Ljósberinn - 01.06.1953, Page 7

LJÚSBERINN
55
ÆVINTYRIÐ I HELLINUM
JJacja e^tir (Jcj^ert, ~JJriitjániit>n
Palli og Gunni voru staddir í sumarbústað
K.F.U.M. í Kaldárseli. Kvöld nokkurt komu
Þeir sér saman um að fara í leiðangur í hella
nokkra, sem eru þar norðaustur í hrauninu.
•^eir bjuggu sig út með nesti og nú skulu þið
fá að heyra um ævintýri þeirra.
Þegar þeir komu á ákvörðunarstaðinn
Þurftu þeir fyrst að klifra ofan í gjá, en sinn
hvorum megin í gjánni voru hellismunnarnir.
Palli og Gunni renndu sér nú niður í gjána
°g byrjuðu að þreifa sig inn eftir hellinum
hsegra megin.
'— Oskaplegt myrkur er þetta, sagði Palli.
■ Gunni, því kveikirðu ekki á vasaljósinu?
'— Æ, ég mundi ekki eftir, að ég var með
Það í vasanum. Gunni tók upp vasaljósið og
kveikti á því. Þeir sáu þá betur til, en hell-
U’inn virtist nokkuð draugalegur. Þeir fikruðu
SlS inn eftir hellinum. Grjótbríkur voru eins
°g bekkir með veggjunum, af náttúrunnar
^endi. Eftir að hafa hrasað nærri í hverju
sPori, komust þeir inn að gafli hellisins.
'— Uff, dæsti Gunni, maður er orðinn dauð-
Þreyttur í fótunum á að klungrast þetta.
Já, sagði Palli, það kostar oft erfiði að
verða frægur og nú verðum við frægir hella-
serfræðingar, Gunni minn, mundu það. En
sv° ég snl^j mér ag öðru, þá er ég orðinn
svangur og mér finnst tími til kominn, að
Vlð fáum okkur hressingu.
Já, eg er samþykkur því, sagði Gunni.
Garnirnar eru farnar að gaula í mér. — Palli
iók nú upp mjólkurflöskurnar og bréfið utan
af brauðsneiðunum. — Namm, namm, sagði
Gunni^ nú fyrst finn ég, hvað ég er orðinn
svangur. — Þeir byrjuðu nú að borða og voru
Þeldur lystugir.
Pn allt í einu kemur óp mikið frá Gunna.
^erst var, að hann var með fullan munninn
af brauði og mjólk, og um leið og hann æpti
sPýttist þetta allt fram úr honum og munaði
^oinnstu, að það færi framan í Palla, sem átti
Se1, einskis ills von og botnaði ekki neitt í
Ueinu.
— Hvað er eiginlega að, Gunni? Ertu orð-
inn eitthvað skrítinn? Gunni anzaði ekki
strax, hann stóð upp í ofboði og greip um
annað lærið á sér. — Ó, Palli, æpti hann, það
hefur mús hlaupið upp undir buxnaskálmina
mína.
— Vertu ekki svona hræddur, drengur,
sagði Palli, haltu með höndunum yfir lærið
svo að hún komist ekki lengra upp, ég ætla
að leita mér að steini og svo reyni ég að rota
hana á lærinu á þér.
— Ó, Palli, þetta er svo ógeðslegt. Ég finn,
hvernig hún klórar mig, ó, ef hún skyldi nú
bíta. Vertu fljótur.
— En ég sé bara ekkert til; réttu mér
vasaljósið, svo að ég geti náð í stein, sem
mér líkar, sagði Palli. — Gunni sleppti ann-
ari hendinni af lærinu. Hann var eklti
fyrr búinn að því en óp mikið barst frá hon-
um og það var nærri gráthljóð í röddinni:
— Palli, ég missti hana upp, ó, hún er
komin upp á maga.
— Ætli hún bíti þig nú ekki á barkann.
Gunni minn, sagði Palli stríðnislega. En vertu
bara rólegur, Gunni, ég ætla að losa um
hálsmálið og svo hleypum við henni þar út.
— Nei, æpti Gunni, ertu alveg! Losaðu
heldur um beltið. — Gunni var orðinn ná-
fölur í framan.
— Ég ætla nú bara að biðja þig, Gunni,
að fara ekki að láta líða yfir þig, þótt ein
mús hreiðri um sig hjá naflanum á þér. Nú
skal ég losa beltið, en haltu höndunum vel
niður með síðunum, svo hún hlaupi ekki út
á bak. Ég held með annari hendinni yfir
brjóstið á þér, svo að hún komist ekki þar
og svo góma ég hana með hinni.
Palli var nú búinn að losa beltið, fór með
hendina inn, lyfti skyrtunni upp og ekki leið
á löngu, þar til hann kom út með músina í
hendinni. — Hvað viltu, að ég geri við hana,
Gunni minn?
— Ég get nú ekki verið að drepa greyið,
því að hún gerði mér ekki neitt. Slepptu