Vikan - 30.04.1969, Blaðsíða 45

því að ég hafi þroskazt og bætt
mig talsvert með aldrinum. Ég er
til dæmis mjög ánægður með mitt
tillag til þessarar nýju hljómplötu
minnar, og enn ánægðari yrði ég
auðvitað ef fólk tæki undir þetta
með mér og keypti þessa plötu.
Hún hefur ekki verið spiluð mikið
í útvarpinu enn. Þetta tekur auð-
vitað allt sinn tíma. En meiripartur-
inn á henni eru óþekkt íslenzk lög,
og þau verða auðvitað ekki þekkt
nema þau séu kynnt. Mér er óhætt
að fullyrða að þó nokkur þeirra eru
mjög skemmtileg. Ég hef haft
ógurlega gaman af þessu og þess
vegna er ég að því.
FULLORÐNA FÓLKIÐ Á EKKI AÐ
FORÐAST ÆSKUNA
— Þú hefur að sjálfsögðu verið
farinn að syngja fyrst þegar þú
mundir eftir þér.
— Ég var mjög ungur þegar ég
tók lagið fyrst. Opinberlega var
það v[st fyrst 1938, í Drengjakór
Reykjavíkur. rem Jón Isleifsson org-
elleikari sticrnaði. Þar var ég þang-
að t:l én komst í mútur.
— Svo byrjaðirðu á dægurlaga-
söngnum á stríðsárunum.
— Já, undir lok þeirra. Ég söng
þá á flestum skemmtistaðanna sem
þá voru, Iðnó, Tjarnarkaffi, eða
Oddfellowhúsinu eins og það var
þá kallað, og Gúttó, Alþýðuhúsinu,
og svo kemur Sjálfstæðishúsið fjöru-
tíu og sex. Þá byrja ég þar með
Aage Lorange. Var þar eiginlega al-
veg í tvö ár.
— Nú skiptist fólk talsvert milli
skemmtistaðanna eftir ýmsu, til
dæmis aldri. Hvernig var það þá?
— Sú skipting var ekki fyrir
h=?ndi þá og mér er engin launung
á því að ég tel mjög miður farið,
að hennar skuli farið að gæta nú.
Það má kannski segja að elli og
æska eigi ekki saman, en til dæmis
börn og foreldrar, það er annað
mál. Æskumaður, átján ára eða um
tvítugt, sem fer út að skemmta sér,
hann lærir hegðun á því að vera
innan um fullorðið fólk. Þegar hann
hins vepar fer út á meðal jafnaldra
sinna aðeins, þá þarf aðeins einn
ólátabelg til að spllla stemning-
unni í nokkur hundruð manna hóp.
Hann getur skapað stemningu, sem
er óæskileg á slíkum stað. Það er
auðvitað ( lagi að til séu sérstakir
skemmtistaðir fyrir æskulýðinn, en
æskan á ekki að einblína á þá staði,
og fullorðna fólkið á ekki að flýja
æskuna. Það á ekki að seg:a uss!
— eins og það segir — það eru ein-
tóm;r krakkar hér. Þetta er della!
Mér finnst að nú sé gert alltof mik-
ið af þvf að sundra þessu, að skilja
að æskuna og gamla fólkið. Við gæt-
um minnzt á gömlu dansana í þessu
sambandi. Þangað kemur eldra
fólk, en þó enn fleira af því yngra,
og þetta gengur ágætlega.
VIÐ ÞURFUM NÆTURKLÚBBA
— En virðist þér fara vaxandi að
fólk skiptist á staðina eftir stéttum,
'tarfshópum, og svo framvegis?
— Nei, það finnst mér ekki.
Stundum hefur verið sagt við mig:
Hvernig geturðu unnið á þessum
stað eða hinum? Fólkið þar, er
sagt, er alveg ómögulegt. Þá at-
huga menn það ekki að fólkið, sem
það talar um, var að helmingi til
á einhverjum öðrum stað kvöldið
áður.
Og svo er það eitt sem vantar,
og sjálfsagt er að sé í Reykjavík, en
það eru næturklúbbarnir. Þeir hefðu
átt að vera komnir fyrir löngu sið-
an og lágmark að þeir séu tveir
eða þrír.
— Þú ert þá andvígur lokun þess-
ara klúbba, sem spruttu upp fyrir
skemmstu?
— Ég ál(t að klúbbarnir ættu að
vera opin hús, opnir öllum. Ekkert
pukur. Auðvitað má einnig stofna
einkaklúbba, sem eru aðeins fyrir
meðlimi, en þeir eru allt annars
eðlis en hinir.
— Það er oft um það talað að
Islendingar séu öðrum mönnum
verri við vfn. Hver er þfn reynsla
af þvl?
— Þegar ég var [ Kaupmanna-
höfn um árið og á leið til Finnlands,
P
sögðu kunningjar mfnir þar, mús-
fkantar, nei blessaður, hvernig dett-
ur þér í hug að fara þangað, þetta
er stórhættulegt, það er svo mikið
fyllirí þarna. Ég hef ekki þá sögu
að segja af Finnum. Ég hef hvergi
unnið þar sem er betri og yndis-
legri framkoma. Fólkið glæsilegt,
hreinlegt og fágað. Svo að ég get
ekki tekið undir allt þetta fvlliriis-
og slagsmálatal um Finna, ég hef
ekki reynt það af þeim. Sama er
sagt um Islendinga, að þeir séu
fyllibyttur og slagsmálahundar. —
Sama er um Svía, það var sagt að
þeir væru með vasapelafyllirí út
um allar sveitir, en ekki gat ég séð
að þar væru slagsmál eða læti út
af drykkjuskap. í Noregi sá ég að
þeir voru með vasapela, en ekki
voru þar heldur nein læti.
— Var það á sveitaböllum?
— Já, það var á dansleikjum
undir beru lofti, á pöllum. En hvað
fyllirtið snertir, þá held ég eitthvað
sé orðum aukið með það, hjá ís-
lendingum sem öðrum. Það sem mér
finnst hvað athugaverðast við okk-
ar skemmtanamenningu er að það
er of margt í húsunum á föstudög-
um og laugardögum. Og það er
kannski fólkinu sjálfu að kenna, það
vill bara vera þar sem nógu margt
er.
MIKLU MEIRI SLAGSMÁL
ÁÐUR FYRR
— Hefur bragurinn á stöðunum
breytzt síðan þú byrjaðir?
— Já, það voru miklu meiri slags-
mál áður fyrr. Svoleiðis er eigin-
lega alveg búið nú, sem betur fer.
Þetta á líka við úti um land. Við
fórum víða um í sumar leið og spil-
uðum, en urðum engra illinda var-
ir. Þetta á lika við um staðina fyrir
austan fjall, þar sem stundum hafa
verið hættuleg böll. Ein ástæðan til
þessa getur verið hve húsin úti: á
landi eru orðin skemmtileg, mörg
hver. En þetta var öðruvísi fyrir svo
sem tuttugu árum eða svo. Þá gat
það átt sér stað að heill hópur
manna kæmi á dansleik með það
eitt fyrir augum að hleypa honum
upp. Þeir komu kannski eins og
NÝTT EFNI
NÝTT SNIÐ
GEFJUN
KIRKJUSTRÆTI
18. tbi. vikan 45