Vikan - 30.04.1969, Blaðsíða 31

líta út eins og sjálfsmorö, þé
verður sú dauða að hafa vatn í
lungunum. Hún verður að anda
eftir að hún kemur í vatnið.
Annars leiðir rannsóknin í ljós
morð.
— Þú hugsar fyrir öllu, sagði
hann lágt. Síðan tók hann utan
um Janine, lyfti henni eins og
barni í fang sér og gekk gegn-
um dyrnar, sem lágu út í garð-
inn.
XI.
Metropolitanvélin, sem dr.
Haller flaug með, lenti á rétt-
um tíma í Múnchen—Riem.
Hann steig ásamt flestum öðr-
um farþegunum inn í farþega-
bílinn og ók með honum inn í
miðborgina.
Nokkrum mínútum yfir tíu
stóð hann undir Neonljósunum
við brautarstöðina. Blaðasalar
hrópuðu háværir dagblöð morg-
undagsins til sölu. Leigubílstjór-
ar lágu upp við bíla sína og töl-
uðu saman.
Hann hikaði andartak. En þá
ákvað hann að fara fótgangandi.
Hann mundi verða í hæsta lagi
fimmtán mínútur að hótel Sans-
soue.
— Gott kvöld, herra læknir.
Það var dyravörðurinn, sem
heilsaði honum. — Þér eruð
óheppinn. Ungfrú Laurent er
ekki við.
— Nei.
— Þér vitið líklega ekki, hvar
hún er?
— Því miður.
Haller hugsaði sig um, síðan
fór hann eftir skyndilegri hug-
dettu sinni og spurði: Herra
Kirn, þér eruð jú þekktur fyrir
minni yðar — segir nafnið Sie-
bert yður nokkuð?
— Það er pylsuverksmiðja í
Múnchen með því nafni.
— Ég á ekki við hana.
— Fyrir nokkrum dögum gisti
Berlínarbúi nokkur með því
nafni, hérna, en þér eigið lík-
lega ekki heldur við hann.
— Jú, sagði Haller í flýti. —
Það gæti verið hann. Að því til-
skildu að hann heiti Júrgen að
fornafni.
Dyravörðurinn blaðaði í bók
sinni. — Já, hérna stendur það.
Júrgen Siebert, auglýsingastjóri,
hann var hér eina nótt.
Það, sem gerði hann miður
sín vegna þessara upplýsinga,
var í raun og veru aðeins dag-
setningin. Þetta var fyrir nærri
því viku. Hann hafði hitt Janine
oftsinnis síðan. Og hún hafði ekki
sagt honum neitt. Ekki nefnt það
á nafn, að hún hefði hitt mann
sinn aftur?
— Takk fyrir, sagði hann vél-
rænt.
— Á ég að skila einhverju til
ungfrú Laurent? spurði dyra-
vörðurinn.
— Ég verð inni á barnum,
svaraði hann: — Og mun bíða
hennar þar.
Hve hlægilegt honum fannst
allt í einu þetta nafn,, ungfrú
Laurent. Allt var hlægilegt,
falsaða vegabréfið, sem hann
hafði útvegað henni, ferðin til
Múnchen, dáleiðslutímarnir,
bónorð hans . . . allt var hlægi-
legt frammi fyrir þeirri stað-
reynd að hjónin Siebert höfðu
hitzt hér fyrir viku síðan.
Haller fór ekki einu sinni úr
frakkanum, þegar hann settist
á einn barstólinn. Svipbrigði
hans hljóta að hafa verið eitt-
hvað furðuleg, þar sem bar-
þjónninn spurði hann: — Líður
yður ekki vel?
— Jú, hreytti hann út úr sér.
— Færið mér tvöfaldan koníak,
þá mun mér líða enn betur.
Hann fann sterka löngun til
þess að drekka sig fullan. Áfengi
gaf manni að minnsta kosti
traust um stundarsakir. Og heil-
inn hætti þá að starfa.
En áður en hann var orðinn
drukkinn, að nokkru ráði lagði
hann sömu spurningu fyrir bar-
þjóninn, sem hann hafði lagt
fyrir dyravörðinn: — Þér þekk-
ið líklega ekki af tilviljun mann
nokkurn að nafni Siebert?
— Jú, svaraði maðurinn, —
hann er frá Berlín. Hann sat
hérna heilt kvöld með ljóshærðu
stúlkunni, sem býr hérna á
hótelinu. Myndarlegur maður,
auk þess.
— Já, mjög myndarlegur, end-
urtók dr. Haller og var erfitt
máls. — Þau hljóta að hafa
þekkst nokkuð vel, ekki satt?
Svar barþjónsins kom dr.
Haller á svipstundu aftur til
sjálfs sín: — Nei, þau þekktust
alls ekkert. Þau kynntust fyrst
hérna.
Stephan hristi höfuðið. — Lík-
lega eigum við ekki við sömu
stúlkuna....
— Ég á við ungfrú Laurent,
sagði barþjónninn. Haller beygði
sig fram yfir borðið. — Ætlið
þér líka að fullyrða að þau hafi
ekki þúazt?
— Ég fullyrði það ekki aðeins,
ég veit það. Maðurinn leit allt
í einu með vanþóknun á hann.
— Ég læt ógjarnan spyrja mig
spjörunum úr um gesti mína.
En hvað þeim tveimur viðvík-
ur, ef þér viljið heyra það ber-
um orðum: þau áttu örugglega
ekkert saman.
