Vikan - 12.08.1982, Qupperneq 41

Höfundur: Margit Sandemo Teikningar Ragnhildur Stefánsdóttir 7. hluti
Framhaldssaga
Svartí engfflinn
Hún lokaði þeim og andvarp-
aði, um leið og hún hvíldi höfuðið
sem snöggvast við öxl hans. Niku-
lás af Ilmen lyfti höndunum til að
faðma hana að sér, en hún hvíslaði
og bar óttá:
— Hreyfið yður ekki!
Svo lyfti hún höfðinu aftur, og
varir hennar nálguöust vanga
hans hægt. Síðan kyssti hún örið
hans- ljóta með slíkri ástúð og
mýkt, aö hann skalf allur.
— Þetta var hin ástæðan, hvísl-
aðihún.
Svo þaut hún út úr herberginu,
áður en hann rankaði við sér. Það
var sem hún hefði dáleitt hann.
8.KAFLI.
Johnsen var áhyggjufullur.
— Ætlið þið virkilega aö fara til
borgarinnar núna? Það er allt í
uppnámi þar um þessar mundir.
Síöan Axel greifi af Fersen var
myrtur, hafa verið stöðug upp-
þot, og enginn aðalsmaður er
óhultur.
— Finnst þér ég líta út eins og
aöalsmaður, Johnsen? spurði
höfuðsmaðurinn, sem var ólíkur
sjálfum sér þennan morguninn.
Það var líkast því, sem hann ætti
bágt með að hafa hemil á inni-
byrgðri gleði. — í þessum grófa
sauöskinnsjakka og þessum stóru
stígvélum? Varla veröur feguröin
mér að falli heldur. Auk þess för-
um viö í litla vagninum.
— Bláa blóðið leynir sér þó ekki,
höfuðsmaður, sagði Johnsen. —
Hreyfingar yðar og framkoma
koma upp um yöur, það fer ekki
hjá því.
Nikulás af Ilmen hló feimnis-
lega og gaut augunum til Tessu,
sem stóð við hlið hans hjá vagnin-
um og var að kveðja Daniel. Hann
var ekki meira en svo viss um,
hvernig hann átti að koma fram
við hana þennan morguninn.
— Engum dettur þó í hug að
bendla mig við neinn aðal, sagði
hún brosandi.
— Þar skjátlast yður, ungfrú
Teresa, sagöi Johnsen alvarlegur
í bragði. — Fínleg framkoma er
yður meðfædd, og í þessari fall-
egu, bláu loðskinnsbrydduðu kápu
eruð þér glæsilegri en nokkur
aðalsmær.
— Ég þakka, sagði hún undrandi
og lét Daníel aftur í fangið á frú
Carelius.
— Nei, Daníel, sagði höfuðs-
maðurinn og hló. — Það þýðir ekki
að biðja mig. Hafi móðir þín sagt
nei, þá er það nei. Þú getur ekki
komið með okkur núna. En við
komum fljótt aftur.
Tessu leið ekki alltof vel þessa
stundina. Hún iðraðist þess sár-
lega að hafa ljóstraö upp um til-
finningar sínar gagnvart höfuðs-
manninum, en um leið óskaöi hún
þess af öllu hjarta, að hann segði
sér, að stúlkan skipti hann ekki
lengur neinu máli. 0, hvað hún
þráði að leita huggunar í faömi
hans, finna sterka arma hans utan
um sig, leggja höfuöið á öxl hans,
eins og hún hafði gert kvöldið áð-
ur, heyra hann segja, að...
Nei, hvaða draumórar voru
þetta eiginlega?
Höfuðsmaðurinn lofaöi Johnsen,
að þau myndu gæta fyllstu varúð-
ar, og svo hjálpaði hann Tessu upp
í vagninn. Ekillinn sveiflaði svip-
unni, og vagninn ók af stað. Að
baki sér heyrðu þau hávær mót-
mæli Daníels. Litli drengurinn
hennar vissi fátt skemmtilegra en
að aka í hestvagni, svo að ef til vill
var þaö aöalástæðan fyrir gráti
hans.
Enn hafði ekki snjóað neitt að
ráði, en jörðin var dauð og
kuldaleg yfir að líta. Ekillinn hafði
hjálpað Tessu aö fela stóran,
flatan pakka í vagninum, áður en
þau fóru af stað. Pakkinn hafði aö
geyma bestu vatnslitamyndirnar
hennar og fáein málverk. Fal-
legustu myndina sína, myndina
af kræklótta trjástofninum í þok-
unni, haföi hún ákveðiö að gefa
höfuðsmanninum í jólagjöf. Ekki
vegna þess, að hún gerði sér háar
hugmyndir um listfengi sitt, en
hún var ánægð með þessa mynd,
og hún vildi gjarna gefa honum
það besta, sem hún átti.
