síðar. Hún giftist
einhverjum stórbónda. Eg sá hana
aka hjá með son sinn. Hún virtist
vera mjög ánægð. Kvenfólkið gleym-
ir svo fljótt.
Svo bætti hann við:
— Ef einhvern lang'ar til að skrifa
])essa sönnu liarmasögu af spilltri
mannsævi, þá er það velkomið. Eg
held að það væri best að kalla hana:
„Það sem sigurinn kostaði.“
En við vorum öll sammála um,
að fyrirsögnin hér að framan væri
miklu hetri.
S AMKV ÆMISKLÆÐN AÐUR. —
Þessi hárfína, svarta siltcidragt er
spengileg, fálleg og hentug, — er
hægt að heimta meira? Stokk-
felldi kanturinn neðan á pilsinu er
nokkuð sem vert er að skrifa bak
við eyrað til að nota vilji maður
sikka samkvæmiskjólinn eins og
nú er tíska.