Æskan - 01.11.1978, Síða 78

Til er það fólk sem stekkur upp á
nef sér ef það er í samkvæmi og ein-
hver stingur upp á því að ,,fara í leik".
En það getur einmitt verið miklu
skemmtilegra heldur en að karl-
mennirnir sitji í einu horninu og
skeggræði um stjórnmál og knatt-
spyrnu og kvenfólkið í öðrum og ræði
um barneignir og nágranna!
Samkvæmisleikir eru einmitt til-
valdir til þess að ,,hrista“ gestina
saman og eru skemmtilegri heldur en
þrautleiðinlegar samræður.
En það er með samkvæmisleiki eins
og margt annað, þá verður að velja í
samræmi við gestina sjálfa. Þetta
verður húsbóndinn að sjá út sjálfur,
— hvaða leikir hæfa sérhverjum
samkvæmisgestum.
Hafa verður hugfast að ekki er
heppilegt að þvinga gestina til þess
að taka þátt í samkvæmisleikjum og
þeir verða einnig að vera léttir og
skemmtilegir, ekki einhverjar miklar
þrautir með ströngum og háalvarleg-
um leikreglum.
Við megum ekki gleyma því að
þetta á að vera leikur, en ekki alvara.
Nú fer jóiahelgin' í hönd og þá hefur
löngum veriö siður að heimsækja vini
og ættingja. Það getur þá verið
gaman að hafa einhverja handhæga
leiki á takteinum. Og hér skulum við
líta á „uppskriftir" að nokkrum leikj-
um og þið getið nærri því slegið því
föstu að þegar byrjað er á einhverjum
leik er vanalega einhver viðstaddur
sem man þá eftir öðrum og svo koll af
kolli.
En, sem sagt, góða skemmtun!
Pantleikir
Ekki er hægt að segja að til sé ein-
hver sérstakur leikur er ber nafnið
pantleikur. Heldur er hann í sambandi
við aðra leiki, ef t. d. einhver getur
ekki gert það sem til er ætlast verður
hann að gefa pant, — eitthvað sem
hann hefur á sér, vasabók sína, hring,
úrið, armband o. s. frv. Síðan er
ákveðiö að leiknum loknum hvað þeir
eigi að gera sem eiga pantana.
Þar er úr mörgu að velja, t. d. lesa
upp úr bók og standa á öðrum fæti,
segja lygasögu, dansa með bundið
fyrir augun við einhvern viðstaddan og
geta hver sá er, ganga á milli gest-
anna og vera mjög alvarlegur o. s. frv.
o. s.frv.
„Að finna sjálfan sig“
Þessi leikur er vel til þess fallinn að
„hrista" saman samkvæmisgesti sem
þekkjast lítið. Hér verða nefnilega allir
að skemmta sér með öllum.
Áður en gestirnir koma þarf hús-
bóndinn (eða húsmóðirin, ef hún
hefur tíma aflögu) að hafa útbúið
paþpírsseðla sem á eru letruð nöfn
þekktra manna og kvenna. Verður að
gæta þess að hafa einn seðil handa
sérhverjum gesti. Nöfnin á seðlunum
geta verið t. d. Sesar, Kleópatra,
Arthur Miller, Bessi Bjarnason, Peter
Freuchen, Herdís Þorvaldsdóttir o. s.
frv.
Þegar leikurinn hefst er seðill festur
aftan á sérhvern gest, þannig að hann
geti ekki séð sjálfur hvað á honum
stendur. Nú er galdurinn sá að finna
út hvaða nafn stendur á manns eig|n
seðli einungis með því að spyrja hina
samkvæmisgestina, t. d. „ er ég ls'
lendingur, — núlifandi, — leikkona'
— hjúkrunarkona?" o. s. frv.
Sumir eru fljótir að „finna sjálfan
sig“ en öðrum gengur það erfiðleg3
Og þeir sem gefast upp verða að gefa
pant og innleysa hann síðan með
þeim ákvæðum sem honum fylgj3-
SKEMMTILEGIR JÓLALEIKIR
70