Kirkjuritið - 01.04.1957, Qupperneq 23

LIFIÐ EFTIR DAUÐANN
165
trúfræðikenningar í þessum efnum, leyfir oss að trúa á „híbýlin mörgu",
marga hvíldarstaði á leiðinni um eilífðina. Vér getum ekki efað það, að
kærleiki Guðs starfi af sama afli hinum megin grafar sem hérna megin.
Eða af hverju öðru myndi stafa „niðurstigningin til heljar? Það nær engri
átt að halda fast við þá skoðun, að kærleikann þrjóti rétt áður en hann
hefir leitt trúaðar sálir, hvenær sem þær fara að trúa, til fyllingar ei-
lífrar blessunar. Og vér getum ekki heldur trúað því, að Guð muni að
lokum neita þeim um sæla vitrun, sem þegar séu teknir að sjá Ijósið og
þrái ekkert heitar en að ganga í því að eilífu.
EINLÆGIR EFASEMDAMENN.
Oss getur ekki annað fundizt en að sama vonin hljóti að vera búin
þeim, sem fagnaðarerindið hefir verið prédikað, en enn hefir ekki fund-
izt þeir geta veitt því viðtöku af alhug.
Einlægni var drottni vorum hjartakær. Það er engin synd, er liann
ávítar harðlegar en hræsnina. Þess vegna ógnaði hann aldrei þeim, er á
hann hlýddu, né neyddi þá til þess að trúa á sig. (Athugið, hvernig hann
vísaði á bug freistingunni til þess að varpa sér fram af þakbrún muster-
isins og koma heill niður.) Það er vissulega meira af þeirri drottniholln-
ustu, sem hann krefst, í fari þeirra, sem reynast sannir í trú sinni, heldur
en í liinum, sem samþykkja af vana án umhugsunar. „I einlægum efa býr
nieiri trú en í helmingi trúarjátninganna, trú mér til.“ Einlægnin er grund-
völlur allrar sannrar trúar, og ef trú er í sannleika það að veita náðinni
viðtöku, þá getum vér örugglega vænzt miskunnar Guðs þeim til handa,
sem virðast ekki hafa fengið að njóta hennar hér í lífi.
Þessi hugsun hlýtur einnig að ná til þeirra, sem virðast láta sér lynda
uð lifa eftir ófullkomnum trúarjátningum eða ekki kristnum nema að
nokkm leyti. Margir eru fæddir í þess konar rökkri, og hafa komizt svo
' það ástand, að þeir virðast ófærir til að þola dagsbirtu opinbemnarinn-
ar- Vér getum ekki afgreitt þá með því að yppta öxlum yfir þeim eða
nöldra um harðsvíraða vanþekkingu þeirra. En einlægni þeirra (eins og
vor allra) verður að vera sönn. Og í henni verður vissulega að vera inni-
falin einbeitt þrá til þess að fá að vita eins mikið og þeir megna um
trúna. Vér getum ekki haldið því fram, að þeir, sem em hálfir í trú sinni,
séu jafnir hinum.
„Hvaða yfirburði hefir þá kaþólska kirkjan? Mikla á allan hátt.“ Þótt
vér föllum ekki nema að nokkm leyti frá trúnni óskoraðri, þá er það
sama sem að snúa baki að nokkru við náðinni og skipa oss þar, sem heil-
brigði sálar vorrar getur verið háski búin.