Fálkinn - 02.04.1948, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 674
Lárétt, skýring:
1. Þjálfa, 4. borð, 10. liorfa, 13.
málfrœðingur, 15. innvolsi, 16. mik-
ill, 17. œttarnafn, 19. fótabúnað, 20.
lina, 21. herbergi, 22. ferðast, 23.
fugla, 25. veiki, 27. ungviði, 29.
fangamark, 31. endi, 34. upphafs-
stafir, 35. jötunn, 37. kona, 38.
neyta, 40. ílátið, 41. tveir eins, 42.
frosinn, 43. ræktað land, 44. for-
setning, 45. kindar, 48. atviksorð,
49. úttekið, 50. korn, 51. nægilegt,
53. hljóðstafir, 54. veðsett, 55.
lengra, 57. borg í Asíu, 58. poki,
60. innantómur, 61. sjávargróður,
63. ski])uleggur, 65. hærra, 66. full-
nægjandi, 68. deigla, 69. skip, 70.
með tennur, 71. í hjóli.
Lóðrétt, skýring:
1. Ileiður, 2. réttur, 3. flón, 5.
kaupfélag, 6. kona, 7. óákveðið for-
nafn, 8. inniloka, 9. sérhljóðar, 10.
málhelti, 11. gælunafn, 12. sendi-
boða, 14. stjórnm'álamaður, 16. för-
in, 18. þrepi, 20. ofhleðsla, 24. Jiljóð-
ar, 26. hærra sett, 27. ílátinu, 28.
úrgangurinn, 30. mætt, 32. fugli 33.
vegur, 34. andvarp, 36. sár, 39.
jjvertré, 45. óskar, 46. verkbann, 47.
tætir, 50. til sölu, 52. liljóðar, 54.
glös, 56. úrgangurinn, 57. lireysi,
59. bleytu, 60. helgistaður, 61. liljóm,
62. farva, 64. boði, 66. ósamstæðir,
67. fangamark.
LAUSN Á KROSSG. NR. 673
Lárétt, ráðning:
1; Ská,. 4. brunaði, 10. gró, 13.
kort, 15. brall, 16. trúð, 17. ertin,
19. gul, 20. sjáðu, 21. gata, 22. ama,
23. Ivata, 25. laga, 27. hála, 29. A.S.
31. Niðurlönd, 34. K.P. 35. svei, 37.
staur, 38. utar, 40. talc, 41. T.A.
42. T.S. 43. ráða, 44. all, 45. Kor-
dula, 48. rak, 49. R.T. 50. liáð, 51.
iða, 53. La, 54. sóla, 55. naut, 57.
kafar, 58. ullin, 60. malur, 61. hal,
63. sagar, 65. alir, 66. riðin, 68.
Riga, 69. kar, 70. árniður, 71. naf.
Lóðrélt, ráðning:
1. Ske, 2. korg, 3. ártal, 5. R.R.
6. urga, 7. naumara, 8. alla, 9. Ð.L.
10. gráta, 11. rúðá, 12. óðu, 14.
Titanic, 16. tjaldur, 18. nagi, 20.
skán, 24. fastara, 26. aðstoðar, 27.
hörslinu, 23. sprakan, 30. svalt, 32.
idar, 33. lutu, 34. kaðal, 36. ell, 39.
tár, 45. kálar, 46. dundaði, 47. aðals,
50. hófur, 52. aular, 54. salir, 56.
tigin, 57. kala, 59. naga, 60. mak,
61. hin, 62. lið, 64. raf, 66. R.R. 67.
N.U.
ið mig hvaða kynjar gerist hér! liélt Land-
oc áfram. — Þú héfir mölvað styttuna, sem
sonur minn gerði! Sonur minn, sem á dáð-
ríkan hátt fórnaði lífi sínu fyrir æltjörð-
ina! Kano! Hann kallaði til frú Landoc og
skipaði henni að laka við vélhyssunni. Ef
annaðhvort þessara vandala gerðu minnstu
tilraun til að komast undan þá átti hún
að skjóta þá umsvifalaust. Hann skyldi
koma aftur eftir fimm mínútur. Og þá
skyldi hann hafa með sér báða lögreglu-
þjónana i þorpinu og oddvitann líka,
sem ekki mundi vera i vafa um livað ælli
að gera við svona fólk. Oddvitinn var nefni-
lega hygginn maður og vitur, að maður ekki
minnist á að liann barðist í heimavarnar-
líðinu ásamt Landoc.
Frú Landoc tók rólega við hyssunni.
Cally og Hoot stóðu hlið við hlið fyrir
framan arininn með uppréttar hendur.
Áður en gestgjafinn réðst til göngu út í
óveðrið staldraði hann við í dyrunum og
sagði: — Kona, þú mátt bölva þér upp á,
að það er eilthvað meira á bak við þetta
en við skiljum ennþá, vertu viss um það.
Þessi slordóni þarna er ítali, og jafn mikið
flón og jafn hálfvitlaus og allir ítalir. Og
stelpan. Ef hún er ekki þýsk þá eru ekki
Þjóðverjar til! Eg liefi séð þýslct kvenfólk
í þorpunum fram með Rhone. Þær eru dug-
legar. Nú ætla ég að sækja Gallantoc odd-
vita. Hann verður ekki í vafa um hvað
hann á að gera við þessar fígúrur. Skjóttu
þau hiklaust ef þau reyna einliver undan-
brögð.
