Vikan - 30.04.1969, Blaðsíða 22

Þung ±>ögn ríkti í hópnum, eftir að hann hafði lokið máli sínu. Svo
seig Indiánaflokkurinn ofan eftir hæðinni niður á árbakkann.
Hjátrúarfullur ótti þeirra var blandaður óstjórnlegri forvitni. Hvað
ætlaði hann að gera bessi hviti maður með snjöllu tunguna, sem sagð-
ist búa yfir betri befnd fyrir ,þeirra hönd, en þeir gátu áunnið með
vopnum sínum?
De Peyrac greifi gaf nokkrum af mönnum sínum, sem stóðu honum
nærri, fleiri skipanir. Svo tók hann eftir Angelique, lagði handlegginn
um mitti hennar og dró hana með sér.
— Komdu fljótt! Við megum ekki dvelja hér. Maupertuis, viltu ganga
úr skugga um að allt okkar sé komið niður á árbakkann og enginn sé
eftir inni í varðstöðinni.
Þau hörfuðu ásamt Irokunum niður á árbakkann, þar sem kvöld-
mistrið var að rísa úr rennandi vatninu. Angelique fann að Peyrac
þrýsti henni snöggt að sér, áður en liann sleppti henni og tók hljóðlega
tinnubox upp úr leðurskjóðu, sem hann bar við beltið. Indiánarnir ýttu
hver á annan, eins og börn, Því allir vildu sjá Peyrac og hvað hann
væri að bauka.
Angelique litaðist um eftir Honorine, Jonasarfólkinu og sonum sín-
um. Hún sá ekkert lengur, en Maupertuis kom og sagði henni að allir
væru á sínum stað; hann hafði safnað þeim saman undir smáviðarrunn-
um, niðri við ána, undir vernd hinna vopnuðu, spænsku varðmanna.
Yann le Couennec kom niður eftir hæðinni og rakti niður kveikju-
þráð úr hampi á leiðinni. 1 myrkrinu fóru nokkrir manna Peyracs aft-
ur heim að varðstöðinni og lögðu Irokahöfðingjana í flýti í grafirnar,
sem áður höfðu verið teknar, köstuðu gjöfunum holt og bolt á eftir
þeim og mokuðu yfir í snarheitum.
Þegar þeir voru að ljúka því verki sínu reis hás þyturinn í veiðihorni
upp í loítið. Grafararnir hættu starfi sínu og þutu ofan eftir hæðinni,
þangað sem ikonurnar og börnin höfðu safnazt saman.
1 annað sinn heyrðist í veiðihorninu.
Þá rak de Peyrac fram tinnu sína og sló neista, um leið og hann kraup
niður til að k.veikja í endanum á hampkveikjuþræðinum, sem Breton-
inn hafði rakið niður, allt þangað sem greifinn stóð.
Það kviknaði í þræðinum og eldurinn vatt sig hratt og fimlega upp-
eftir hæðinni, milli trjábola, gegnum grasið og framhjá steinunum eins
og skriðdrjúgur, gullinn snákur.
Neistinn náði virkishliðinu og svo sást hann ekki lengur.
En allt í einu var eins og himinn og jörð klofnaði. Ofsaleg sprenging
ljómaði upp myrkan himininn.
Öll varðstöðin stóð þegar í stað í björtu báli og vindurinn æsti log-
ana. Allt timbur húsanna og skíðgarðsins hafði áður verið vætt með
olíu og rommi og kastað á það saltpétri. Varðstöðin bókstaflega splundr-
aðist.
1 þurru, skrælnuðu andrúmslofti haustsins varð öll varðstöðin þegar
í stað að öskrandi ofni og eldurinn eyddi öllu og skildi ekkert nema
eyðilegginguna eftir í ofsafengnum krampa sínum. Ahorfendur urðu að
hörfa alveg niður að vatnsborðinu og jafnvel þar var hitinn af eldinum
næstum óbærilegur.
Upprétt andlitin, sem nú sáust aftur í roðanum a£ eldinum endur-
spegluðu bæði aðdáun og skelfingu, hræðslu og fögnuð, allar þær blönd-
uðu tilfinningar, sem maðurinn íinnur til í návist þeirra náttúrlegu
afla, sem leyst eru úr læðingi í öllum sínum ijóma og óviðráðanlegum
þrótti.
Eftir langa mæðu heyrðist rödd hrópa upp úr þögulli og másandi
þvögunni. Það var rödd Tahoutaguete. Hann bar fram spurningu.
