Vikan - 12.08.1982, Side 24

Framhaldssaga
Joyce — inn í eina loftkælda her-
bergið á neðri hæðinni, litla skrif-
stofu. Hún setti loftkælinguna á og
fljótlega var orðið aðeins volgt
þarna inni og síðan varð loftiö
næstum ferskt. Á mínútunni kl.
hálfeitt yröi barið að dyrum.
Heitavatnsmaðurinn
Mohammed stæði þar með drykk
handa henni á bakka.
Þegar Christine vissi fyrir víst
að hún væri í þann veginn að fara
til Austurlanda byrjaði hún að
lesa smáklausur í blöðunum sem
hún hefði annars tæpast lesið —
frásagnir um breytta siði í Mið-
austurlöndum og greinar sem
kallaðar voru „Bak við blæjuna”.
Nú orðið vissi hún ofurlítið um
konur í múhameðstrúarlöndum.
Bak við blæjuna hljómaði eitthvað
svo lauflétt, rómantískt og töfr-
andi. En á götunum hafði hún séð
konur, sveipaðar sóðalegum,
hvítum lökum, með smáheklaða
dulu fyrir augunum, kjaga á gang-
stéttinni á eftir eiginmönnunum.
I gærkvöldi, eftir kvikmynda-
sýninguna, hafði hún spurt Sham-
ime, stúlkuna sem sá um almenn-
ingssamskipti fyrir Cameron
fyrirtækið, um konur hér.
„Láttu þetta ekki villa þér sýn.
Þetta er samsæri,” hafði Sham-
ime sagt. „Við stjórnum í rauninni
en erum of klókar til þess að láta á
því bera.”
Christine hugsaði til London og
Roz, stúlkunnar sem átti búðina
með gömlu fötunum þar sem hún
hafði unnið. Roz, hún sjálf og
nokkrar aðrar höfðu stofnað mér
sér nokkurs konar kvennadeild.
Þetta var of óformlegt til þess að
hægt væri að gefa því nafn, aðeins
eitthvað sem hafði smáþróast með
tímanum. Þær kölluðu hver aðra
eiginlega ekki „systur” en þeim
fannst þær vera nokkurs konar
systur. Kvennasamsæri.
„Konurnar stjórna,” sagði
Shamime, „en með kænsku. Við
höfum kannski ekki mikil völd en
við höfum áhrif. Þetta er miklu
mikilsverðara, góða mín. Hér eru
það konurnar sem ráða. Hverjum
einasta manni sem ég þekki er
stjórnað af móður hans. Bíddu
bara og sjáðu. Þeir eru teymdir
eins og þeir væru með hring í nef-
inu. En við erum bara snjallari
heldur en þið. Við látum þá ekki
taka eftir því hvernig þessu er
háttað.” Það var gimsteinn í nef-
inu á Shamime. Það var eitthvað
frumstætt en um leið æsandi við
þetta. Að stinga gat á nef var ein-
hvern veginn allt annað en stinga
gat á eyra. Það minnti mann á
fjötra. Leiddur á nefinu. Hver var
það í raun og veru sem teymdi
hvern?
„Er ég með bólu?”
„Fyrirgefðu,” sagði Christine
og roðnaði. „Ég var bara að horfa
á demantinn þinn. Hverjir ganga
meðsvonademantahér?”
24 Vlkan 32. tbl.