Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Qupperneq 23

IÐUNNJ
Um persónulegar tryggingar.
261
ef útvegurinn og verslunin lamast? Hér eru spurn-
ingar, sem svarið er auðsælt við. Án trygginganna
er sj'nilegt, að þurfalingum fer fjölgandi. Nú sem
stendur eru fjöldamörg gamalmenni, sein njóla fram-
færis í ellinni hjá þeim sem þeir lengi hafa unnið
hjá, eða ættingjum þeirra; eftir svo sem 20 ár hugsa
ég, að þeir verði fáir, sem njóta slíkra hlunninda, af
þeirri einföldu ástæðu, að þeir hafa ekki unnið til
þeirra, hafa ekki unnið svo lengi hjá nokkrum hús-
bændum, að þessi hlunnindi komi til mála. En með
tryggingunum myndu ómagafrainfærin hverfa að
langmestu leyti, og þegar þær væru komnar á ttl
fulls, myndu ekki aðrir þurfalingar verða eftir en
þeir sem væru það vegna ómensku, og þeir myndu
fá sér samboðna meðferð. Eg tel hér ekki þá, sem
um stutt límabil ævinnar þyrftu að fá styrk vegna ó-
megðar sinnar. Þeir eru, held ég sé óhætt að segja,
mjög fáir, og þegar tryggingarnar kæmust á, yrðu
þeir víst engir, því að sveitungar þeirra myndu þá
eiga miklu hægara með en nú að rétta þeim hjálpar-
hönd, meðan ástæður þeirra væru erfiðastar. Kæmi
engu að síður fyrir, að slíkir menn yrðu að leita til
sveitarinnar, myndu þeir fá sveitarlán, sem ekki svifti
þá borgaralegum réttindum.
Ég tók það fratn, að ég teldi það víst, að það að
eiga að borga tryggingargjald sitt, gæti orðið hentugt
uppeldis- og þroskameðal fyrir hverja nýja kynslóð.
En ég verð þó hinsvegar að neita því, að í þess-
uin tryggingarhugmyndum felist nokkurt fjárforræði
fyrir einstaklingunum. Ég held þvert á móti, að
ekki sé hægt að gera neitt og síst neitt verulegt, til
þess að tryggja það, að menn fari vel með efni sín,
og held að öll viðleitni í þá átt sé andvanafædd.
En með tryggingunum gerir mannfélagið ekkertslikt;
miklu fremur segir það við einstaklinginn: Þú verð-
ur að eiga það við sjálfan þig, hvernig þú ferð með