22 YIKAN 18- tbl-
— Hann langar að vita, sagði Outakke, — hvort nokkur bifurskinn
hafi verið í virkinu.
— Já, já, sannarlega voru þau þar, hrópaði Irinn O'Connel og reif
hár sitt. — Þrjátiu ballar! Að minnsta kosti tíu þúsund punda virði.
Ó! Ó! Monsieur de Peyrac, ihefðirðu aðeins sagt mér hvað þú ætlaðir
að gera, hefði ég aðeins vitað þetta. . . . Bifurskinnin mín! Bifurskinn-
in mín.. . .!
Það var svo mikil örvænting í rödd hans og hann var svo skoplegur í
sorg sinni að írokarnir ráku upp hlátur.
— Hér var loksins fölandlit, sem talaði frá hjartanu. Þetta var sann-
ur sonur kaupmannakynþáttarins. Nú fannst Irokunum þeir loksins
hafa eitthvert fast land undir fótum.
— Og hvað um skinnið hér? spurði Peyrac og kleip í stóru, feitu
kinnarnar, sem skulfu af sorg. — Hvað meturðu það? Á tíu þúsund
pund? Tuttugu þúsund pund? Og loðfeldurinn, sem þú heldur enn, hélt
hann áfram og greip í rautt hárið á vesalings kaupmanninum. — Hvað
viltu fá fyrir það. Þrjátiu þúsund pund ... . ?
Striðsmennirnir hlógu enn hærra. Þeir héldu um magana og hermdu
eftir hreyfingum Irans og bentu á hann á meðan.
Skelfilegur hlátur þeirra var eins og bergmál við gnýinn í logunum.
— Illærð þú með okkur Swanissit? hrópaði Outakke allt í einu af
skyndingu og breiddi út faðminn í áttina að logandi hæðinni. — Hlærð
þú með stríðsmönnum þínum? Hefurðu látið huggast af þeim auðæfum
og gjöfum, sem þér hafa verið færðar?
Þá, allt i einu, eins og yfirnáttúrulegt svar við spurningu hans, Þeytt-
ist bláhvítt Ijósstrik upp úr öskrandi skarlatsrauðum logunum. Hærra
og hærra, klauf þetta strik svartan himininn, þar sem það sprakk svo
með mörgum hvellum og féll aftur til jarðar í siifurstjörnuregni.
Undrunar og óttahrópin voru varla þögnuð niðri á bakkanum, þegar
annar langur, rauður ormur klauf sig upp í myrkrið og splundraðist í
regni stjarna, sem aftur sprungu svo í röð, rauðra rúbína, sem leystust
smám saman upp, eins og þær yrðu að vökva og drypu eins og blóð
um kolsvart himinhvolfið.
Indíánarnir íéllu á knén. Aðrir snerust á hæ-1 og köstuðu sér í ána.
Þeir vissu alls ekki hvaðan á Þá stóð veðrið.
Og meira að segja þeir, sem busluðu i Kennebec gátu ekki haft augun
af þessari yfirnáttúrulegu sýn.
Nú var eins og gneistar, logar, stri-k og stjörnur flygju í allar áttir
og gauragangurinn -í þessum flugeldum yfir-gnæfði jafnvel gnýinn i sið-
ustu veggjunum sem féllu. Himinninn var fullur af -grænu, rauðu og
guilnu og ailt, féll þetta aftur til jarðar eins og blóm, langir snákar
vöfðust hver um annan og eltu ihver annan um himininn þveran, háð-u
eltingarleik í myrkrinu, mynduðu annarlegar myndir, tóku á sig liki
dýra, en hurfu og rénuðu, rétt á þeirri stundu, er þeir virtust æt-la að
stökkva ....
Þegar ofurlítil þögn varð, heyrði An-gelique -fagnaðarhróp barnanna.
Allur ót-ti var -horfinn fyrir almennri aðdáun og með honum hvarf
hatrið, -kviðinn og tortry-ggnin.
Og Florimond, sem gert hafði flugeldana, tók á móti fagnaðarlátun-
um eins og þau væru beint þakklæti til ihans sjálfs.
Henni fannst hún heyra æskubjarta rödd hans segja:
— Jæja, hvernig leizt þér á flugeldana mína? Var þetta nokkuð
slakara en í Versölum?
Það lá meira að segja við að Alvarez kapteinn og menn hans gleymdu
um -stund þeim fyrirmælum. sem þeir -höfðu fengið um að vera vel á
verði og hafa annan fingurinn á -gikknum.
En það var ekki lengur neitt að óttast. Hinir hræðilegu Irokar stóðu