Svo skellti hann aftur hurðinni með svo
miklum krafti að postulínsmyndirnar á
hillunum skulfu og nötruðu. Þau stóðu
þarna þrjú eftir og fyrstu mínútuna hafði
frú Landoc miðað á þau hyssunni. Svo lét
hún hlaupið síga. Hún leit fyrst á Cally og
Svo á Hoot. Ilún virtist vera á sextugsaldri.
Kinnarnar voru ekki alveg eins rjóðar og
jiær virtust vera áður. Og það var kominn
einliver alvara í augnaráð hennar, alvara
sem Cally hafði ekki tekið eftir fyrr en nú.
— Það var sá sem stalst hurt, sem eyði-
lagði myndina? spurði hún Cally. — Hann
sem fór burt i bílnum?
Cally kinkaði kolli: — Já, frú. Okkur
hel'ði aldrei getað dottið slikt í hug.
Maðurinn minn er svo fljótur að reið-
ast, sagði frú Landoc. -— Hann hefir orðið
að þola svo margt misjafnt í stríðinu, það
er ástæðan. Þið verðið að fyrirgefa honuni.
Cally lét handlegginn síga. Hool horfði
á liana. Svo gerði liann eins. Ekkert skeði.
Enginn smellur í vélbyssunni. Svitinn
spratt frarti á enni hans. Honum Iiálf sárn-
aði að Cally skyldi vera svona köld og ró-
leg, svona braggleg. Það var rétt svo að
hann gat greinl freknurnar í andlitinu á
lienni; þær runnu saman við sólbrunann
frá California.
Allt í einu veifaði frú Landoc vélbyss-
unni að Hoot og liann heygði sig samstund-
is. En svo herti hann upp hugann og rétli
úr sér og hrosti Iiálf feimnislega. Honum
fannst konurnar báðar mundu vera að
skopast að sér. Honum fannst að konur
ættu að læra að taka alvarlega á alvarleg-
um málum.
Frú Lndoc miðaði vélbyssunni á Hool
en sagði við Cally: -— Og hann jiarna er
þá ekki hróðir vðar?
—r Nei, sagði Cally.
Hin’n náunginn ætlaði að drepa hann,
var ekki svo? Hann hefir lcannske rænt
yður, eða eitthvað í þá áttina? Hún hórfði
spyrjandi á Hoot og gekk út að dyrunum
fram í ganginn. — í innri endanuin á gang-
inum eru dyr út i húsagarðinn. Eg skal
segja manninum mínum að ]nð hafið kom-
ist undan. Það hefir verið of mikið af
manndrápum og vesaldómi liérna í þorp-
inu. Karlmennirnir okkar hafa ekki gott af
þvi að vera si og æ að liugsa um mann-
dráp og hefndir; þeir hafa ekki gott af að
imynda sér að ennþá sé setið um þá, og
þeir séu í sífelldri hættu, bara af því einu
að hér er mikil umferð á nóttinni. Hypjið
þið ykkur nú af stað, og það sem skjótast.
Ef þið hafið logið að mér jiá ræð ég ykkur
lil að halda ykkur sem lengst frá þessu
jjorpi i framtíðinni. Því að ef þið gerið okk-
ur mein aftur j)á drep ég vkkur. Síðuslu
orðin sagði hún ofur rólega og æsingalaust.
Það var rétt svo að þeim gafst tími til
að fleygja sér niður hak við lágan rósa-
runn í útjaðri Etang de Baudy þegar lilill
hópur karlmanna kom skálmandi niður
Avenue de Chalus á leið til gistiliússins.
Landoc gekk í hroddi fylkingar, sterkur og
vöðvamikill skrokkurinn var auðþekktur.
Næsl honum gekk lítill maður feitlaginn.
Það var oddvitinn í þorpinu, hinn ágæti
hermaður úr heimavarnarliðinu.
Já, vertu viss um að ég skal yfirheyra
þau, sagði oddvitinn.
Já, það verður að yfirheyra þau áður
en lögreglan tekur við þeim, heyrðist Land-
oc segja.
— Lögreglan? heyrðist í hæðnitón frá
jieim þriðja. — Eg gef ekki fimm aura
í'vrir lögregluna.
— Nú eruð þér ekki réttlátur, lierra
Voldieaque, sagði digri oddvitinn. — Það
voru margir lögreglumenn með okkur í
heimavarnarliðinu. En ég get verið sam-
mála herra Landoc uin það, að það sé
tími lil kominað við sem vorum í gömlu
skærusveitunum, skipuleggjum sveit okkar
aftur. Við verðum að taka málin i okkar
liendur þangað til nýja stjórnin í París
gerir sér ljósl Iivað eiginlega er að gerast
liér um slóðir.
Cally og Iloot urðu að vaða forarelg'
þangað til j>au loksins komust til Rue Fau-
hourg les alines, fyrir suðaustan gistiliúsið.
Fölur bjarmi sást við sjóndeildarhring-
inn. Alll var skitgrátt og rakt í rigning-
unni. Það var eins og hvert kræklótta tréð
eftir annað vxi fram úr myrkrinu og yrði
sýnilegt þegar það har við bjarmann í
fjarska. í aftureldinguna urðu skuggarnir