Hún heföi viljað ramma
myndirnar inn, en það hafði ekki
reynst unnt, þar eð ferö þeirra var
ákveðin af slíkri skyndingu. En
hún vonaði, að listaverkasalinn,
sem hún kannaðist við, færi ekki
aö setja það fyrir sig. Rammar
voru alltént ekki aðalatriðið.
Sjálfsagt var það mikil dirfska
aö halda, að hún gæti selt nokkra
af þessum myndum sínum. En
hún vildi svo gjarna reyna að
hjálpa höfuðsmanninum, endur-
gjalda honum að örlitlu leyti allt,
sem hann hafði gert fyrir þau
Daníel.
Þau sátu hlið við hlið í vagnin-
um, eins langt frá hvort öðru og
framast var unnt, því að hvorugt
vissi, hvernig það átti að haga sér
eftir atburði næturinnar. Höfuðs-
maðurinn sagöi henni nöfn á
kennileitum, þar sem þau óku um,
og hún naut þess aö hlýöa á rödd
hans.
— Þú hefur klippt þig, sé ég,
sagði hann allt í einu og brosti. —
Já, það klæðir þig vel. Ég hefði þó
heldur viljað sjá þig meö hárið
hrokknara. Þá hefðirðu orðið enn-
þá frísklegri og eðlilegri.
Tessu sárnaöi.
— Var hún með stutt hár? spurði
hún stillilega. — Var það hrokkn-
ara en á mér?
Hann dró andann djúpt og horföi
út undan sér til hennar. — Já,
reyndar var það svo.
Og Tessu sárnaði enn meira. Hún
var þannig skapi farin, að hún gat
orðið snögglega reið, en nokkrum
mínútum síðar var henni runnin
reiöin.
— Ég biöst afsökunar á, að hár
mitt skuli ekki vera ljóst líka, þar
sem þér viljiö augljóslega hafa
mig sem líkasta henni!
— Vil ég. . . ? át hann upp eftir
henni og starði á hana undrunar-
augum. — Herra minn trúr,
hvernig ég hef hagað mér. Ég
biöst afsökunar!
Jafnskjótt rann henni reiðin, og
hún iðraðist orða sinna. Hún
reyndi að skipta um umræðuefni.
— Höfuðsmaður, sagði hún. —
Er það ekki talsvert há gráöa í
hernum?
— 0, jæja, það er næsta gráða
fyrir neðan ofursta. Raunar þjón-
aði ég aldrei sem slíkur. Ég var
útnefndur höfuðsmaður í stríðs-
lok, og nokkru seinna varð ég að
biðjast lausnar vegna áverkanna,
sem ég hafði hlotið.
— Svo þér tókuð þátt í stríðinu
við Rússa? Voruð þér þá orönir
yfirmaður?
— Já.
— Komuð þér heim um leiö og
Kristján?
— Það veit ég ekki. Við vorum
að minnsta kosti ekki samskipa.
Tessa horfði út um gluggann og
hugsaði til ljóshærðu stúlkunnar
hans með litlum innileika.
Borgin var nær en hún hafði
haldið. Allt í einu sáu þau fyrstu
húsin, og brátt ók vagninn um
kunnugar slóðir.
Það var undarleg tilfinning að
koma hingað aftur. Ömeðvitaö
greip hún um hönd höfuðsmanns-
ins og kreisti hana svo fast, að
hnúarnir hvítnuðu.
Þau óku gegnum borgina milli
hárra húsanna, og svo staðnæmd-
ist vagninn á aðaltorginu.
— Hvert ætlar þú, Tessa? spurði
höfuðsmaðurinn. — Get ég ekið
þérþangað?
— Nei, fyrsti áfangastaöurinn er
bara rétt handan viö hornið, og sá
næsti er heldur ekki langt undan.
Ég get sem best gengið héðan.
— Ég þarf að versla lítið eitt,
áöur en ég hitti lögfræðinginn. Ég
vil gjarna, að þú komir með mér
til hans, svo að við getum rætt um
Daníel við hann.
— Þakka yður fyrir. En höfuðs-
maður, það er ekki ofsögum sagt
af óróleikanum hér. Menn eru
augsýnilega á veröi og jafnvel til-
búnir til atlögu, sýnist mér.
— Þetta er rétt hjá þér. Viltu, að
ég fylgi þér?
— Nei, nei, þetta er hérna rétt
hjá. Við skulum hittast hérna aft-
ur. Eigum við aö segja eftir
klukkustund?
— Það hentar ágætlega.
Tessa horfði á eftir honum, og
um leið var henni horfiö öryggið,
hlýjan og eftirvæntingin, sem um-
luktu þau. Hún fann, að hún skalf.
Það blés kalt eftir götunum, öllum
virtist kalt, ekki aðeins líkamlega,
heldur einnig á sálinni. Hún hafði
3*. tbl. Vlkan 41