Ljósberinn - 01.06.1953, Page 24
LJOBBERINN
72
Á meðal villíra Indíána ♦ ‘ttjijn t/u uiya um 2eiit>crycr ♦
— Ég beið þess, sem verða
vildi, hélt Sullivan áfram
sögu sinni. Indíáninn gekk
til mín og sagði: — Fyrir
stuttu slóst þú mig niður og
kallaðir mig hund. Nú er
komið að mér að hefna min,
Saga hans hafói diúp áhrif á
áheyrendurna. Þeir drupu
höfðum og hugsuðu: Hvern
ætlar Guð að senda til hinna
grimmu Delawar-Ir.diána?
Kaldan nóvemberdag árið
1775 var ríðandi maður oin-
nasirnar. Var nú einhver
hætta á ferðum? Voru rauð-
skinnar á næstu grösum?
Hesturinn skalf af liræðslu.
Davíð gekk þá upp á liæð
nokkra skammt Irá og ,'itað-
ist um. Þá sá hann skelfilega
en vegna hvítu dúlunnar
geri ég það ekki. Fáðu þér
eins mikið kjöt af nautinu
og þú getur borið, og næst
þegar Indíáni i nauðum
staddur verður á vegi þínum
skalt þú breyta við hann eins
samall á ferð um skóga
Georgíufylkis. Vegurinn var
vandrataður. Þetta vai Daviö
Zeisberger á kristniboðsferó.
Hann var á leið til kristni-
boðsstöðvar, sem nú var búið
að reisa í landi Delawar-
sjón. Kristniboðsstöðin stóð í
björtu báli ásamt öllu þorp-
inu umhverfis. Villtu Indián-
arnir höfðu gert árás á stað-
inn. Davíð batt hestinn viö
tré og kraup niður til bænar.
Hann bað Guð um að misk-
og ég hefi breytt við þig i
dag! — Nú vil ég gera allt,
sem í mínu valdi stendur til
þess að Delawar-Indiánarn-
ir fái að heyra Guðs orð.
sagði Sullivan að íokura og
steig niður úr ræðustólnum.
Indíánanna. Þar hafði þegar
myndast dálítið þorp krist-
inna Indíána. Er út á slétt-
una kom spretti hann úr
spori og átti nú skammt eftir
ófarið. Allt í einu nam hest-
urinn staðar og sperrti upp
unna vinum sínum og snúa
þjáningum þeirra til bless-
unar fyrir óvinina. Siðau
læddist hann heim undir
kristniboðsstöðina og sá
villta Delawar-Indiána þeisa
burtu sigurreifa.