Fálkinn - 14.02.1962, Blaðsíða 10

TIZKLSKOLINN
af gömlum reikningum frá honum.
Og þar sem mér þótti reikningurinn
nokkuð hár, þá spyr ég hvaða reikn-
ingar þetta séu. Svo ég segi: — Hvaða
reikningar eru þetta? Þá svarar ein
stúlkan í afgreiðslunni með þessum
voða þjósti: — Hvað er þetta, kunnið
þér ekki að lesa? Ég var svo gáttaður,
að ég gat varla sagt orð, en fólkið í
kring var farið að brosa, svo að ég
flýtti mér út.
— Og í sambandi við svona fram-
komu almennt, sagði frú Sigríður, þá
veit ég að íslendingar þekkjast víða
erlendis á því, hvernig þeir standa
upp frá borðum á almennum veitinga-
stöðum. Þeir ýta stólnum frá sér og
setja hann ekki undir borðið aftur.
Ennfremur hef ég tekið eftir því, að
kvenfólk er í mjög miklum vandræð-
um með töskurnar, þegar það fer að
dansa eða bregður sér frá borðinu.
— Hvað á það að gera við tösk-
urnar?
— Það er ósköp einfalt, konurnar
eiga að leggja töskurnar á stólbakið,
ef það er hægt, annars sitja með hana
í kjöltunni. Þegar þær standa upp til
þess að dansa, eiga þær að setja tösk-
una í stólinn og ýta honum undir borð-
ið. Annars fyrst við erum að tala um
þetta þá vil ég benda á annað: Það er
að karlmenn eiga alltaf að leiða kon-
IIIYIMDIIXI:
una, en ekki öfugt eins og maður sér
hér. Jafnvel þótt karl og kona leiðist
ekki á götu úti, á karlmaðurinn að
grípa undir arminn á konunni, þegar
farið er yfir götu. Þetta gera Banda-
ríkjamenn. Annað mál er svo þegar
karlmenn bjóða dömu arminn innan-
húss. Svo vildi ég benda á annað, enda
þótt skoðanir kunni að vera skiptar um
þau efni, karlmenn eiga að ganga upp
stiga á undan dömunni. Bezt samsíða.
Þetta tíðkast erlendis, en ég veit ekki,
hvort skal innleiða þann sið hér. Bezt
væri auðvitað, að þau gengu samsíða
upp.
— Hvað segirðu um kveðjur?
— Mér leiðist þetta eilífa handaband,
fólk gerir allt of mikið af því að þakka
fyrir sig með handabandi. Segjum að
gestur komi á eitthvað heimili. Hann
heilsar gestgjafa með handabandi, hann
þakkar fyrir sig með handabandi, ef til
vih bæði húsbónda og húsfreyju. Og
svo kynnir hann sig ef til vill, þegar
hann kemur með handabandi. Síðan
kveður hann með handabandi. Þetta
vildi ég sameina í eitt gott handaband
að lokum. Gestur getur í staðinn þakk-
að fyrir sig með því að hrósa því, sem
á boðstólum er og hann getur kynnt sig
með hneigingu. Annars skortir mikið
hér á landi að fólk kynni sig, ef það
kemur á heimili, þar sem gestir eru. í
Sex stúlkur, sem allar hafa verið í Tízkuskólanum. Þær hafa allar oft komið
fram á tízkusýningum og víðar og eru þegar orðnar kunnar. Efri röð (talið frá
vinstri): Edda Ólafsdóttir, Kristín Johansen og Sif Huld Sigurðardóttir. Neðri
röð: Guðrún Bjarnadóttir, Helga Árnadóttir og Elsa Stefánsdóttir.
10 FÁLKINN
Bandaríkjunum var það þannig, að jafn-
vel börnin komu inn og kynntu félaga
sína fyrir foreldrunum.
— Þú kennir snyrtingu hér?
— Já, andlitsnyrtingu og yfirleitt
meðferð snyrtivara, svo sem ilmvatna
og fleiri snyrtivara. Ég hef hér umboð
fyrir snyrtivörur frá Beaty Consellors
en leyfi til þess að selja þær, fá ekki
nema þeir, sem hafa lært hvernig á að
meðhöndla þær. Við seljum þessar vör-
ur aðeins hér.
— Kennirðu göngu?
-— Já, ekki veitir af, því að hér ganga
margar konur svo álútar, að lýti er að.
Ég kenni þeim að ganga fallega og án
tilgerðar. Falleg framkoma er án til-
gerðar. Annars hef ég orðið var við
þann misskilning, að konur þær, sem
hingað koma til náms, halda að gangan
sé aukaatriði en andlitsnyrtingin sé það
eina sem þær þurfi að læra.
— Hvernig fara menn með ilmvötn
hér á landi?
— Það er afar algengt, að fólk noti
allt of mikið ilmvatn og á það ekki sið-
ur við um karlmenn. Karlmenn þurfa
líka að læra meðferð ilmvatna.
— Þú kennir ekki karlmönnum enn?
— Nei, en það stendur nú til bóta.
Þeir þurfa margt að læra í sambandi
við framkomu og annað. Þú hefur sjálf-
sagt tekið eftir því, þegar íslenzkir
karlmenn bjóða upp í dans, þá banka
margir í bak dömunnar og sumir toga
í handlegginn á þeim og enn aðrir benda
og pata út í loftið, þegar þeir vilja
dansa. Ég nefni þetta bara sem dæmi.
Frh. á bls. 34.