Æskan - 01.08.1937, Qupperneq 14

94
ÆSKAii
r
A þremur kertum
Bindindissaga eí'tir Stíganda
Niöurlag
IV.
Það var komið fram yfir hádegi og vcðrið var
enn Iiið sama. En lof'tið var nú liulið dimraum
stormskýjum, er voru á fleygiferð fram og aftur.
Enginn úr kaupstaðnum hal'ði farið á sjó þenna
dag, nema þeir Jónas formaður og Loftur. Þeir
höfðu báðir siglt út í fjarðarmynnið og setið þar
að fiskidrætti fram yfir hádegi; þá var Jónas for-
maður húinn að hlaða bát sinn, og sigldi nú áleiðis
til lands. Ivynlegt þótti honum, að Loftur skyldi
silja svo fast við fiskidráttinn, og uin leið og hann
sigldi fram hjá, kallaði hann lil Lofts og spurði,
hvort hann ætlaði ekki að verða samferða.
»0, nei«, svaraði Loftur. »Farið þið ykkar leið.
Eg ætla að vera hérna slundarkorn enn og reyna
að ná í nokkra þorska í viðbót«.
Jónas hélt nú rakleitt inn fjörðinn, því að nú
var óðum að hvessa, en Loftur skeytti því engu,
en renndi færi sínu að nýju l'yrir horð og liélt
áfram að draga. Ilaun varð ekki var, og eftir litla
stund dró hann færið upp, reif beituna af öngl-
inum og lleygði lionum heitulausum í sjóinn og
tautaði um leið fyrir munni sér: »Það er þá hest
að þeir sjái liann beitulausan, hölvaðir«. Síðan
tók hann upp tlösku sína, fékk sér vænan sopa
og setli hana siðan á þóftuna við hlið sér.
Á meðan þessu fór fram, hafði skyndilega hvesst.
Sjórinn var orðinn úfinn, allstórar öldur skullu
hver á fætur annari á hlið bátsins og hröktu hann
á undan sér áleiðis lil vesturlandsins. Loftur veitti
þessu eftirtekt, þótt drukkinn væri. Þólti honum
Ægir vera orðinn nokkuð nærgöngull við sig og
vildi fyrir livern mun sýna lionum, að ennþá væri
liann eins mátlugur, en til þess að sanna það,
varð hann að koma í veg fyrir, að bátiiin héldi
áfram að reka. Hann varpaði því út akkeri, og
að lílilli stundu liðinni hafði það náð botni. Bát-
urinn snerist upp í vindinn og tók að höggva á
síhækkandi öldunum. Loflur brosti ánægjulega,
leit sigrihrósandi í vindáltina og mælti drýginda-
lega: »Það er þá eg, sem ennþá hef yfirhöndina,
lagsi«. Síðan ilýtli hann sér að ná i flöskuna,
hressti sig á henni, og að því loknu hreiðraði liann
um sig niðri i skut bátsins og hugðist að l'á sér
dálítinn blund, áður en hann færi í land.
Hvildartíminn varð ekki langur. Hvassviðrið
jókst og freyðandi öldur með fannhvítuin földum
risu við himin fram undan bátnum, og skyndi-
lega velti ein þeirra sér yfir bátinn og fyllti hann
af sjó. Loftur hrökk upp með andfælum og stökk
á fætur í dauðans ofboði, allur hundvotur. Hanu
þreif austurstrogið og lók að ausa af kappi, en
rétt er Iiann var nýbúinn að þurrausa bátinn,
kom ný alda, mun stærri cn sú fyrri, og hóf hann
upp á fald sinn. En það var meira en annar akk-
eriskaðallinn þoldi. Það teygðist úr honum eins
og unnl var, en síðan lirökk hann í sundur með
háum hresti. Báturinn tók viðbragð og þeyllisl af
slað undan veðrinu, en Loftur valt um koll. Hann
stóð brátt á fætur aftur. Síðan jós hann bátinn,
sem iiann mest mátti, og færði sig því næst að
þól'tunni, þar sem flaskan hafði verið, og ætlaði
að fá sér liressingu. En ílaskan var horfin. Aldan,
sem sleit akkerisstrenginn, hafði tekið hana með
sér. Loftur varð hæði hræddur og liissa, og nú
varð hann að játa, að í þetta sinn hafði sjórinn
orðið honum yfirsterkari. Loftur sá nú, að ekki
var lil neins að halda þarna kyrru fyrir lengur.
Var nú ekki um aunað að gera en að halda lil
lands, þótt illt væri í sjóinn. Hann selti vélina í
gang, með einu snöggu handtald, og settisl við
stýri. Báturinn þaut af stað, yfir úfnar lirannir og
djúpa öldudali, svo að sjórinn skvellist á kinn-
ungum hans. Loftur varði bátinn áföllum eflir
fremsta megni; þó gekk öðru hvoru yfir hann, en
varð þó eigi að tjóni.
Loftur hélt nú öruggur áfram, og gekk allt
slysalaust, þar' lil komið var inu á miðjan fjörð,
en þar kom fyrir sá atburður, sem er aðalefni
þessarar frásögu. Atburður þessi gerbreytti lífi
hans frá þessum degi og gerði hann að nýjum og
hetra manni.
Þegar Lol'tur var kominn inn á miðjan fjörð,
stöðvaðist vélin allt í einu. Báturinn smáhægði
á sér, uns hann staðnæmdist alveg. Loftur varð
steinhissa, er vélin stansaði svona allt i cinu, og
hann áttaði sig ekki, fyrr en báturinn var orðinn
skriðlaus. Þá stökk hann á fætur, llýlti sér að
vélinni og hugðisl að setja hana í gang að nýju,
með einu handtaki, eins og hann var vanur. En
í þetta sinn vildi hún ekki hlýða, hvernig sem
hann reyndi; eitlhvað var að henni, sem liann
botnaði ekkert í. Hann reyndi og reyndi, cn alll
kom fyrir ekki. Tók hann þá að athuga vélina
gaumgæfilega. Sá hann, að rafleiðslan frá einu
kertinu var nærri þvi komin í sundur af núningi,
og var |)á ekki von að vélin gengi á þremur kert-
um. Þetta skildi Loftur vel. Ilann setlist við stýrið
í ráðaleysi, og var nú sem allt í einu rynni af
honum ölvíman. í einni svipan sá hann hættuna,