Kirkjuritið - 01.04.1957, Síða 8

C
PTSTUR
v________
Diottinn aldanna.
Vér rísum og föllum líkt og gárurnar á hafinu. Fæstra vor
sjást heldur öllu lengur eða tiltölulega gleggri spor. Hetjur
dagsins og dísir næturinnar eru meira að segja steingleymd
innan stundar. Einstaka afreksmenn, nokkrir þjóðhöfðingjar,
sumir andans menn og aðrir slíkir, greypa að vísu nöfn sín sakir
mikils atgjörvis, eða fyrir rás viðburðanna, svo djúpt á spjöld
sögunnar, að þau eru lesin og munuð, a. m. k. nokkrar aldir.
Samt eru þau alltaf að veðrast. Sífærri festa á þau augun.
Straumur tímans ber hugi kynslóðanna frá þeim.
Jesús Kristur er undantekning frá þessari reglu.
Lokin, sem ætluð voru á Golgata, snerust upp í mikið upp-
haf. Páskamorguninn, upprisan, var byrjun á mestu heimsbylt-
ingunni. Síðan hefir vegur Jesú Krists farið vaxandi, þrátt fvrir
allt, sem á honum hefir dunið, og allan breyskleika þeirra, sem
borið hafa nafn hans.
Fleiri menn í heiminum vita einhver deili á Kristi í dag en
nokkru sinni áður. Það er deilt um hann, hann er elskaður og
óvirtur eins og fyrir tvö þúsund árum. Orð Hebreabréfsins
hefðu getað staðið í fyrsta sinni í einhverju dagblaðinu í morg-
um, Þessi: „Jesús Kristur er í dag og er í gær hinn sami og um
aldur.“ Kveðjuorð hans sjálfs eiga jafnt við oss, sem förum
lífsveginn í dag, og postulana: „Sjá, ég er með yður alla daga,
allt til enda veraldarinnar.“
Þetta er líf og framtíð kristindómsins.
Hinn krossfesti og upprisni var, er og verður ásteytingar-
steinn eða homsteinn, eftir því hvemig menn snúast við honum.
Og gildi og áhrif kirkjunnar fara eftir trúnaði hennar við
hann á hverjum tíma. Það má oss ekki gleymast.