Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Blaðsíða 4

242
Gísli Skúlason:
llÐUNN
óaðgengileg hér á landi — en orsökin til þessa mun
aðallega vera sú, að lánsstoínanir gera þessar trygg-
ingar að skilyrði fyrir lánveitingum.
En séu bruna- og sjóskaðatryggingar og eignalrygg-
ingar yfirleitt nauðsynlegar, og á það skulu engar
brigður bornar, þá eru þó persónulegar tryggingar
ennþá nauðsynlegri. Því að þeir menn, sem engar
þær eigur eiga, sem eftir eðli málsins er unt að
tryggja fyrir áföllum og vanhöldum, þeir eiga þó að
minsla kosti sjálfa sig, og þar er áfalla- og van-
haldahættan ekki minni, heldur góðum mun meiri.
Og þeir sem eiga eigur, sem þeir tryggja fyrir elds-
voða og öðrum áföllum, þeir hljóta þó að vita, að
þótt þeir á þennan hátl (jeti orðið fyrir eignaljóni,
þá eru þau likindi þó hverfandi lítil á móti því tjóni,
sem getur leitl af persónulegum áföllum eða van-
höldum. Hvað eru t. d. likindi ekki óendanlega miklu
meiri fyrir því, að einhver maður verði fyrir alvar-
legu efnalegu áfalli fyrir sjúkdóm sinn eða sinna,
fyrir slys eða áfall, t. d. því að missa sjónina á
miðjum aldri og standa síðan uppi óvinnufær, ellegar
þá fyrir ellisakir — hvað eru ekki svona áföll, eitt
eða fleiri, óendanlega miklu líklegri, en að missa
húsið sitt í eldsvoða? Eg læt mér nægja að henda á
þetta, þykist ekki þurfa að leiða rök að máli, sem
jafnmikið liggur í augum uppi.
Þær einu persónulegu tryggingar, sem að nokkrum
verulegum inun tíðkast hjer á landi, eru li/trygying-
arnar. Venjulega eru slikar tryggingar borgaðar út
við dauða hins trygða, en stundum þó líka á ein-
hverju ákveðnu aklursári. Tilgangur sumra með líf-
tryggingu er sá að eiga veð, sem tryggi skuldir hans
ef hann fellur frá, en oftast munu inenn tryggja sig
í því skyni, að eftirlifandi skyldulið njóti styrks af
upphæðinni, þegar framfærandinn fellur frá. Eg vil
engan veginn gera lílið úr líftryggingum, en hitt vildi