Æskan - 01.11.1978, Qupperneq 49

Þeim fannst sem rjúpurnar væru
°rðnar að þungum blýbögglum.
Skrefin urðu styttri og styttri og báðir
fundu til ólýsanlegrar löngunar til að
'eggjast niður í snjóinn og hvíla sig
rækilega áður en þeir héldu lengra.
^n þeir vissu hve hættulegt það gæti
0rðið. Það var eitt af því fyrsta, sem
Þeir höfðu verið varaðir við, er þeir
hófu að fara einir í skíðaferðir.
Hvað myndi mamma segja, ef hann
^aemi ekki aftur heim, hugsaði Ey-
vindur með sér og fékk kökk í hálsinn
við tilhugsunina. Og það á sjálfu jóla-
kvöldinu. Jólakvöldinu, þegar friður
affi að ríkja um alla jörð. Þeir höfðu
Þverbrotið ævagömul lög byggðar-
innar. Á jólakvöld og jólanótt áttu allar
snörur og gildrur að takast burt. Þá
®ttu dýr merkurinnar og fuglar him-
insinsað fá að vera ífriði, þá átti frióur
að ríkja á jörðu. Hann sá í anda snjó-
hvíta rjúpu, sem hafði ef til vill einmitt
a þessari stundu fest höfuðið í ein-
hverri snörunni. Dauðhrædd myndi
hún hamast og flaksa vængjunum til
aó reyna að losna, úr augunum myndi
skina dauðans angist og um leið og
óauðastríðinu lyki og augun brystu,
myndi fagurrauður blóðdropi renna
uf úr nefinu. Líklega var þetta refsing
a Þá fyrir að hafa sett upþ snörur á
lólunum, enda var það óneitanlega
llla gert, þar sem þeir voru ekki
Heyddir til þess að afla sér fæðu.
Hann gat ekki afborið þetta einn.
^ann mátti til með að deila hugar-
angri sínu með Eiríki, og hann stans-
aði svo snögglega, að engu mátti
^una, að Eiríkur rækist á hann.
Eiríkur starði niður á skíðin sín,
'ffsðan hann hlustaði á það sem Ey-
vindur hafði að segja. Svo sagði hann
rólega;
..Við skulum biðja Guð um að
^iálpa okkur heim, og lofa því að fara
sfrax í fyrramálið uppeftir og taka
snörurnar niður".
þeir ráku stafina niður í snjóinn,
*óku af sér húfurnar og vettlingana og
sPenntu síðan greipar. Svo bað Eirík-
Ur meðan þeir horfðu báðir upp í kóf-
'ó, sem þyrlaðist yfir höfðum þeirra.
..Góði Guð, viltu hjálpa okkur svo
að við komumst heim til pabba og
mömmu. Þá skulum við fara strax á
morgun og taka burt allar snörurnar".
,,Amen“, bætti Eyvindur hljóðlega
við.
Þöglir settu þeir upþ húfur sínar og
vettlinga og héldu áfram. Það var
engu líkara en loforðið, sem þeir
höfðu gefið, hefði létt af þeim þungri
byrði.
En Eyvindi fannst sem þaö væri
orðið miklu bjartara umhverfis þá en
áður, það var engu líkara en einhver
hefði auga með þeim, og allt í einu
rénaði veðrið um stund. Það mynd-
aðist glufa i hið iðandi tepþi, sem
umlukti þá, og þarna til hægri komu
þeir sér til mikillar gieði auga á
Merkisteininn. Hefði þessi rifa verið
andartaki síðar á ferðinni, þá hefðu
þeir vafalaust sveigt ennþá lengra inn
á heiðina, og þeir gátu ekki annað en
hugsað til þess með hryllingi, hver
afdrif þeirra hefðu þá orðið, svo út-
slitnir sem þeir voru orðnir.
Með nýjum og endurnýjuðum
kröftum héldu þeir í áttina til Merki-
steinsins, og fljótlega stóðu þeir
móðir og skjálfandi við hliðina á
þessu vel þekkta leiðarmerki. Nú
hafði hurð skollið nærri hælum. En
hvorki Eyvindur né Eiríkur voru eitt
augnablik í vafa um það, að það var
loforðið, sem þeir höfðu gefið, sem
hafði forðað þeim frá því að ganga
hring eftir hring inni á eyðimörkum
heiðarinnar. Þeirhorfðu upptil himins
og tautuðu báðir í senn: ,,Þakka þér
fyrir, góði Guð“. Síðan héldu þeir af
stað og hröðuðu sér. Nú voru þeir á
slóðum þar sem ómögulegt var að
villast.
— Aumingja
mamma. Hún
fékk eintóm
föt í jólagjöf.

Litlu síðar stönsuðu þeir fyrir fram-
an Bakkaþæ, og að sið fullorðinna
manna rétti Eiríkurfram höndina.
„Ég óska þér gæfuríkra og gleði-
legra jóla, Eyvindur".
„Sömuleiðis, Eiríkur", svaraði Ey-
vindur.
„Þá förum viö uppeftir snemma í
fyrramálið“, þætti Eiríkur við.
Eyvindur kinkaði aðeins kolli til
svars. Hann stóð kyrr og horfði á eftir
félaga sínum, sem færðist óðfluga í
áttina til Neðra-Túns. Síðan gekk
hann hægt í áttina að eldhúsdyrun-
um.
Móðir Eyvindar varð mjög undr-
andi, þegar Eiríkur kom askvaðandi
inn í eldhúsið á Bakkabæ eldsnemma
á jóladagsmorgun og spurði eftir Ey-
vindi.
„Þú heldur þó ekki, að hann sé
kominn á fætur svona snemma",
sagði hún brosandi.
En ennþá meira forviða varð hún,
þegar dyrnar oþnuðust og Eyvindur
kom fullklæddur inn.
Þeir gengu saman út félagarnir, og
hvorugur þeirra virtist heyra það,
þegar hún kallaði á eftir þeim og
spurði, hvert þeir væru að fara.
Eysteinn Sigurðsson sneri úr norsku.
á -7