Ljósberinn - 01.06.1953, Blaðsíða 18

66
LJÚSBERINN
meir. Honum fannst öll ábyrgðin hvíla á
sér. Flemming var ekki jafnsterkur og hann
sjálfur, og þó að hann væri eldri, var hann
úrræðalausari.
Þeir námu staðar við og við og kölluðu
báðir í einu, í von um, að hinir mundu heyra
til þeirra. En þeir fengu ekkert svar. Hljóðið
kafnaði alveg hér inn á milli trjánna.
— Finnst þér þetta ekki vera orðið í-
skyggilegt? spurði Flemming og nam staðar.
— Það lítur ekkert út fyrir, að við nálgumst
tjaldbúðirnar.
— Ég er hræddur um, að við rötum ekki
til baka, sagði Ebbi hægt. — En prófessorinn
leitar að okkur, þegar hann sér, að við erum
horfnir, og ef við gætum þess, að villast ekki
of langt í burtu, finna þeir okkur áreiðan-
lega.
í>eir settust niður. Báðum fannst, að það
væri það bezta, sem þeir gætu gert. Þeim
geðjaðist ekki að kyrrðinni, og Ebbi leit
órólegur á úrið sitt. Það var þegar liðið all-
langt á daginn, og þeir áttu að> vera komnir
aftur til tjaldbúðanna, áður en hitabeltis-
nóttin kom yfir þá.
Þeir héldu áfram að hrópa og kalla, til
þess að hinir heyrðu til þeirra. En þegar
tíminn leið og engin hjálp kom, varð þeim
þungt um hjartarætur. Loks gátu þeir ekki
lengur setið aðgerðarlausir. Þeir tóku aftur
að ganga í þá átt, sem þeir töldu rétta. Þá
grunaði ekki sjálfa, að þeir bárust æ lengra
frá tjaldbúðunum við hvert fótmál.
Flemming varð brátt alveg uppgefinn, og
Ebbi stakk upp á því hans vegna, að þeir
skyldu leita sér að næturstað.
Hvorugur þeirra talaði. Þeir höfðu ekki
kjark til þess að nefna hlutina réttu nafni.
Hvor fyrir sig lét gagnvart hinum, eins og
þeir mundu brátt hitta hina aftur. En báðum
var ljóst, að þeir voru orðnir villtir og að
þeir hefðu mjög litla möguleika til þess að
finna hina aftur. Flemming leit skelfdur í
í kringum sig. Var það í raun og veru svo, að
beinagrind hans ætti eftir að blikna hér?
Til allrar hamingju hafði Ebbi skamm-
byssuna sína í beltinu. Hann fékk Flemming
til þess að leggjast fyrir, og tók sjálfur að
sér fyrstu næturvökuna. Hann sat með bakið
upp að trjástofni með skammbyssuna í hend-
inni. Stundirnar liðu án þess að nokkuð
bæri við. Hann heyrði villidýraöskur lengra
innan úr skóginum. Það> var eins og það
væri bardagaöskur, en hljóðin dvínuðu smáni
saman. Annar aðilinn hafði sjálfsagt beðið
lægri hlut, og hinn gæddi sér nú á hinum
sigraða óvini.
Hugsanirnar þyrluðust um í heila Ebba.
Möguleikarnir til þess að þeir gætu bjargað
sér og komizt aftur til siðmenningarinnar,
voru nær því engir. Þeir höfðu svo að segja
engan útbúnað — ekki einu sinni flösku til
þess að> hafa vatn í. Hann hafði heldur ekki
meiri skotfæri en þau, sem voru í skamm-
byssunni. En Ebbi var ungur og hafði mikla
lífslöngun. Allt hjá honum gerði uppreisn
gegn þeirri hugsun, að lífinu væri lokið. Aðrir
höfðu bjargazt á undan þeim á furðulegan
hátt. Hvers vegna skyldi honum og Flemming
ekki takast það líka? Þeir hlytu að geta
veitt villibráð með því að setja út gildrur.
Ef þeir gætu ekki fengið hita, var líka hægt
að eta hrátt kjöt. Og hver veit — ef til vill
gætu þeir líka komizt til mannabústaða aft-
ur?
Teknir til fanga.
Flemming varð brátt alveg örmagna, og
Ebbi fann einnig, að kraftar hans dvínuðu,
af því að hann varð nær því að draga Flemm-
ing með sér. Þeir höfðu nú verið á reiki á
annan sólarhring. Þeir höfðu fundið litið
stöðuvatn, og þar höfðu þeir slökkt þorsta
sinn, eftir að þeir höfðu síað vatnið gegnum
vasaklút.
Ebbi hafði skotið villibráð, en þeir gátu
ekki etið mikið af hráu, blóðugu kjötinu.
Það var komið kvöld að nýju, og þeir sátu
þögulir og störðu út í myrkrið. Báðir voru
allniðurdregnir. Þeir skildu, að það var von-
laust að reika svona um án nokkurrar áætl-
unar, eins og þeir gerðu. Ebbi reyndi að halda
stefnunni eftir sólinni, en honum var alveg
ljóst, að lítil hjálp var í því. Fyrr um daginn
höfðu þeir reynt að hleypa kjarki hvor í
annan með því að tala um, að þeir mundu
ef til vill bráðlega komast til manna, en nú
nefndi hvorugur það. Þeim fannst báðum allt
of mikið tómahljóð í því. Það stoðaði lítið
að halda sér uppi með lýgi.
Ebbi tók einnig nú að sér að halda vör 5