Fálkinn - 18.04.1966, Blaðsíða 33

Tlllf hló. Þegar hann gekk til
dyra, stóð Tarzan á fætur til
að fylgja honum, en Ulf skipaði
honum að verða eftir. Hundur-
inn lagðist þá niður á gólfið við
hlið Marianne.
Marianne leið sálarkvalir. Að
vera skilin eftir ein með allar
þessar þúsundir króna fannst
hénni fremur vera refsing en
trúnaðarvottur. Hún taldi seðl-
ana og smápeningana aftur og
aftur, áður en hún þyrði að láta
þá niður í umslögin. Hún merkti
við á listunum og bar saman
hvað eftir annað. Þegar hún loks
var búin, tók hún bréfabakkann
með umslögunum, opnaði pen-
ingaskápinn og lét bakkann inn.
Rammgerð járnhurðin gaf frá
sér lágt ískur Hííí! þegar hún
Iokaði henni. Hún sneri lyklin-
um. Tvo hringi, tveir smellir
heyrðust inni í þykkum stál-
veggnum.
— Það er gott að þú ert hjá
mér, Tarzan, sagði hún. Mig
Skyldi ekki undra, þótt nú kæmi
upp eldur i peningaskápnum,
fyrst ég er búin að láta pening-
ana inn í hann.
Hún stakk lyklinum niður i
handtösku sína. Skyndilega fékk
hún hugmynd. Hún greip um
stórt höfuð schaferhundsins með
báðum höndum.
— Liggðu hér kyrr og haltu
hér vörð og hleyptu ekki nokk-
urri manneskju inn! Skilurðu,
Tarzan? Kyrr hérna! Tarzan leit
á hana ásakandi augnaráði og
hlammaði sér niður fyrir framan
peningaskápinn með óánpegju-
umli. Duglegur hundur! Nú get
ég verið örugg, sagði Marianne
ánægð.
Hún stillti símann inn í íbúðar-
húsið og læsti mannlausri skrif-
stofunni. Gegnum opnar eldhús-
dyrnar kallaði hún til Jannis
Önnu, að hún myndi ekki koma
til kvöldverðar. Heldur skyldi
hún svelta í hel en sitja ein inni
hjá Louise!
Marianne var enn á leið niður
að trjágöngunum, þegar síminn
hringdi. Louise svaraði.
— Góðan dag, sagði karl-
mannsrödd. Get ég fengið að tala
við ungfrú Bergström?
Louise vætti varirnar með
tungunni. Átti hún að kalla á
Marianne?
— Nei, hún er ekki við i
augnablikinu. Get ég tekið nokk-
ur skilaboð?
— Nei, ég hefði helzt þurft að
ná í Bergström sjálfa. Vitið þér
hvenær hún kemur aftur?
— Nei, það veit ég ekki. En
það er velkomið að taka skilaboð
til hennar... Við hvern tala ég?
— Þetta er hjá lögreglunni.
Karlsson lögregluforingi.
— Áá. Það er líklega ekki við-
víkjandi brunanum hérna á Mal-
ingsfors? Það var gert ráð fyrir
að kviknað hefði í út frá raf-
magni.
— Jæja. Nei, ég er í allt öðr-
um erindagjörðum. Svo er mál
með vexti að ungfrú Bergström
varð fyrir hörmulegu óhappi,
fyrir nokkrum árum, en nú er
verið að greiða úr því. Ja, ef
ég má biðja yður fyrir skila-
boðin...
— Sjálfsagt. Sérstaklega ef
þetta eru ánægjuleg skilaboð,
sagði Louise og lét bros skina
í gegnum röddina.
— Já, það eru þau reyndar.
Berið kveðjú mfna og segið
henni, að við séum búnir að
hafa upp á Vilhelmsson, sagði
lögregluforinginn. Hann hefur að
vísu ekki meðgengið enn, en
við höfum nægar sannanir gegn
honum, og honum mun reynast
erfitt að snúa sig út úr þessu.
— Á ég að segja henni þetta?
spurði Louise hissa. — Þetta
voru kynleg skilaboð.
— Nei, þau eru ekki svo kyn-
leg sem þau kunna að virðast.
Allavega mun ungfrú Bergström
skilja, hvað um er að ræða.
Hver er þetta annars, sem ég
tala við?
— Ég heiti frú Reiner. Ég er
bústýra hérna á Malingsfors.
— Þakka yður kærlega, frú
Reiner. Ég þarf þá ekki að
hringja aftur?
— Nei, vissulega ekki. Ég skal
koma skilaboðunum til ungfrú
Bergström.
Louise lokaði augunum og
hallaði sér upp að veggnum^
þegar hún hafði lagt heyrnar-
tólið á. Hún mátti sannarlega
halda á spöðunum.
Vonandi væri, að Vilhelmsson
játaði ekki alveg strax.
Tolvmans Olof stóð á gras-
flötinni fyrir framan hús sitt,
þegar Marianne fór fram hjá .
— Gott kvöld! hrópaði hún.
— Gott kvöld! hann bar fing-
urinn upp að húfuderinu. Hvert
var veiðistjórinn að fara?
Marianne gekk inn í garðinn
og sagði honum frá, að skógar-
eldur hefði brotizt út uppi við
Jönshunsberget, og Ulf og Jans-
son hefðu farið þangað og skilið
hana eftir eina með allar launa-
greiðslurnar.
— Ég er svo logandi hrædd
um, að eitthvað kunni að koma
fyrir, sagði hún. Þetta hefði vel
getað beðið, þangað til öllu var
lokið.
Tolvmans Olof dró einnig nið
ur hina augabrúnina, svo hvor-
ugt augað sást.
