Ljósberinn - 01.06.1953, Síða 6

5 4
LJDSBERINN
Þá sá hann allt í einu fyrir sér myndina af
mömmu. Hann sá hana fyrir sér, þegar hún
var að biðja til Guðs. Morguninn, er hann
fór að heiman, hafði hún þrýst honum að sér
og sagt: — Já, Andrés minn, nú ferð þú að
heiman. En mundu eftir að treysta Guði og
biSja hann ávallt. Hann getur alltaf hjálpað
þér.
Drengurinn tók á árunum af öllum mætti:
— Góði Guð, hjálpaðu mér. Góði Guð, hjálp-
aðu mér. Góði Guð, hjálpaðu mér.
Nú dró dálítið úr rigningunni, og það var
ekki laust við, að vindinn lægði ofurlítið
líka. Eftir stutta stund kom báturinn að landi
— vestan við árósinn! Hann dró bátinn á land,
og nú tók hann eftir því, að hann var allur
holdvotur. Hvað átti hann nú að gera. Hann
hafði aldrei farið þessa leið fyrr. Honum datt
helzt í hug að hlaupa niður með ánni. Þetta
hlaut að vera sama áin, sem rann fyrir neðan
túnfótinn heima. Hann þaut af stað yfir kletta
og klungur. Það mátti engan tíma missa. Svit-
inn rann í stríðum straumum niður eftir and-
litinu. Hann heyrði fugla spretta upp inni í
skóginum. Ef björninn skyldi nú vera kominn
þar. Hann hryllti við þeirri hugsun. Hann
herti enn meir á hlaupunum. Hann festist á
grein, reif buxurnar sínar og steyptist á höf-
uðið. Hann spratt á fætur aftur og herti upp
hugann. Honum kom í hug sálmur, sem
mamma hafði kennt honum: Enginn þarf að
óttast síður en Guðs barna skarinn fríður.
Við það færðist djúpur friður yfir hjarta
hans. Nú var hann ekki lengur hræddur
við allt það, sem bærðist inni í dimmum
skóginum.
Það var komið miðnætti, þegar hann loks-
ins sá bæinn á Stóra-Hofi. Þegar hann kom
heim á hlaðið, langaði hann mest til að fleygja
sér niður, svo þreyttur var hann. En hann
herti sig upp og barði að dyrum. Hann heyrði
einhvern koma fram göngin og dyrnar voru
opnaðar:
— Nei, er þetta ekki Andrés okkar, sagði
bóndinn, um leið og hann sá, hver úti var.
Rétt á eftir lögðu þrír röskir karlmenn af
stað austur skóginn á leið upp í selið. En
lítill drengur lá í einu rúminu inni í baðstofu.
Hann var steinsofnaður. Hann svaf með
IIGefðu Guði munninn þinnji
Munninn má nota bœði til góðs og ills. ■[
Við getum sagt þau orð, sem særa aðra og >\
við getum líka huggað og glatt með munni<\
okkar.
í Jakobsbréfi í Biblíunni er sagi, að|!
tungan sé ranglœtisheimur, hún flekkii,
allan líkamann og kveiki í hjóli tilverunnar. ?
Tungan getur sœrt meira en nokkurt'',
sverð og misnotkun hennar getur verið'[
háskalegri en nokkur ófriður. Þess vegna'\
er nauðsynlegt að gefa Guði einum vald'\
yfir tungu sinni. ■[
Lœrðu að tala við Guð og þá lœrirðu að<\
j tala við vini þína og félaga um Guð, þá talar ■[
> munnur þinn blessunarorð en ekki bölvun- ■[
S ar. — Hugsaðu um þessar spurningar: ■[
i Segirðu alltaf satt, eða ertu skreytinn ogfi[
[i segirðu ósatt? i[
? Biðurðu eða bölvarðu? ■[
^ Kanntu að fyrirgefa eða fordœmirðu aðra i[
i og talar illa um þá? ![
IKanntu að þegja, þegar þú átt ekki að <\
tala? [[
í Sálm. 141, 3. biður Davíð bœn, sem við\\
þurfum öll að biðja: — Set þú, Drottinn,','
vörð fyrir munn minn, gæzlu fyrir dyr vara ['
minna. [■
■.rtArtJWV^W^WWWWWWWWVWWW
spenntar greipar, og friðsæl ró hvíldi yfir
honum.
Um hádegi næsta dag mætti Andrés litli
karlmönnunum er þeir voru að koma úr
selinu.
— Hvernig gekk með Mósa? spurði hann.
— Jú, það gekk ágætlega. Það er engin
hætta á ferðum, þegar maður hefur svo dug-
legan dreng í selinu sem þú ert. Þú mátt eiga
heiðurinn af að hafa bjargað Mósa.
— Það var nú ekki ég.
— Jú, hverjum var það öðrum að þakka?
Andrés hikaði ofurlítið. Svo leit hann fram-
an í bóndann og sagði:
— Það var Guði að þakka.
— Það er alveg rétt, Andrés minn. Það
var hann, sem hjálpaði þér. En þú átt nú
samt skilið að fá tvöföld laun fyrir þetta
sumarið!
J