Nú var hann með fullkomlega
réttu ráði. En aftur á móti full-
komlega úr sálrænu jafnvægi.
Hann fann til smákiprings í
maganum. Skyldi Janine ekki
hafa þekkt eiginmann sinn?
Og ef ekki — hvers vegna
hafði Júrgen Siebert þá ekki
gefið sig fram.
Hvað í fjandanum var hér á
seyði.
Dr. Haller bað um reikning
sinn, skildi smápeningana, sem
hann fékk til baka, eftir og þaut
út í næturmyrkrið.
Hann þurfti að flýta sér of
mikið til þess að ganga lengur.
Hann kallaði á leigubíl, lét fall-
ast niður á baksæti hans.
— Til Bayerischen Hof, sagði
hann.
Nóttin var dimm. Engar
stjörnur, ekkert tunglskin ...
aðeins þungbúinn, skýjaður
himinninn. Bakhlið Westphal-
hússins var einnig dimm. Enginn
ljósgeisli þrengdi sér út í myrkr-
ið.
— Þú getur ekki villzt, sagði
Gaby við hann, — þú gengur
meðfram þessu grenigerði al-
veg að girðingunni. Þar kemurðu
að litlum dyrum, þær eru opn-
ar. Fimmtíu metrum beint það-
an standa tvær beykihríslur, þar
byrj ar stígurinn . . .
— Ágætt, tók Júrgen fram í
fyrir henni, — ég mun síðan rata.
— Stígurinn er frekar sleipur,
þú verður að gæta þess að renna
ekki til. Fólk getur auðveldlega
vaknað úr dái við högg.
— Nokkuð fleira? spurði hann
með andann á lofti.
— Já, hvíslaði Gaby, — láttu
ekki rugla þig. Fyrst kemurðu
að gamla fljótinu. Þú verður að
fara yfir það, þá ertu alveg við
árbakkann.
Gaby stóð í dyragættinni. En
það var svo dimmt, að hann gat
með naumindum greint útlínur
hennar.
— Ég bíð þín hér.
Það var hið síðasta, sem hann
heyrði. Dyrnar skelltust í lás.
Hægt hóf hann göngu sína, skref
fyrir skref, með fram grenigerð-
inu. Snjórinn var nú alveg
bránaður. Breiðar grasspildurn-
ar voru gráar og eyðilegar. Vind-
urinn þeytti gömlu laufi yfir
þær.
Hann varð að horfa á andlit
Janine, á fölt, sofandi andlit
hennar, sem lá við brjóst hans.
Á þessari óheillastund vaknaði
hjá honum minning: hvernig
hann hafði borið hana yfir þrösk-
uldinn á fyrstu íbúðinni þeirra.
Hann hafði þá haldið henni
nærri því nákvæmlega svona í
örmum sér. Og ennþá mundi
hann orð hennar þá. Hún hafði
þá hlegið: Ég er hrædd um, að
þetta verði í eina skiptið, sem
þú berð mig eitthvert á örm-
um þér.
Nei, það var ekki eina skiptið.
Nú hélt hann aftur á henni. Og
hún var ennþá jafn létt og þá.
Það var ekki erfitt að bera hana.
Alls ekkert erfitt.
Þótt svitinn rinni eftir andliti
hans í straumum, þótt velgju
setti að honum, svo hann var
nærri búinn að kasta upp, þá
stóð það ekki í neinu sambandi
við þunga hennar.
En Júrgen beit saman tönn-
um sínum, svo blæddi úr vör-
unum. Þú getur verið kominn
aftur eftir tíu mínútur, hafði
Gaby sagt. Og hann mundi vera
kominn aftur eftir tíu mínútur.
Júrgen byrjaði að hlaupa. Og
hann hugsaði: þetta verður að
ganga fljótar. Ég verð að vera
kominn aftur fyrr.
Þegar hann fór gegn um litla
garðshliðið út af lóðinni og
hafði komið auga á silfraða
stofna beykigreinanna, var hann
nærri þvi dáinn af hræðslu
vegna kattar.
Rauðbrúnt dýr, sem réðist að
honum og fylgdi honum síðan
með glitrandi augum. Alltaf
þegar hann sneri sér við, lýstu
þessi viðbjóðslegu kattaraugu
móti honum. Hann stappaði fæti
móti kettinum, en hann lét ekki
hræða sig.
Skrýtið, að hræðslan hafði
þotið um alla limi hans. Hann
gerði gys að sjálfum sér í hug-
anum. Júrgen, láttu köttinn eiga
sig. Skiptu þér ekki af honum.
Kettir geta ekki talað, þeir eru
engin vitni, þeir eru ekkert . .
Einbýlishús Westphals stóð
við strönd Isarfljótsins. Stígur-
inn, sem hann kom nú á, var
mjög brattur niður á við. Gaby
hafði varað hann við með réttu.
Hann varð að fara mjög var-
lega, skref fyrir skref, beygja
sig um leið, svo greinarnar rifu
Janine ekki í andlitið. Hann
yrði að forðast allt, sem gæti
vakið hana.
Vakna, horfa á hann, spyrja
hann — það hefði orðið verst af
öllu. Nei, þá hefði ekki verið
hægt að útskýra neitt. Því nú
Framhald á bls. 39
18. tbi. VIKAN 31
HENDUR HENNAR TITRUÐU EKKI. ÞETTA VAR ALLT í ÁÆTLUN HENN-
AR, ÖHAGGANLEGRI MORÐÁÆTLUN, SEM FRAMKVÆMD YRÐI LIÐ
FYRIR LIÐ.