Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Page 19

iðunnj öin persónulegar Iryggingar. 257
er ekki hið sama sem að keimta, að liann legði
altaf peningana á borðið einhvern vissan dag. Ef
það væri óhjákvæmilegt, mundi ég telja hugmyndina
strandaða. Ekki er þetta svo að skilja, að ég efist
um, að þegar fram líða stundir, svo að menn viti af
gjalddaganum með löngum fyrirvara, muni þeir æði-
margir sem borga strax, með fé sem þeir þá eru
búnir að afla sér, fyrir framlag foreldra sinna, með
privalláni eða á annan hátt. Mjög líklegt að þetta
yrði hið algengasta, þar sem menn með þessu móti
gætu verið lausir við, að nokkur afskifti væru af þeim
höfð. En hinir yrðu þó altaf einhverjir, sem ekki
gætu borgað út tryggingarupphæðina. Og sé nú inn-
heimtan á gjaldinu falin hreppsnefndum og bæjar-
stjórnum, sem eðlilegast væri, finst mér engir veru-
legir erfiðleikar á að liðka til fyrir þeim, sem ekki
hefðu handbæra peninga npp í gjaldið. Hreppsnefndin
segir við slíkan mann: Ég skal útvega þér peningana
að láni, þú getur borgað þá á einu, tveimur eða
þremur árum, eftir því sern þér hentar bezt. Hrepps-
nefndin gæti sem sé tekið féð að láni úr tryggingar-
sjóðnum sjálfum, en yrði svo að taka aftur tryggirgar
af manninum. Og hvaða tryggingu? Vitanlega trygg-
ingu í vinnukrafti mannsins, ásamt líftryggingu; sá
sem maðurinn ynni hjá yrði að halda til skila um-
sömdum hluta af kaupi hans, og menn fengju ekki
réttindi sem myndugir borgarar fyr en þeir hefðu
kvittun fyrir þessari greiðslu, m. ö. o. ekki fyr en
þeir hefðu sett mannfélaginu tryggingu fyrir því að
verða ekki öðrum til byrði. Þessa innheimtu mætti
gera bæði auðvelda og áhættulausa með ákvæði um,
að þeir sem heimildarlaust tækju ókvittaðan mann í
vinnu, yrðu að bera ábyrgð á gjaldi hans. Loks virðist
ekkert því til fyrirstöðu, að þeir sem fremur óskuðu
að leggja fram vinnu en peninga, fengju kost á þvi,
þar sem hver hreppsnefnd gæti komið sér i samband
17