Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Page 75

1»UNN|
Ritsjá.
313
Alveg hvíldarlaus
er hugurinn;
og liugró týnda
ég aldrei íinn o. s. frv.
Þetta þýðir Bjarni (1. 1700):
»Æ, dvel og mér ei far þú frá!«.
En livað verður þá af ástæðunni fyrir því, að augnablikið
eigi að staldra við? Pví að fleira cn það, að manni finnist
stundin fjúf og unaðslcg, getur orðið til þe'ss að maður
óski þess, að hún líði ekki hjá.
Pá cr viðtali kölska við stúdentinn, einhverjum andrik-
asta kaíla leikritsins, sem tiðast er vitnað í, ekki náð
nærri nógu vel alstaðar (bsl. 101—03).
Pá eru mistök bæði á rími og cfni í 1. erindinu á söng
Margrétar við rokkinn (bls. 197):
Meine Ruh ist bin,
mein Herz ist schwer;
ich íinde sie nimmer
und nimmer mehr.
Loks er leitt að heyra slíka áherzlu í jafn-vel þýddu
kvæði eins og ákallið lil Guðsmóður annars er (bls. 212—13):
— Hver finnur, hve vinnur
mér sorgin sára mein?
Hversu óttinn lijartað þjáir,
hve það titrar, sáran þráir,
það veizt að eins þú alezn.
En þótt ég nú hafi tiltint nokkra galla á þýðingunni, sem
tiltölulega auðvelt væri að bæta úr i 2. útg., þá lek ég það
fram enn einu sinni, að þýðingin er yíirleitt góð og á köfl-
um ágæt.
Nú langar mann í niðurlagið, siðari lilutann. En óvit
lield ég sé að þýða liann allan, svo torskilinn og likingar-
fullur sem hann er. Ætti þýðarinn heldur að fara að dæmi
Victors Rydberg’s, einhvers ágætasta Faust-þýðandans, og
þýða í bundið mál aðeins þá kaflana, er máli skifta um fram-
sókn og ahirif Faust. Og þá veit ég, að Bjarni lætur ckki þá
kórvillu benda sig, sem bent hefir þýzkudósentinn okkar hér,
í formálanum fyrir Faust, I, bls. LI, þar sem liann segir:
»En Sorgin, sú fjórða, skríður gegnum skráargatið« o. s. frv.
Petta er jafn-herfilegur misskilningur á málinu og á sjálfu
skáldritinu. Pýzka orðið »Sorge« þýðir ýmist »áliyggja« eða
»kvíði«, eins og líka Bjarni hefir þýtt það réttilega í Faust
I, ljóðlínu 644; og það er úhyggjan, en ekki sorgin, sem
blindar Faust svo, að hann getur farið að teljasértrú um,