Æskan - 01.08.1937, Side 8

88
ÆSKAN
hafði verið talað, og var búíð að gera við hann.
Það hafði tekist prýðilega, og reyndist liann nú
betri en nýr væri.
»Verið þið sælir, verið þið hlessaðir«, sagði Bobbí,
áður en lestin hafði blásið lil lírottferðar. »Mér
mun alltaf þykja vænt um ykkur og sömuleiðis
um manninn, sem endurbætti gufuvél Péturs«.
Á heimleiðinni, upp brekkurnar, hélt P.étur fast
utan um gufuvagninn sinn, meðan Bohhí var að
segja þeim frá æfmtýri sínu.
V.
f fangelsi og fjötrum.
Dag nokkurn fór mamma ein lil horgarinnar.
Börnin áttu að koma til stöðvarinnar og sækja
hana, þegar hún kæmi aftur. Og vegna þess, hve
stöðin var þeim kær, voru þau komin þangað,
löngu áður en von var á lestinni, sem mamma
þeirra ætlaði að koma með.
Þetta var í júlí. Veður var samt kalt og talsverð
rigning. Þau ætluðu sér að híða á vagnstöðvarpalli
þeim, er var fyrir Lundúnalestirnar, því að sá
pallur, sem lestirnar komu að, var svo blautur, og
regnið draup inn í skýlið, sem fcrðafólkið heið í.
Tíminn leið furðu fljótt, nóg var lil að skemmta
sér við, fyrir hörnin. Tvær lestir áttu að fara til
Lundúna, og ein átti að koma þaðan, áður en sú
lest kom, sem von var á, að móðir þeiria yrði með.
»Líklega fer nú að stytta upp«, sagði Bobhí, »en
mér þykir samt vænt um, að eg tók regnkápuna
og regnhlííina hennar mömmu með«.
Á lestinni, sem var að leggja af stað til Lundúna,
voru þeir lestarstjórinn og kyndarinn, sem áður
um getui', og nú töldust með bestu vinum barn-
anna. Jim spurði eftir gufuvagni Péturs, en í sama
bili kallaði lestarstjórinn: »Af stað!« Og lestin hrun-
aði af slað eflir járnhrautarteinunum. Börnin horfðu
á eftir henni, þar til hún hvarf fyrir bugðu á lin-
unni, og síðan héldu þau áfram að leika sér, inni
í hiðklefanum.
Þeir, sem komið höfðu með lestinni, voru nú
farnir að tínast burt, er þeir höfðu skilað farseðlum
sínum, svo að hörnin bjuggust við, að vagnstöðvar-
pallurinn myndi nú vera orðinn mannlaus, en það
reyndist ekki vera rélt. Þarstóðþélturhópurmanna.
»Halló!« hrópaði Pétur. »Þarna er víst eilthvað
um að vera«. Börnin hlupu niður af pallinum. Þau
komu að mannfylkingunni, en sáu ekkert nema
bökin á fólkinu, sem voru rennvot af rigningunni.
Menn töluðu hver í kapp við annan, og það
leyndi sér ekki, að eitthvað liafði komið fyrir.
»Eg lield, að hann sé vitskertur«, sagði maður
nokkur, er virtist vera bóndi, og Pétur sá framan
í sólbrennt ándlit hans, um leið og hann sagði þelta.
»Mín skoðnn er, að það ætti að fara með hann
til lögreglustöðvarinnar«, mælti ungur maður, er
stóð þar með hakpoka í hendi.
»Nei, fremur á sjúkrahúsið«, sagði annar.
»IIafið ykkur nú á hurt, eg skal ráða fram úr
þessu máli«, sagði stöðvarstjórinn nú fastur og á-
kveðinn.
En fylkingin hreyfði sig ekki. Alll í einu heyrðist
hávær rödd. Börnunum varð bilt við, því að
talað var á erlendu tungumáli, sem þau höfðu
aldrei heyrt áður. Þau könnuðust bæði við frönsku
og þýsku. Frönsku lærðu þau í skólanum, en
Emma frænka þeirra kunni þýsku, og hafði oft
sungið þýska söngva fyrir þau.
En enginn, sem þarna var viðsladdur, skildi þetta
mál, fremur en börnin, og var það nokkur huggun.
»Hvað er liann að segja?« spurði bóndinn.
»Það líkist einna mest frönsku«, sagði stöðvar-
stjórinn. Hann hafði verið einn dag í Boulogne.
»Nei, það er ekki franska«, sagði Pétur.
»Hvaða mál er það þá?« spurðu margir í senn.
En Pétur Iróð sér í gegnum þyrpinguna, þar til
liann varð einn þeirra fremstu.
»Eg veil ekki, livaða mál það er, en franska er
það ekki, svo mikið er víst«, sagði Pétur.
Ilann sá nú manninn, sem öll athyglin beindist
að og talað hafði hina ókunnu tungu. Hann hafði
sítt hár og ílóttaleg augu. Klæði lians voru tötrar
einir, og ólík að sniði öllum þeim fötum, sem
Pétur hafði séð. Hendur mannsins skulfu og varir
hans titruðu, er hann hóf mál sitt á ný.
»Nei, það er ekki franska«, sagði Pétur aftur.
»Reyndu að tala við liann frönsku, ef þú getur
það«, sagði bóndinn.
^Parlez1) vous francais?«, byrjaði Pétur hinn
djarfasti.
í einu vetfangi hörfaði mannþyrpingin til hliðar,
þvi að maðurinn stökk frá múrnum, er hann hafði
hallað sér upp að og greip um báðar hendur Pét-
urs og lét nú dæluna ganga, án aíláts.
Pétur skildi eklu eilt einasta orð af því, sem
maðurinn sagði, en hann þekkti hreiminn.
»Þetta er franska«, sagði hann og sneri sér að
mannþyrpingunni, sigri hrósandi.
»Hvað er hann þá að segja?«
Pétur varð að viðurkenna, að hann skildi það ekki.
»Nú verð eg að biðja ykkur um að gjöra svo
vel og fara«, sagði stöðvarstjórinn, »eg skal taka
þenna mann að mér«.
1) Talið þcr frönsku?