Fálkinn - 18.04.1966, Blaðsíða 31

bezti elskhugi í heimi. Sýnir þú aftur á móti af þér eitthvert
hverflyndi, mun hann ekki atyrða þig, heldur blátt áfram
læsa þig inni, þegar hann fer í könnunarleiðangra sína.
EN GLENDIN GURINN
Við fyrstu kynni
Englendingurinn lifir í skipulögðum heimi, þar sem enginn
(að þér meðtaldri) er fallegur, gáfaður, menntaður, góður né
á nokkurn hátt málum mælandi, fyrr en vegabréf hans hefur
verið skoðað. Til þess að ná reynsluprófinu, ættirðu að fylgja
þessum þrem reglum: Vertu hnyttin í tilsvörum um allt milli
himins og jarðar. Talaðu ensku eins og ekkert annað tungu-
mál sé til. Berðu nöfn útlendra staða og manna fram á eins
breið-enskan hátt og þér er unnt. Og ef þú ert í vafa um eitt-
hvað, vertu þá móti því. Af einhverjum ástæðum vekur þetta
traust Englendingsins á þér, og þegar það er fengið, er hann
reiðubúinn að hefja viðkynningu við þig.
Yfir kokkteilnum
Ef þú hefur ekki karlmannsfylgd í enska kokkteilveizlu,
þá farðu ekki — þú kynnist engum þar. Englendingurinn
ályktar, sjálfum sér samkvæmur, að boð séu fyrir fólk, sem
þegar þekkist, og þar sem hann hefur enga löngun til að hitta
ókunnuga, gerir hann ekki ráð fyrir, að aðrir hafi það heldur.
Jafnvel þótt þú sért í fylgd með herra, skaltu ekki búast við
neinu dekri. Ef þér er boðið klukkan fimm, er ætlazt til, að
þú komir klukkan fimm, drekkir eitt glas, borðir eina eða
tvær kartöflu-„chips“ eða kexköku, og farir. Láttu þér ekki
bregða, þótt riddarinn þinn leggi til, að þið hittizt í boðinu
eða á veitingahúsinu. Enskur hroki og Lundúnaumferðin í
sameiningu gera „sækjum og sendum“ þjónustu að lúxus, sem
veitist konunglegum gestum einum.
Við kvöldverðinn
Enda þótt Englendingurinn sé tiltölulega áhugalaus um
kokkteilboð, tekur hann kvöldverðinn mjög hátíðlega. Hann
er samkvæmislegur hápunktur dagsins, og herrann mun taka
vel til matar sins, drekka mikið vín, tala mikið og veita þér
óskipta athygli — allt í sömu andránni. Hinn þráláti orðróm-
ur um, að enskur matur sé hræðilegur, verður fljótlega kveð-
inn niður með einni slíkri máltíð á hvaða sæmilegu Lundúna-
matsöluhúsi sem er. Að sönnu flýtur ekki maturinn í krydd-
uðum sósum, eins og hjá Frökkum; en ferskur humarinn,
ferskt grænmeti, fersk jarðarber og ferskur Devonshire rjóm-
inn eru afbragð. Þó kemur ekki til mála að hafa orð á því —
slíkt myndi rugla Englendinginn. Ef þú þarft endilega að
segja eitthvað, ljúktu þá hraustlega af diskinum og viðhafðu
orð um það, hve maturinn hafi verið leiðinlegur. Af þessu
tekst honum einhvern veginn að draga þá ályktun, (1) að þér
hafi þótt maturinn góður og (2) að þú sért ágæt.
Fram eftir nóttu
Eftir kvöldverðinn fer Englendingurinn með þig út að
dansa. Hann mun dansa vel og kurteislega án þess að halda
þér í járngreipum, og tal hans verður ekki rómantískt. „Síðast
þegar ég var hérna,“ tautar hann ef til vill í eyra þér, „var
þegar sprengjurnar lentu á húsinu. Ég var að fá hælsæri.
Skrambans uppákoma." Síðar mun hann svo aka þér heim
án þess svo mikið sem muldra í hálfum hljóðum eina einustu
formælingu yfir hinni ólýsanlega gífurlegu umferð Lundúna-
borgar, — enskir ökusiðir eru hinir kurteisustu í heimi. Við
útidyrnar hjá þér mun hann ef til vill — og ef til vill ekki —
kyssa þig. Geri hann það ekki, skaltu samt ekki taka það
óstinnt upp — það stafar eingöngu af óbeit hans á að flagga
tilfinningum í hversu smávægilegum mæli sem er.
Ef þú á hinn bóginn hefur einhvern veginn megnað að
kveikja dauflega glóð í kuldadjúpum hins enska hjarta, verð-
ur þurrlegur, bragðlaus koss allt, sem þú hefur upp úr krafs-
inu, eitthvað í áttina við að kyssa General Motors.
