Ljósberinn - 01.06.1953, Síða 16

64
LJDSBERINN
(---------Ör heimi dýranna: ------------------—^
Konungur dýranna fer á veiðar }
_______________________________________________>
□--------------------------------------□
Ljónið er ojt kallað „konungur dýranna“.
Það er af kattaœttinni, og er nœst stœrsta
dýrið af þeirri œtt. Tigrisdýrið er eitt stœrra.
Ljónið getur orðið meir en tveir metrar á
lengd og getur drepið heilan stórgrip með einu
höggí. Liturinn er mógulur. Karldýrið hefur
stóran makka. Ljónið á heima í eyðimörkum
og á steppum Afriku og Asíu. Það getur lík.a
ráðið niðurlögum stórra dýra eins og giraffa
og úlfalda. Ljónið rœðst helzt ekki á menn
nema það sé aðframkomið af hungri.
□--------------------------------------□
Ómar, sonur eyðimerkurinnar, hafði reist
tjaldbúðir sínar við stóran gróðurblett í eyði-
mörkinni.
Hann hafði verið á ferð allan daginn með
búpening sinn, sauði, úlfalda og naut. Svona
lifði hann á sífelldu flakki, fór úr einum
haganum í annan. Nú voru menn hans að laga
til í tjöldunum. Umhverfis tjöldin reistu þeir
girðingu úr trjágreinum. Það var nauðsynlegt
til að vernda skepnurnar fyrir ágangi villi-
dýra. Fyrr um daginn hafði Ómar og menn
hans séð greinileg ljónsspor í sandinum. Ljón
gátu því verið á næstu grösum.
Konurnar elduðu matinn á hlóðum, á með-
an karlmennirnir gengu frá tjöldunum. —
Skepnurnar drukku eins og þær lysti í lind-
inni, og síðan lögðust þær niður og bjuggu
sig til að hvílast til næsta dags.
Karlmennirnir voru ekki fyrr búnir að
ganga frá girðingunum en myrkrið skall á.
Það kom skyndilega, eins og það gerir alltaf
í heitum löndum.
Nú grúfði myrkur næturinnar yfir eyði-
mörkinni. Sumir af varðeldunum í tjaldbúð-
unum blossuðu snöggvast upp, er ofurlítil
vindhviða kom, en kulnuðu fljótt út aftur.
Þúsundir stjarna tindruðu á heiðum himnin-
um. í tjaldbúðunum var allt kyrrt. Öðru
hvoru heyrðist jarm eða baul í skepnunum.
Hálfvilltu hundarnir, sem notaðir voru til
þess að gæta hjarðarinnar á daginn, snuðruðu
ennþá um tjaldbuðirnar. En her var ekkert
grunsamlegt að sjá, svo að þeir hringuðu sig
líka saman og fóru að sofa. Fólkið var fyrir
löngu búið að taka á sig náðir.
Djúp grafarkyrrð eyðimerkurnæturinnar
hafði breitt hjúp sinn yfir náttúruna og yfir
dýr og menn.
Allt í einu rauf ægilegt öskur kyrrðina.
Það var eins og öskrið kæmi upp jörðinni,
breiddist um allt og endurkastaðist í marg-
földu bergmáli frá fjöllunum í fjarska.
Hinn voldugi konungur dýranna var að til-
kynna, að nú færi hann á veiðar.
Öskrið kvað við um allar tjaldbúðirnar og
þar með var kyrrðin rofin. Á einu augabragði
var allt komið á ringulreið. Úlfaldarnir æddu
fram og aftur, frýsuðu og kröfsuðu í jörðina.
Nautin ætluðu að tryllast og reyndu að brjót-
ast út úr girðingunum. Hundarnir vældu og
góluðu, sauðirnir hnipruðu sig saman í þéttan
hnapp úti í horni.
Karlmennirnir ruku upp, en þeir höfðu ekki
einu sinni tíma til að taka vopn sín.
Eitthvert mógult ferlíki stökk yfir girð-
inguna. Þetta var stórt karlljón. Það réðst á
vænan kálf og banaði honum með einu höggi.
Síðan lagðist það ofan á bráð sína, veifaði