— Ég get vel skilið, að hann
hafi þurft að flýta sér, sagði
hann. Það er afbragðs skógur
á Jönshusberget. Gengur hún
með lykilinn að peningaskápn-
um í þessu litla kvenskrauti?
spurði hann og benti á hand-
tösku hennar.
— Já, hvers vegna spyrðu?
— Láttu mig hafa hann, þá
skal ég læsa hann inni í mínum
peningaskáp, þvi hann mun hún
ekki ráða við, bannsett ekki sen
huldan, sagði hann.
Marianne hló. — Þið með
þessa huldu ykkar! sagði hún.
En ég er fegin að losna við
hvort tveggja, lykilinn og
ábyrgðina. Hún lagði hann í
hönd Tolvmans Olofs. Reyndar
liggur Tarzan inni í skrifstof-
unni á verði.
— Ekki er það verra. Hann
dró augabrúnina upp aftur. —
Viltu koma með út á vatnið og
renna eftir geddu?
— Þakka þér fyrir, það þætti
mér ákaflega gaman. Marianne
fannst, sem sér hefði fallið mik-
ill heiður í skaut.
Á húsi Tolvmans Olofs var
útbyggð forstofa með þykkum,
útskornum bekkjum. Allir þrösk-
uldar voru háir, að gömlum sið.
Röndóttar tuskumottur lágu á
breiðum gólffjölunum í forstof-
unni og eldhúsinu. Marianne leit
snögglega í kringum sig, þegar
hún kom inn. Diskar höfðu verið
lagðir á kringlótt borð við glugg-
ann beint á móti dyrunum. 1
vinstra horninu stóð brúnmálað-
ur svefnsófi með útskornar rósir
á bakinu. Hann var útdreginn
og búið um hand'a tveimur. Grá-
bröndóttur köttur, sem hafði leg-
ið og sofið á heimaofinni rúm-
ábreiðunni, reis á fætur og skaut
upp kryppu, stökk niður af rúm-
inu, labbaði makindalega yfir
gólfið og neri sér upp við fætur
Marianne. Lágt malið í hon-
um var jafnvinalega heimilislegt
og rauðar pelagóníurnar, sem
teygðu glaðlega, hnöttótt höfuð-
in upp fyrir saumavélarkassa
við gluggann á hægri veggnum.
Kona Tolvmans Olofs stóð við
eldavélina. Ofið, grátt hár gægð-
ist framundan rauða ullartrefl-
inum, sem hún hafði bundið um
höfuðið. Marianne varð forviða,
þegar hún sneri sér við. Kona
Tolvmans Olofs var jafnfalleg
og hann sjálfur var tröllkaria-
legur og ljótur. Hún hafði hátt,
þunnt nef og stór brún augu
með hvelfdum augnalokum. Hún
heilsaði Marianne með handa-
bandi og dró stól með rimia-
baki fram undan saumavélinni.
— Gjörðu svo vel og fá þér
sæti. Þú verður kyrr og borðar
kvöldmatinn með okkur, ef þú
getur þá gert þér baunirnar og
fleskið að góðu, sagði hún.
— Þakka þér fyrir ... en það
var ekki ætlunin að valda neinni
fyrirhöfn, sagði Marianne.
Tolvmans Olof blíndi á hana.
— Það lítur ekki út fyrir, að
þú fáir mikið í sarpinn þarna
uppi á herragarðinum, svo mög-
ur sem þú ert, sagði hann. Nú
skaltu fá þér dálitinn fleskbita
með mér og mömmu!
Hann haltraði seinlega inn í
litla herbergið inn af eldhúsinu.
Gegnum opnar dyrnar sá Mari-
anne hann opna hurð á brúnmál-
uðum peningaskáp. Hann lagði
lykilinn i eina skúffuna og læsti
skápnum aftur.
— Ég fæ veiðistjóranum lyk-
ilinn í fyrramálið, sagði hann.
Marianne settist og lyfti kett-
inum upp í keltu sína. Hann
lokaði augunum og malaði af
vellíðan, þegar hún strauk hon-
um undir hökunni. Gamla konan
bar fram flesk í skál og kartöfl-
ur í fallegri, fléttaðri körfu. Fátt
var rætt undir borðum. Mari-
anne fann á sér, að hér myndi
siður að láta matinn stöðva mál-
beinið. Þegar Tolvmans Olof var
mettur, þurrkaði hann sér um
munninn á öðru handarbakinu
og kveikti síðan í boginni pípu
með járnloki.
— Nú förum við, sagði hann.
— Ég ætla fyrst að þvo upp
leirinn, þá þarf frú Srson ekki...
— Hún þarf ekki að kalla mig
frú Erson, og enn siður að vera
kyrr til að þvo upp leirinn. Farðu
með karlinum, þá þarf hann
ekki að vera einsamall úti á
vatninu. Mér er alltaf hálf órótt,
þegar hann rær, vegna þess að
hann er svo gamall og sérvitur.
Tolvmans Olof sneri sér við
og hvessti augun á kerlu sína.
— Já, þú skalt ekkert vera að
yggla þetta, sagði hún með
íbyggnu brosi. Ég er ekki hrædd
við þig.
Marianne þakkaði fyrir sig og
kvaddi aftur með handabandi.
Tolvmans Olof tók tvær veiði-
stengur niður af trésnaga í
veggnum i forstofunni, setti
HON HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HUN NOKK-
URN TlMA FINNA HINN ÖÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ÁTTU SKUGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVÍ AÐ HON FENGI ALDREI MANNINN SEM HON ELSKAÐI ?
FÁLKINN 33