Og allt til æviloka
Það er ekki algjörlega loku fyrir það skotið, að Englend-
ingurinn þinn muni, í fyllingu tímans, bjóða þér eiginorð, eft-
ir að hafa kynnt sér skýrslu hagstofunnar rækilega fyrst. (Þvi
hefur með réttu verið haldið fram, að Englendingur kvænist
ekki til fjár, en ást hans getur vaknað, þar sem peningar eru
annars vegar). Ef hann biður þín og þú tekur honum. geturðu
reitt þig á, að hann mun verða enskari með hverju árinu, sem
líður. Hann mun draga sig út úr samneyti við almúgann í æ
ríkara mæli. Hreykinn af hinum þrönga kunningjahring, verð-
ur hann sífellt háværari í dómum og íhaldssamari í háttum.
þar til yfir lýkur og hann flyzt í allra helgasta einkabústað-
inn, grafhýsið. Hann mun sýna þér ómetanlegan heiður með
því að leyfa þér aðgang að því.
SPÁNVERJINN
Við fyrstu kynni
Til þess að skilja Spánverjann, þarftu fyrst að fá skilning
á landi hans. Landfræðilega séð má vera, að Spánn tilhevri
Evrópu, en í andanum er hann skyldari Afríku. í einangrun
sinni og stærilæti er Spánverjinn tortrygginn gagnvart að-
komumönnum, afskiptalaus svo til vandræða horfir og tekur
skjalli með varúð. Reyndu aldrei að gefa honum neitt, því þá
móðgast hann. Láttu hann heldur gefa þér eitthvað, og þá
mun hann dá þig af öllu hjarta. Gagnstætt Don Juan kenn-
ingunni er Spánverjinn ekki kvennaflagari af lífi og sál held-
ur rómantískt skáld — og gætinn þó.
Yfir kokkteilnum
Kokkteilstundin í Madrid hefst um tíu-leytið á kvöldin,
þegar öllum hefur gefizt tími til að endurnýja krafta sína
eftir nautaatið. Spánverjinn elskar nautaatið sitt, hefur yndi
af að drekka hvað sem er, svo framarlega sem það er sterkt:
en langmesta gamanið hefur hann af að sýna sig með nýrri,
útlendri stúlku við kokkteildrykkjuna. Það er áhrifaríkt
augnablik, þegar þú heldur innreið þína í vínstúku með Spán-
verjann þinn við hlið. Þá standa tugir svartra augna á stilk-
um. Munnar lokast í miðjum setningum. Glös stöðvast á lofti;
ef ekki væri lágt hringlið í ísmolunum, myndi algjör og lotn-
ingarfull þögn ríkja um stund. Allt saman í hæsta máta örv-
andi — þangað til næsti Spánverji með nýja, útlenda stúiku
gengur inn í vínbarinn við nákvæmlega sömu fjálglegu und-
irtektir.
Við kvöldver'ðinn
Spánverjinn hefur lítinn áhuga á mat, nema að því leyti,
sem maturinn hjálpar honum að viðhalda drykkjuvenjum sín-
um. Einhvern tíma kringum miðnætti, þegar þú ert að verða
aðframkomin af hungri, fer hann með þig á hrörlega veitinga-
stofu, sem minnir á leiksvið úr gamalli Warner Baxter kvik-
mynd, með víðáttumiklum skrúðgarði, veröndum og patíóum.
Og enn færðu ekkert að borða. Hann mun játa þér ást sína,
enda þótt hún sé engin, kyssa á hönd þína, biðja um meira
vín, kyssa aftur á hönd þína. Og þá fyrst, er þessum forleik
er lokið, pantar hann handa þér ljúffenga paella og spergil,
svo stóran og safaríkan, að hann getur hvergi hafa vaxið
nema í einkagarði einhvers tröllaukins Mára. Þegar smálækur
af heitu smjöri hefur læðzt upp eftir handleggnum á þér,
kyssir hann á hönd þér enn á ný og sýnir þér réttu aðferðina
við að halda á spergilklemmunni. í ábæti fáið þið að líkindum
ost, gróft brauð og ávexti fljótandi á ís. Og máltíðina á enda
mun hann án afláts drekka vino tinto, þykkt, dökkrautt vín,
sterkt eins og gin.
Fram eftir nóttu
Dans er Spánverjanum ekkert annað en átylla til þess að
halda kvenmanni í fanginu. Fætur eru aðeins hreyfðir í þeim
tilgangi að breyta um líkamsstellingar og hinir hugmynda-
snauðari Spánverjar hreyfa þá alls ekki, heldur standa og
vagga sér í sömu sporum. Næturklúbbar eru í niðamyrkri, og
það, sem fram fer við næsta borð, verður ekki séð, en mun
þó vera nákvæmlega það, sem þig grunar. Ólikt því, sem gerist
með öðrum þjóðum, bíður Sjánverjinn ekki með kossana þang-
að til kvöldið er á enda. Hann hefur unun af að kyssa, svo
Frnmh á bls
31
FALKINN