Ljósberinn - 01.06.1953, Qupperneq 20

68
LJDSBERINN
Þegar hann hafði lokið máltíðinni, voru
hendur hans aftur bundnar aftur fyrir bak.
Það var svo sárt, að hann langaði til þess
að æpa upp yfir sig. Hann fann, að honum
sortnaði fyrir augum, en svo tók hann á öllu,
sem hann átti til og tókst að stilla sig.
Þegar hann var fluttur niður í indíána-
bátinn, sá hann Flemming bregða fyrir. Það
hafði uppörvandi áhrif á hann. Hann var
þá á lífi. Það var að minnsta kosti von, á
meðan lífið var! Hann lá allan daginn og
braut heilann um flóttaáform. Þetta fljót
virðist aldrei ætla að enda. Ræðararnir strit-
uðu í sveita andlits síns klukkustundum sam-
an. Hann gat ekki kvartað yfir slæmri með-
ferð. Það var nær því eins og hann væri ekki
til. Gamall maður, sem réði yfir hinum, var
sá eini, sem virti hann viðlits stöku sinnum.
í hvert sinn starði Ebbi á hann aftur með
þrjózku og uppreisn í augnaráðinu. Þeir máttu
umfram allt ekki halda, að hann væri hrædd-
ur.
Þegar leið á seinni hluta dagsins sá hann
frá botni bátsins að hrikalegur fjallgarð-ur
kom í ljós úti við sjóndeildarhringinn. Hann
taldi, að þeir hlytu nú að vera að nálgast
takmarkið. Hann lá illa, og böndin kvöldu
hann hræðilega. Hann hugsaði með skelfingu
til þess, hvernig Flemming liði. —
Fjöllin færðust æ nær. Ebba sýndist Indí-
ánarnir knýja bátinn af fullum krafti inn i
hamravegginn — en svo sá hann, sér til
mikillar undrunar, að fljótið rann inn í
gegnum fjallið. Þeir voru komnir inn í
göng. f fyrstu var bjart, en smám saman varð
dimmara, og loks varð allt biksvart. Tíminn
leið hægt. Ebba fannst hamraveggurinn
vera við og við fast upp við indíánabátinn,
og að þeir gætu með naumindum stjakað
sig áfram. Loks sá hann lítið, kringlótt op
langt fram undan þeim. Það varð æ bjartara,
loks víkkaði það út, og eftir nokkur kröftug
áratog var báturinn kominn aftur undir bert
loft.
Þeir námu ekki staðar fyrr en komið var
langt fram á kvöld. Ebbi var borinn í land.
Hann fékk rétt aðeins tíma til þess að taka
eftir, að þeir hlutu að vera komnir inn í
stórt þorp með mörgu fólki. Svo var hann
lokaður inni í kofa. Stuna gaf honum til
kynna, að Flemming væri þar þegar fyrir.
Kofinn var gluggalaus, svo að niðadimmt var
inni í honum.
— Flemming, ert það þú? spurði hann og
reyndi að mjaka sér í áttina til hans.
Veik stuna var eina svarið, sem hann fékk.
Flemming var svo kvalinn, að hann gat
ekki talað, og Ebbi fylltist örvæntingu yfir
því, að vinur hans skyldi vera svona illa á
sig kominn, og lagði á sig mikið erfiði við að
velta sér til hans.
— Leggðu þig á hliðina, hvíslaði hann, —
þá skal ég reyna, hvort ég get bitið sundur
böndin á þér.
Böndin voru gegnvot af blóði, en þau voru
ekki eins fast reyrð og bönd Ebba, en það vai'
erfitt verk að bíta þau sundur þráð fyrir
þráð. Hann þakkaði Guði fyrir hvítu, sterku
tennurnar sínar. Eftir að hafa stritað af mikilli
þrautseygju, svo að hann var nær því orðinn
máttlaus í kjálkunum, hafði hann þá ánægju
að finna, að síðasti þráðurinn hafði verið
bitinn í sundur.
Hendur Flemmings voru nú lausar, en þær
voru svo bólgnar og hann verkjaði svo í þær,
að hann sat stundarkorn alveg sinnulaus.
Loks hafði færzt svo mikið líf í þær, að
hann gat reynt að skera bönd Ebba í sundur
með vasahnífnum sínum. Honum gekk það
mjög illa, því að fingur hans létu blátt
áfram ekki að stjórn. Ebbi var oftar en einu
sinni nærri örvæntingu. Loks var hann einnig
laus, og nú leið ekki á löngu, áður en þeir
losuðu fæturna einnig.
Það var dásamlegt að fá að teygja úr sér
aftur, en Flemming var enn veikur og með
svima. Erfiðleikarnir höfðu verið honur.i
ofraun. Það var ekki fyrr en Ebbi fann skál
með vatni, sem þeir drukku fyrst og kældu
sár sín með á eftir, að hann hresstist við.
— Hvernig heldur þú að fari fyrir okkur'
spurði Flemming. — Hugsaðu þér, ef þeh
éta okkur!
— Við þurfum ekki að trúa því versta
ennþá, sagði Ebbi og reyndi að uppörva
hann. — Það er ekki víst, að þeir séu svo
slæmir, þegar öllu er á botninn hvolft, Við
verðum heldur að reyna að sofa svolítið. Við
þörfnumst þess sannarlega, og það er betra
að vera búinn undir erfiðleika á morgun.
Frh.