Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Blaðsíða 13

IÐUNN’l
Urn persónulegar tryggingar.
251
til að þeir liggi á sjúkrahúsi, bæði sjálfra sín vegna,
til þess að gela fengið belri lijúkrun og lljótari bata,
og eins — og oft ekki síður —• vegna heimila sinna,
þar sem ílestum má heita ókleift að hafa sjúkling liggj-
andi, einkum með næmuin sjúkdómi. Ivæmust þessar
tryggingar á, myndi sjúkrahúsum mjög fljótl verða
Icomið upp svo víða, að allur þorri sjúklinga gæti á
þeim legið, og ættu menn þá að fá endurgreiddan
allan útlagðan kostnað við leguna, svo framarlega
sem um meiri hállar sjúkdóm væri að ræða, t. d.
hálfsmánaðar sjúkrahússvist eða meira. Minni háltar
sjúkdómsáföll myndi aftur æra óstöðngan, ef ætti að
endurgreiða, enda eru það ekki slík áíöll, sem ríða
efnahag manna á slig. Kaupgjald til manna fyrir
vinnutap við sjúkdómslegu ætti aflur að vera þessu
óviðkomandi; þar væri livorttveggja, að menn ættu
mjög ósamslætt eftir atvinnu og árstíðum, og víst
ómögulegt að búa svo um hnútana, að misbrúkun
ætti sér ekki stað, enda væri svo miklu aílétt, að þeir
sem vildu ættu hægra með að fá sérstaka tryggingu
í þessu skyni, sem gjarnan mætti vera slyrkt af
ríkissjóði. Til sjúkrahússvistar ælti vitanlega að telja
vist á berkla- og geðveikrahæli og öðrum þeim
heilsubótarhælum, sem síðar kynnu að verða stofnuð.
Enginn vafi er á þvi, að þessi liður, sjúkdómarnir,
myndu baka tryggingarsjóðnum mjög veruleg útgjöld.
En þessi útgjöld mætti, ef á þyrfti að halda, létta
með ýmsu móti. Með því að sjúkrahúsum yrði komið
upp af landssjóði og héruðum, yfirleitt ineð sömu
hluttöku liins opinbera og nú i heilbrigðismálum,
mætti draga úr útgjöldum í þessu skyni, að veru-
legu leyti, ef þess þyrfti með. Meira að segja væri
engin frágangssök að búa svo um linútana, að út-
gjöld sjóðsins í þessu skyni yrðu ekki önnur en þau,
sem hlutaðeigandi sjúklingur beinlínis eyddi í fæði,
lyf og þess konar. En sýndu úlreikningar liins vegar