Ljósberinn - 01.06.1953, Side 15

LJÓSBERINN
63
lega, og meðulin, sem við höfðum, dugðu.
Þú varst heppinn að koma svona snemma.
— Það var víst Guð sjálfur, sem leiddi
núg hingað, svaraði Ko þakklátum rómi. E
ég hefði ekki hitt manninn, sem hafði hlot
lækningu hjá ykkur, hefði ég aldrei kom-
hingað og þá væri ég dáinn núna. Ég
var svo svangur og örvilnaður, þegar hann
hitti mig. En bezt af öllu var að læra að
hekkja Jesúm.
'— Þá muntu heldur ekki gleyma að segja
°ðrum frá honum, svaraði kristniboðinn.
•— Nei, alls ekki. En ég hefi lært svo lítið
sjálfur, að ég á erfitt með að kenna öðrum.
ES vildi að ég hefði einhvern til að hjálpa
rnér.
— Vildirðu að við sendum þér prédikara,
spurði læknirinn.
Drengurinn ljómaði af gleði og hrópaði
UPP yfir sig: — Er það hægt? En hve það
Var dásamlegt! Þá mundi ég aðstoða hann
eins og ég mögulega gæti.
— Hann kemur þá í næsta mánuði, svar-
aði læknirinn og svo skildu þeir með mikl-
uni kærleikum.
Enginn í gamla bænum þekkti Ko aftur,
hegar ungur, prúðbúinn maður kom gang-
andi inn í bæinn nokkrum dögum síðar. Þeg-
ar hann barði að dyrum heima hjá sér, kom
Ung stúlka til dyra. Hún heilsaði ókunna
^ennninum kurteislega, því að hún þekkti að
Þetta var bróðir hennar.
Ejölskyldan sat að miðdegisverði. Húsmóð-
lrin var að setja skál með grænmeti á borð-
ið. Þegar ungi maðurinn kom nær þekkti
hún hann aftur. Hún setti fatið á borðið í
shyndi, stökk til hans og vafði handleggjun-
Urn utan um hann áður en nokkur hinna
attaði sig á hvað um var að vera.
Það er Ko! Það er Ko! hrópaði hún
hinainlifandi glöð.
Hættu! hrópaði faðir hans og dró konu
Slna að sér. En sonur hans hló og hélt henni
enn þá fastar.
Mér er batnað, sagði hann. Sjáðu hérna
er vottorð frá lækninum í Taiku. Nú er ég
ekki lengur hættulegur.
Það var hamingjusöm fjölskylda, sem nú
Settist í kring um indæla grænmetisfatið.
Blái hellirinn á Capri er ein af dásemdum
náttúrunnar. Það er róið inn í hellinn á litl-
um bátum og þegar inn er komið opnast víð-
áttumikill blár œvintýraheimur.
Og heimkomni sonurinn var svo góður og
ástúðlegur, að hann minntist ekki einu orði
á framkomu þeirra við hann, er þau ráku
hann að heiman.
— Ég hlaut lækningu á Jesú-sjúkrahús-
inu, sagði hann við ættingja sína og nágrann-
ana, sem komu í heimsókn.
— Hver er þessi Jesús? spurðu sumir.
Hann svaraði: — í næsta mánuði kemur
hingað prédikari, sem mun segja ykkur allt
um Jesúm. Hann mun gjöra það miklu bet-
ur en ég. En það er hann, sem hefur lækn;
mig og. nú tilbið ég hann og vil elska hann
alla mína ævi.
Nú í dag stendur lítil kirkja í þessu þorpi.
Þar koma saman allir þeir, sem elska Jes-
úm. Einn þeirra sagði:
— Það var ekki prédikarinn, sem fékk mig
til að trúa á Jesúm. Hann var ágætur. En
sá, sem hafði mest áhrif á mig, var Ko, pilt-
urinn, sem við rákum í burtu með grjótkasti
en kom heim aftur. Hann fyrirgaf okkur
öllum og sagði okkur frá Jesú, sem hafði
læknað hann. Menn eru vanir að hefna sín,
þegar þeir sæta slíkri meðferð. En Jesú-
kenningin er betri. Ko hefndi sín á þann
hátt, að hann flutti okkur þennan góða boð-
skap. Hann gjörði eins og Jesús sjálfur hafði
gjört — hann fyrirgaf óvinum sínum. Ég
trúi á Jesúm af því að ég hefi séð, hvað hann
hefir gjört fyrir Ko.