Æskan - 01.08.1937, Page 12

92
ÆSKAN
og biksvarta negra. Til beggja hliða við fangana
ganga rómverskir hermenn, til þess að sjá um, að
þeir geri engar tilraunir til ílótta.
»Líltu nú ó! Þarna kemur einn fanginn i'íðandi,«
hrópar Oli, hisSa.
»Sem eg er lifandi, eg held að þetta sé kóngur,«
svaraði Júlíus. »Hann hefir gullkórónu á höfði og
er í purpuraklæðum. Og sjáðu! Þarna á eftir hon-
um koma sjö eða átta konur! Það eru auðvitað
droltningarnar hans«.
Fólksfjöldinn hló og hæddist miskunnarlaust að
gamla kónginum og konunum hans.
»Hvað kemur nú? hrópar Óli alveg forviða.
»Þetta er eins og skógur!«
»Þetta eru stríðsfánarnir, sem þeir liafa fengið í
orustunum. Þeir eru hengdir upp í musteri orustu-
guðsins, Mars«.
Nú hljóma bumbur og básúnur, maður heyrir
söng og fagnaðaróp. Mannfjöldinn tekur að ókyrrast.
»Keisarinn!« hrópar Júlíus. »Sjáðu!«
Og þarna kemur sjálfur keisarinn í stríðsvagni
sínum. Á undan honum fer fylking fríðra riddara
í blikandi herklæðum.
Hann er hár vexti, strangur og þóttafullur á
svip, sýnist Óla. Kallari gengur fyrir og kallar í
sífellu:
»Lifi hinn guðdómlegi keisari, drotlnari heimsins.«
Þúsundir radda taka nú undir fagnaðarópið.
»Keisarinn lifi.«
Óli og Júlíus fýlgdust með sigurfylkingunni til
keisarahallarinnar. Þar nam mannfjöldinn staðar
og mændi á höllina.
»Eftir hverju skyldu þeir nú vera að bíða?«
spurði Óli.
»0, þeir vonast eftir að keisarinn gleðji þá
eittlivað. Þarna er Gallus. Hann ætlar eitthvað að
segja.«
Maður lágvaxinn og nokkuð feitlaginn kom út
á hallarsvalirnar, lyfli upp hendinni og sagði:
»Rómverjar! Keisarinn óskar þess, að allir þegnar
lians gleðjist í dag yfir þessum einstaka ogágætasigri.
Samkvæmt boði herra míns tilkynni eg yður
hér með, að fimm hundruð þrælar eru í þann
veginn að framreiða mikla gnægð matar á torginu,
svo að allir Rómverjar munu geta etið sig metta.
Og til allra leikhúsa borgarinnar fáið þér í dag ó-
keypis aðgang.«
Lengra komst hann ekki. Mannfjöldinn laust
upp háværu fagnaðarópi.
»Panem et circenses!1) hrópaði fólkið og streymdi
niður til torgsins.
1) Brauð og sjónlcikar.
Óli og Júlíus fyigdust með.
Hvarvetna á götunum sá Óli styttur úr bronsi
og marmara.
»Það lítur út fyrir, að hér sé mikið um mynda-
styttur,« mælti Óli.
»Já, við eigum yfir þrjú þúsund í Róm einni, en
flestar þeirra eru fengnar »að láni« frá Grikkjum,
svaraði Júlíus.
Þeir gengu framhjá mörgum og stórum skemmti-
görðum.
»Finnst þér ekki full heitt í dag?« spurði Óli.
»Þarna inni milli trjánna lítur út fyrir að vera
svalt og skuggasælt.«
Já, við skulum skreppa þangað inn. Þarna er
líka Caracallos baðstaður, og þar er nú fínt, svo
að um munar, skaltu vita«.
Þeir gengu gegnum fögur trjágöng og komu
brátt að laug einni, umhverfis liana voru litlir
laufskálar. Þarna voru lika ýms áhöld til líkams-
æfinga. Nokkrir drengir busluðu í vatninu.
Það tók ekki langan tíma fyrir þá Óla og Júlíus
að afklæða sig og steypa sér út í.
En hvað það var hressandi. Óli skildi brátt,
hvernig á því stóð, að vatnið var svo hreint og
tært. Nýtt valn streymdi stöðugt til laugarinnar
gegnum gildar pípur og endurnýjaði það, en í
botninum var útrennsli.
»Þið farið ekki sérlega sparlega með vatnið
hérna,« sagði hann.
»0, nei, við höfum meira en nóg af vatni,«
sagði Júlíus. Það eru hér að minnsta kosti nítján
stórar vatnslagnir eða vatnsþrær, vatnið er leitt
langt að, ofan úr fjöllunum, og þetta eru nærri
þvi eins og heilar ár.«
Þeir voru nú komnir upp úr vatninu, og liðk-
uðu um stund limi sína og notuðu ýmiskonar
leikfimistæki. Óli gat ekki annað en dáðst að fimi
Júlíusar. »Við iðkum líkamsæfingar tvær stundir
á dag. En það er aðeins ákaflega gaman,« sagði Júlíus.
Þessi garður var dásamlegur. Hvert sem litið
var, sáust marmaralikneski, súlur og glæsilegir
pálmaviðir, og glitrandi regnbogar ljómuðu í úð-
anum frá gosbrunnunum, sem voru þarna í garð-
inum, svo tugum skipti.
Allt í einu varð Júlíus órólegur. »Eg verð að
fara heim,« sagði liann. »Eg á að fara í skólann
seinnipartinn í dag. Vilt þú ekki koma með?«
»Getur þú ekki skrópað í þetta eina skipti ?«
spurði Óli.
»Ertu alveg frá þér? Þá fengi eg nú laglega
ráðningu. Eg er nú reyndar ekki farinn að læra
lexíuna.«