Æskan - 01.08.1937, Blaðsíða 15

ÆSKAN
95
sem hann sveif í. Vélin var bilnð, í bátnum voru
engar árar, og innan skanims mundi bátinn reka
upp að björgunum, veslan megin fjarðarins, og
þar ])eið bans dauðinn og ekkert annað.
Hann stóð upp í bátnum og fór að virða fyrir
sér brimgarðinn við klettana. Hann var ægilegur.
Risavaxnar haföldur skullu upp að björgunum,
bver af annari, með því heljárafli, að bið æfa-
gamla sjávarbjarg, sem um margar aldir bafði
borfst í augu við brikaleik bafsins, nötraði.
Það fór brollur um Loft, er liann liugsaði til
J)ess, að innan lílillar stundar myndu öldurnar
benda bátkrílinu hans upp að bjárginu og mola
bann þar mjölinu smærra, og þar myndi bann
sjálfur lúka sinu vesala lili. Hvað skyldi þá verða
um lconuna hans og börnin? Þau áttu engan að,
er liann væri fallinn frá. Hann minntist orða
sinna um morguninn, er gamli formaðurinn bafði
spurt hann þeirrar spurningar, er liann var nú
að leggja fyrir sjálfan sig. Þá liafði bann svarað,
að þau yrðu að sjá um sig sjálf, bvort sem bans
missti við eða ekki. En nú formælti liann of-
drykkjunni í buganum. Hún var undirrót allrar
ógæfu hans.
Og bvað var nú til ráða? Ekkert! Alls ekki neitt!
Báturinn færðist nær og nær, senn myndi öllu
vera lokið. Hann gal enga björg sér veitt. Þá
hugkvæmdist bonum að reyna að biðja til guðs.
En var það til nokkurs hlutar? Gat bænin nokkuð
bjálpað bonum? Það var næsta ólíklegt. En reyna
málti það. Ekki gal það spillt neinu. En hvernig
álti bænin að vera? Loftur var ekki vanur bæna-
lestri. Átli hann að lieita því, ef hann kæmist lífs
af, að ganga i bindindi og drekka aldrei framar?
Það var reynandi.
Loftur sat kyrr á þóftunni. Hann l'ól andlitið i
böndum sér og tók að biðja eittbvað á þessa leið:
»Góði guð, þ.ú sem sér yfir beim allan. Þú lilýt-
ur að vita, að eg er staddur í lifsbaska, og nú
bið eg þig af öllu bjarta að frelsa mig, því að eg
veit að þú getur það. Og eg beiti þvi, ef eg kemst
lífs af, að eg skal aldrei bragða vin framar, og
þelta lo.forð skal eg efna«.
Rétt í þvf, er Loflur var að enda við að lesa
bænina, reis stæi'ðar alda yflr bátinn, sem nú var
kominn inn undir brimgarðinn utan við kleltana.
Loftur fann kaldan sjóinn falla yfir sig, og straum-
inn toga í sig með beljarafli. Hann greip danða-
baldi í þóftuna, sem bann sat á, til þess að skol-
ast ekki útbyrðis. Þegar báturinn var aftur kom-
inn upp á ylirborðið, sat Loftur breyflngarlaus
og utan við sig. En skyndilega brökk hann við.
Hann þóttisl heyra mótorskelli gegnum brimgný-
inn. Gat það verið, að einbver bátur væri á leið-
inni? Nei, það var alveg óbugsandi, að nokkur
væri á ferð í slíku veðri, og nú heyrði bann ■— að
þeir komu frá hans eigin vél. Hún var komin í
gang, og gekk á þremur kertum. Það var ekki um
að villast, aldan bafði baft einkennileg ábrif á
lleira en bann.
Loftur þakkaði guði af öllu bjarta. Síðan leil
bann lil klettanna og sá, að liann var ægilega
nærri þeim. Hann tlýtli sér að setja bátinn af stað.
Loftur stýrði á sljórnborða, til þess að komast úl
úr brimgarðinum. Síðan bevgði bann við og tók
stefnu á þórpið. Hann gætti vel að liverri öldu, er
varð á vegi bans og slýrði timlega fram bjá þeim,
en mændi þó alltal’ lil lands. Hann sá fjöllin fyrir
ofan þorpið smá skýrast og brált sáust stærstu
búsin greinilega. Hann sá lleiri og lleiri, og loks
lók bann að gela greint menn á götunum. Þannig
béll bann áfram að stara til lands, eins og bann
befði aldrci séð þenna stað fyr, og bann tautaði
fyrir munni sér í sífellu. »Eg er á leiðinni til lands,
og báturinn minn gengur á þremur kertum, með
guðs bjálp«.
Loks var hann kominn að skerjunum utan við
böfnina, og nú varð bann að liafa sig allan við og
hafa allan buga við stjórnina á bátnum. Honum
tókst að komast slysalaust inn fyrir skerin, og brátt
var liann lagstur við bryggju.
Hópur manna stóð á bryggjunni, er bann lagðist
að. Loftur llýtti sér upp á bryggjuna og heilsaði
þeim glaðlega, eins og bann hafði oft gert áður, er
bann var ódrukkinn. Hinir þyrptust utan um bann
með mestu fagnaðarlátum og spurðu liann spjör-
unum úr um ferðina, en liann leysli greiðlega úr
spurningum þeirra og sagði þeim allt af létta um
ferðina. Þegar liann hafði lokið frásögn sinni, kom
kona bans niður á bryggjuna og heilsaði bonum
Itlíðlega. Hiin leit úl á sjóinn, er bóndi liennar
var nýsloppinn af og mælti:
»Hvernig stendur á þvi, að þú varst svona lengi?
Hvers vegna komstu ekki strax, þegar veðrið versn-
aði, eins og Jónas formaður? Eg var orðin svo
brædd um, að eilthvað befði komið fyrir þig«.
Lol'lur þagði um stund, en siðan mælti bann:
»Það var allt samaií drykkjuskapnum að kenna,
að eg fór á sjóinn í morgun, ef eg befði verið
ódrukkinn, liefði eg hvergi farið. Eg lagði af stað
beimleiðis skömmu eftir að veðrið versnaði. Allt
gekk vel, þar til eg var kominn inn á miðjan fjörð.
Þá stansaði vélin allt i einu, og bátinn fór að reka
Framli. á bls. 98.