Vikan - 30.04.1969, Blaðsíða 44

Haukur Mortens
Framhald af bls. 29
fyrsta lagið sem gerði Presley fræg-
an. Þetta var yfirgengilegt, fannst
manni þá, það var svo mikið beat
í þessu og orðaflaumurinn eftir því.
En þegar maður hlustar á þetta í
dag, finnst manni þetta bara róleg
glaðning. Síðan koma Bítlarnir.
Bítlamúsíkin og rokkmúsíkin, þetta
tvennt er í raun og veru það sama,
þegar öll kurl koma til grafar. í
Ameríku kalla þeir þetta allt saman
rokkmúsík ennþá, bítlamúsíkina líka.
Ég var á ferð í Bandaríkjunum 1965,
og þegar minnzt var á Bítlana við
þá, þá sögðu þeir: nú þetta er bara
rock and roll music. Það er líka
áberandi með þessar ensku hljóm-
sveitir, sem fara til Bandaríkjanna
og verða vinsælar þar, þær spila
öðruvísi músík en spiluð er í Eng-
landi.
— Það er þá einhver smámunur.
— Jú, það er lítilsháttar frábrugð-
44 VIKAN 18 tbl-
ið, munur á beati og hvernig þeir
færa þetta fram. Þetta er áberandi
með hljómsveitir eins og Herman
Hermits, sem vinna mikið fyrir
Bandaríkjamarkað, og til dæmis
Dave Clark Five, þeir framleiða allt
aðra músík en þær hljómsveitir,
sem vinna að staðaldri í Englandi.
En hvað Bítlana varðar yfirleitt, þá
hafa þeir vissulega látið mikið gott
af sér leiða í dægurlagamúsíkinni.
En ég held þó að þetta sé eitthvað
að breytast.
OF MIKILL HÁVAÐI
— Hverju heldurðu að helzt sé
von á í staðínn?
— Það er mikið talað um þjóð-
lagamúsík þessa dagana, en í raun
réttri er þjóðlagamúsík nokkurn
veginn það sama og dægurlaga-
músík. Heitið þjóðlagamúsík er bara
nýtt vörumerki til að selja. Trommu-
beatið kannski tekið burtu og sterk-
ari bassi og rytmagítar haft í stað-
inn. En eftir því sem mér heyrist
mætti segja mér að það yrði kann-
ski Dixieland eða Gay Twenties
Style, sem kæmist á yfirborðið á
næstunni. Það er mest undir því
komið hvað selst. Hér er það bis-
nissinn sem ræður mestu eða öllu.
— Nú eru fyrirbrigði eins og
Ijóðasöngur, protestsöngvar og
fleira af því tagi í tízku. Hvernig
lízt þér á það?
— Þetta prótest kemur aðallega
frá Bandaríkjunum í sambandi við
Víetnam. En ég hef grun um að
hugsjónin sé þar ekki ein á báti,
frekar en annars staðar. Menn hafa
uppgötvað að þetta selst, og þú
verður þetta fyrst og fremst biss-
niss.
— Hvað finnst þér um þær ís-
lenzku hljómsveitir unga fólksins,
sem mest hefur kveðið að undan-
farið?
— Mér finnst Hljómar hafa gert
margt vel. Þeir lifa náttúrlega sér-
staklega á því að þeir hafa haldið
svo vel og lengi saman. Það er
mikið atriði. Svo er það hljómsveit
sem heitir Roof Tops sem virðist
ágæt. Flowers og fleiri mætti líka
nefna. Annars er það athyglisvert,
nú þegar mest er talað um ung-
lingahljómsveitir og bítlahljómsveit-
ir, að þegar maður fer á samkomu-
húsin nú í dag eða restaurationirn-
ar, þá eru þetta allt menn upp und-
ir fertugt sem stjórna danshljóm-
sveitunum, Magnús Ingimarsson á
Röðli, Ólafur Gaukur á Hótel Borg,
Ragnar Bjarnason á Sögu, Carl
Lilliendahl á Loftleiðum, svo að það
vantar ekki að eldri mennirnir séu
með ennþá. En samt — mér finnst
hávaðinn of mikill. Alltof mikill.
Það heyrir maður þegar farið er út
á staðina — það gerir maður þegar
maður hefur frjálst kvöld, verður
að gera það til að vita hvar maður
stendur og hvað er á gangi. Ég álít
til dæmis um fólk, sem komið er
um tvítugt, að það sé alveg hætt að
hafa gaman af þessu svona. Það
hefur áhuga á melódíunni, sem
verður vinsæl, en ekki á hávaðan-
um. Það er alveg öruggt. Og mað-
ur tekur líka oft eftir því að full-
orðið fólk hefur áhuga á bítlalagi,
en það hefur ekki áhuga á því
fluttu með þeim hávaða sem nú
viðgengst hér á restaurationunum.
Ég skil ekki þá veitingamenn, sem
vilja láta framleiða hjá sér þessi
diöfuls læti. Ég hef oft talað við
fólk, sem kvartar yfir þessu, hefur
be:nlínis flúið staðina: það er ekki
hæqt að vera þarna fyrir hávaða,
segir það.
RÖDD'N HEFUR ÞROSKAZT
— Þú hefur stundað hljóðfæraleik
eitthvað jafnframt söngnum.
— Éq soilaði nú ekki mikið. Lék
á básúnu þegar ég var í Iðnskólan-
um, þá í skólahliómsveit, en ann-
ars hef ég ekki gert mikið af því.
Það er kannski einkum veqna bess
að maður hefur alltaf haft nóq að
gera með raddböndunum. Fkki hef
ég heldur lært söng beinlínis. en
fór á sínum tíma til allmarqra söng-
kennara, meðfram að gamni mínu.
Til Péturs Jónssonar oq Siaurðar
Skagfields, til dæmis. Éo fór líka
til söngvara, sem éq oeri ekki ráð
fyrir að vilji láta nafns síns oetið,
en hafði lært í Svíþióð cq hefur
kennt mörqum söna. Af honum var
hæqt að læra mikið. Það er nefni-
lega ekki nóg að vera söngvari,
maðurinn verður líka að hafa hæfi-
leika til að kenna. Oq það hefur
hann. En ég var nú kannski ekki
akkúrat á þeim buxunum að læra
mikið að synoia. En þetta hefur nú,
mí seqia, gengið ágætlega . , .
— Maður hefði getað ætlað að
bú hafir lagt mikið upp úr að
þjálfa röddina, fyrst henni hefur
heldur farið fram með árunum en
hltt.
— Já, mér finnst röddin frekar
hafa broskazt en hitt. Ég var fyrir
skömmu að bera saman túlkunina
á laainu Til eru fræ, sem ég söng
inn á nýju plötuna mína, og sem
én söng líka fyrir fimmtán ár-
um, og mér fannst árangur-
inn allur annar og betri nú. Ég vil
ekki leggja allt upp úr samanburði,
en ég held að enginn vafi sé á