Æskan - 01.08.1937, Page 18

98
ÆSKAN
il laun hann gæti fengið, þá skipíi hann íljótt um
skoðun. Hann réðisl lil Fox kvikmyndafélagsins,
og lék hjá því í 11 ár, og alltaf »co\vboy«-hlutverk.
Þar fékk hann tækifæri lil að sj'na, livað hann gat.
Hann varð ákatlega vinsæll um öll Bandaríkin.
Það sést hest á því, að stofnuð voru Ðuck Jones
félög víðsvegar um landið. í þeim voru 5 miljón-
ir drengja og telpna, alll saman álnigasamir ung-
lingar. í félögunum voru haldnir fyrirlestrar og
sagðar sögur um »co\vl)oy«-lif og afrek og æfin-
týri, unglingunum kennt að riða og rala iiti á slétt-
unum og hjarga sér á allan hátt. Og öðru hvoru
tekur Buck Jones sér ferð á hendur og heimsæk-
ir félögin.
Buck er alþýðlegur maður og lætur lílið yfir
sér. Honum er lítið gefið um bila og járnbrautar-
lestii’, og heldur því fram, að hestarnir séu hestu
vinir mannanna. Silfri, eftirlætið hans, á sér liest-
lnis við hliðina á ibúðarhúsi eigandans, og það er
svo rúmgott og vandað og rikulega húið út, að
það er miklu líkara vönduðu íbúðarhúsi en liest-
húskofa ! G. G. þýddi lausl.
Sumar
Lúður óprcntaðj
><(), sœla suii]artíð!«
nieð þýðri röddu þröstiír kvað
í þéttri skógarlilíð.
»Flýti eg mér nú fljólt af stað.«
Fagnaðarsælt er að hlýða á það,
í laut og hæð hvert liljublað
lifgar sólin hlíð.
Ólina Andrésdóttir.
Stökur
Strýkur um vanga blærinn bliður,
blóniin anga um foldar kinn,
með sól í fangi sælt nú liður
sumarlangi dagurinn.
Fkkert þýðum fargar friði,
foldin skrýðist blómunum,
sælt er að hlýða svanakliöi
á sumarblíðu kvöldunum.
Lækir skvettast skærir niður
skörðum setta fjallakinn,
þeirra létti ljóðakliður
leikur nelt við lniga minn.
Glitrar sær i geislabliki,
gulli slær á öldurnar,
létti blærinn, káti, kviki
kyssir þær á varirnar.
Guðjón Kristmundsson.
Dægradvöl
Áður liefi eg sent ykkur vísur með
sagnorðum og lýsingarorðum. Mér iáið
þið vísu með nafnorðum, og aðrar
tvær með eiginnafnorðum. Fið getið
raðað orðunum og nöfnunum á ýmsa
vegu ykkur til gamans, en þó þannig,
að úr þeim verði aðrar vísur með
sama bragarhætti, sem kallast sléttu-
bönd. Pær æfa ykkur einnig í því, að
þekkja orðflokkana þegar þið komið i
skólann.
Nafnorð
Fiaska, gestur, hyrna, há,
linútur, lestur, sunna,
laska, hestur, kvrna, krá,
klútur, prestur, nunna.
llrólfur, Ragnar, Símon, Sveinn,
Sölfi, Hannes, Kálfur,
Snjólfur, Agnar, Högni, Hreinn,
Ilelgi, Jannes, Álfur.
Hanna, Vigga, Signý, Sjöfn,
Sæunn, Dóra, Lina,
Anna, Sigga, Dagný, Dröfn,
Dísa, Póra, Stína.
Ingivaldur Nikulásson.
Gamlar gátur
1. Fúsir margir festa það,
fallegt er að vanda það,
góðverk oft að geía, það,
gaman er að heita það.
2. Kerling oft er kennd við það,
karlmenn einir mynda það,
meyjar kunna að meta það,
miljónirnar étur það.
3. Gísli skjótur gerði það,
úr grjóti og torfi sá eg það,
lielst i ljóði lifir það,
lýðir hafa kynnst við það.
4. Margir vilja verða það,
vonbiðlarnir treysta á það,
magaótukt olli það,
ekki er gott að fæða það.
Ráðning á þremur gátunum fyrstu
er eins atkvæðis nafnorð fyrir hverja
vísu, en fjórða vísan, eða gátan, er
þriggja atkvæða nafnorð, sett saman
úr öllum hinum.
Vinarminning
Einu sinni var smalinn að líta eftir
fé, í hálsinum fyrir ofan bæinn minn,
þá fann liann hvítt hrútlamb móður-
Iaust; hann bar það heim, því það var svo
lítið, að liann gat ekki rekið það. Pegar
heim kom, tók kvenfólkið við því til
uppfósturs, og varð það oftastnær mitt
verk að gefa því mjólkina. Litli hrútur-
iun hafði stóran, 'svartan Iilett milli
klaufanna á öðrum afturfætinum og gaf
eg honum þvi nafnið Klaufi. Hann varð
fljótt mjög hændur að mér, og var
venjulega hjá mér þegar eg var við
útivinnu á túninu, en þegar eg fór inn,
Framh. aí' 95. bls.
upp að bjarginu, og þegar eg var kominn inn
undir brimgarðinn hað eg lil guðs í úrræðaleysi
mínu, og eg hét því, að eg skyldi aldrei framar
hragða vin. Eg veit ekki, hvort að það var eitl-
liverl kraftaverk, eða þá tilviljun. En skömmu
síðar fór vélin í gang af sjálfu sér, og úr því gekk
hún á þremur kertum alla leið«.
»IIætt hefir þú verið kominn«, mælli kona hans
og leit á hann með tárin í augunum. En heldur
þú, að þú gelir nú efnt loforð þitt, þegar þú erl
sloppinn úr lífsháskanum?
Loftur þagði drykklanga stund oghorfði úl í bláinn.
Síðan leit hann niður i’yrir sig og svaraði: »Pað
mun' eg reyna, og tnér mun áreiðanléga takast það,
þvi að mig langar ekki í vín framar. Eg hata það«.
Eflir þetta leiddust þau hjónin lieim á leið